Weer al Krak !?

Ik heb er al eerder een verhaaltje aan gewijd. Mijn tanden zijn versleten voor dat ik echt bejaard ben. Een gegeven wat ik bijzonder jammer vind. Het eerste jaar van mijn leven had ik er ook al geen. Jammer dat ik hier geen creditnota van heb gekregen. Oké voor degene die mijn gebitstoestand kent (zie verhaaltje "Krak") zal hetgeen wat nu volgt geen verrassing zijn. Vanwege de kerst en oud en nieuw ben ik naar Nederland gekomen om de dagen met familie door te brengen. Ik ben hier voor een aantal weken en lekker eten en drinken is tijdens deze dagen een aardig tijdverdrijf.

Mijn ondergebit bestaat nog uit de restjes tanden vanaf mijn wisselperiode. Tandartsen hebben in de loop van de jaren diverse reddingspogingen verricht. Ik heb ook het idee dat elke keer na een behandeling de tandarts en zijn assistent mij van achter een raam proestend van het lachen hebben nagekeken. Een bekende uitspraak is “Ik ben zo oud als mijn handen maar niet als mijn tanden...” Ik kan er bijna één aan toevoegen “Hij werd zo oud als zijn handen maar niet als zijn tanden...”.

Het was dit keer een stukje brie wat mij verraste. Wie verwacht er nu een keihard stukje in zijn brie? Nadat ik die plakroomkaas uit mijn mond had gepulkt en uitgesmeerd had op het aanrecht, ontdekte ik wat het harde stuk was...
Een behoorlijk stuk afgebroken kies!
Toen ik mijn mond geheel had geledigd had ik het gevoel dat er een mes in mijn tong stak. Er waren twee ontzettend scherpe resten van de kies in mijn mond blijven staan. Mijn tong werd het lijdend voorwerp en al spoedig verdreef de zoete smaak van bloed de briesmaak.

Natuurlijk gebeurt zo iets op een vrijdagavond laat en derhalve moest ik een eventueel bezoek aan een (proestende) tandarts uistellen tot de volgende dag.
Die nacht hebben de resten kies nog heerlijk voor perforator gespeeld met mijn tong. In de ochtend stelde mijn vrouw voor om op die vlijmscherpe punten een tampon te drukken. Slecht idee achteraf de tampon kreeg van mijn speeksel een erectie en ik kon hem nog ternauwernood voor ik stikte, met het touwtje wat uit mijn mondhoek hing, verwijderen.

De tandarts was onbereikbaar en ik was inmiddels in alle staten. Ik besloot de hulp van mijn oudste zoon, die aan de overkant van ons woont, in te roepen. Die is toch al niet zo gauw onder de indruk van een crisissituatie...

“Ik zal er wel een stukje afvijlen” was zijn oplossing. En zo werd ik voor het raam geplaatst voor beter licht. Hij begon met een nagelveil mijn kiespunten te bewerken maar kwam er al gauw achter dat het te lang ging duren. Met een grotere vijl werden bijna alle resterende tanden bewerkt en dat was niet de bedoeling.

Hij riep een huisgenoot er bij om mijn hoofd vast te houden en kwam met een zijkniptang af. Zonder aarzelen knipte hij de twee scherpe punten weg en met een hobby multitool freesde hij de resterende kies weer glad. Wat een opluchting! Mijn tong kon weer vrij bewegen en mijn humeur was ook gered.

We dronken een flesje bier op de goede afloop en mijn zoon vroeg: “ is moeders thuis “. Ik antwoordde bevestigend “goed zo ! kan ze even mijn haar knippen”.

Eigenlijk kan mijn familie best veel !!!