woensdag 18 juli 2012

Rondje gezondheidszorg

Na twee jaar in Portugal maak ik nog steeds gebruik van mijn Hollandse medicijnen. In dit geval pillen tegen een hoge bloeddruk. Maar, de voorraad is geslonken en het wordt tijd voor een APK. 

Het is misschien wel eens slim om hier een arts te bezoeken om toch eens te weten hoe het hier werkt. En volgens de insiders moet ik me laten inschrijven bij het gezondheidscentrum. Het Centro Saúde is eigenlijk een mini ziekenhuis in “Castanheira de Pera”. "Saúde" betekent “gezondheid”. Altijd makkelijk om te weten want er wordt hier vaak getoast. Er wordt verpleegd op summiere schaal. Voor ernstige zaken wordt het toch een ziekenhuis in één van de grotere steden. De artsen hebben hun praktijk in het gezondheidscentrum en er is een heuse receptie, wachtlokaal, behandelkamers en enkele ziekenzalen.

Natuurlijk beschik ik over mijn eigen tolk in de persoon van een vriend op ons dorp. We spraken af om samen het artsenbezoek af te leggen. Het toeval wilde dat hij de avond vooraf door een bij in zijn wenkbrauw was gestoken en nauwelijks door zijn oog kon kijken, zo dik was die geworden. Hij bleek flink te reageren op de bijensteek en dat is niet handig; hij is nota bene hobby imker..!

De balie van de medisch secretaresse bevond zich in de zelfde ruimte als de wachtkamer, die overvol patiënten zat, hoofdzakelijk vrouwen. De mannen stonden op de gang die ze volgens mij als ontmoetingsruimte gebruikten. We moesten ons door de patiënten heen worstelen om de balie te bereiken . Het “Oe” en “Ai” was niet van de lucht bij de aanblik van mijn vriend de tolk. Mensen schoten hem aan om te vragen hoe het gekomen was. Er ontstond zichtbaar meeleven en de patiënten voor de balie weken uiteen als de rode zee voor Mozes . 

“Ik kom voor mijn vriend een afspraak maken voor de dokter “ waren zijn eerste woorden tegen de secretaresse, die hem met grote ogen aankeek (zij wel...). "Ik zal eerst iemand naar uw oog laten kijken “ was haar antwoord; “nemen jullie maar even plaats“. Even plaats nemen in Portugal; daar hadden we ervaring mee...

Daar zaten we dus tussen de vrouwen waarvan het overgrote deel boven de tachtig was. En wachten betekent ook wachten. Zelfs zolang dat ik verwachte dat mijn vriend zijn oog, tegen de tijd dat hij aan de beurt was, compleet genezen zou kunnen zijn. Ik begon medelijden te krijgen met de oude vrouwtjes. Zolang konden die eigenlijk niet meer wachten... Ik zag de traditionele zwarte kledij van de vrouwtjes al in witte gewaden veranderen toen mijn vriend bij Dr. Elvis werd geroepen (zo hete hij echt..!). 

Kort daarop was het ook mijn beurt . Dra. Regina werd mij als arts toegewezen. (Dra. is geen schrijffout want dat staat voor een vrouwelijke arts). Achteraf had ik de tolk niet nodig gehad. Ze sprak perfect Engels en genoot er ook van. Ze was een niet onaantrekkelijke vrouw en ik schatte haar en jaar of vijfendertig. Ik legde uit waar ik voor kwam; dat ik bijna door mijn pillen heen was en wat ik nu moest ondernemen. Ze begon met mijn bloeddruk op te meten die inderdaad te hoog bleek en stelde me de standaard vragen die bij een ieder bij een eerste bezoek gevraagd word. Ze vond het verstandig om maar de hele Apk toe te passen: röntgenfoto, bloed prikken, plasje inleveren, hartfilmpje laten maken enz. 

In Portugal staat een arts nog steeds op een voetstuk maar daar was bij haar weinig van te merken. Het werd zelfs een geanimeerd gesprek. Natuurlijk kwam de vraag of ik rookte en hoeveel? ik moest deze vraag met een ja bevestigen en noemde het aantal wat ik op een dag rookte. Ze zei: “Ik zal je nu niet vragen om te stoppen maar rook nu eens de sigaretten waar je echt van geniet. Bv. na je ontbijt, na de koffie, na de lunch, diner, en na de seks...". Mijn antwoord was zelfs in het Engels razend snel : “ Nou ik wou je eerst uitnodigen voor een diner maar als je het zo stelt..…”. Zelden heb ik iemand zo rood en hard horen lachen. Het was duidelijk… wij zijn vriendjes voor het leven.

Bij mijn terugkomst in de wachtkamer werd ik maar vreemd aangekeken. Zou iemand iets gehoord hebben? Dat was niet ondenkbaar getuige het volgende: Ik nam weer plaats om op mijn vriend te wachten naast me zat een jonge vent in de dertig met zijn arm in een mitella en een nekbrace om. Hij zat eigenlijk al verkeerd want mannen (behalve buitenlanders) stonden op de gang. Er kwam een verpleegster binnen die naar zijn toestand vroeg (hoe bedoel je privacy ?). Hij klaagde over pijn maar kreeg de wind van voren. Hij was te lui vond de verpleegster; hij moest maar eens wat meer oefenen en niet zo klagen. De rest van de vrouwen gingen zich er ook mee bemoeien. Ik eerbiedigde de privacy en ging bij de mannen op de gang staan wachten. Mijn vriend werd vrijgelaten met een recept om op te halen bij de farmacie in het dorp. Hij kreeg zoveel medicijnen dat ik hem vroeg of dat er ook een gedeelte voor de bij bij was...

Laat in de middag kwam ik thuis, maar diezelfde dag had ik nog een afspraak met de tandarts voor een wortelkanaal behandeling. De afspraak was om negen uur in de avond. Het was al zes keer uitgesteld (echt zes keer !) omdat de tandarts ziek was of te druk had. Ik had mijn siësta gemist dus kon wel even op de bank wat rust pakken. Ik schrok wakker van de telefoon…..

De tandartsassistente. Of ik terstond komen? Ik keek op de klok het was nog maar half vijf. ”Maar ik heb toch een afspraak om negen uur?“ vroeg ik.  “Ja, maar er was een gaatje gevallen”. leuk, nou kon ik en de tandarts een gaatje vullen... Binnen een kwartier was ik present. Dat was gek. Bij binnenkomst zaten er toch mensen in de wachtkamer!? Ik mocht gelijk door naar de praktijk. De tandarts vroeg of het geen probleem op had geleverd voor mij om gelijk te moeten komen. Ik antwoordde dat ik nu geen tijd om te bidden had gehad. Het zal allemaal wel meevallen beloofde hij.

Om zes uur wandelde ik buiten. Dezelfde mensen zaten nog netjes te wachten in de …….. wachtkamer.





Laat ik nog even een loftrompet schallen voor de mensen hier in Portugal die in de gezondheidzorg werken en voor je zorgen. Ze zijn allemaal hartstikke begaan met je lot en allemaal even aardig.

Maar voor ik ze dat zelf ga zeggen zullen ze even moeten wachten !!

Groet, Ferrie