Kermend van
pijn en absoluut niet meer willen bewegen, zo lag ik in een foetus houding op
het warme leistenen terras. Ik wist dat het mis was en verwachtte een plas
bloed. Zo theatraal was het nu ook weer niet, er kwam geen bloed, wel Ingrid
die inmiddels Nigel onze huisvriend en de bombeiros had gemobiliseerd. “Ach
mannetje ze komen er aan hoor” stelde ze me gerust.
Ik vroeg haar om een
sigaret “Ben je betoeterd je gaat nu niet roken hoor”. “Geef mij nu een sigaret
je denkt toch niet dat ik in een
ambulance mag roken” was mijn kermend en
overtuigend antwoord, en zo geschiedde, een sigaret smaakt altijd beter na
heftige momenten zoals bijvoorbeeld na de maaltijd en seks, op dat moment
kwamen onze vrienden om ons de nodige steun en hulp te verlenen.
De bombeiros
arriveerde op het dorp en manoeuvreerde ons steegje in met in hun slipstream …. de bewoners van het dorp zelf.
Later hoorde ik van Rodrigo onze buurjongen
dat de ambulance bij het huis van zijn Oma was gestopt maar dat hij pas echt schrok
toen hij verder naar mijn huis reed, dat is pas buurtvriendschap! ( zegt veel
over de relatie Rodrigo en zijn Oma).
De boys van de bombeiros drie man sterk
kwamen eerst poolshoogte nemen. Er knielde er één naast me neer en sprak me aan
: “Hé vriend wat is er gebeurd?” Ik kende hem het was Ricardo een jonge gast van even in de twintig die ik gedurende mijn
“vrijgezellentijd” nogal eens tegenkwam bij een avondje uit. Vorig jaar had
hij zijn pols gebroken tijdens het uitoefenen van zijn werk als bombeiros en
dat schept nu gelijk een band. Er werd geantwoord door iemand wat er gebeurd was maar dat was natuurlijk niet zijn opzet. Ik moest antwoorden om het voor
hem mogelijk te maken om het één en ander te diagnotiseren.
De brancard kwam er
aan te pas maar ik weigerde mijn foetushouding op te geven. Daar was begrip
voor en zo goed en kwaad werd ik op de brancard gelegd en in de ambulance
gestald ik zeg gestald omdat er toen nog overleg was waar ik naar toe gebracht
zou worden. De chauffeur pleegde het overleg met de meldkamer, in welk
ziekenhuis was er ruimte? En welke weg was geschikt om mij daar te krijgen, in
Lousa was plek maar te veel bochten dan maar naar Coimbra daar zijn drie
ziekenhuizen. Na een minuut of tien waren de partijen er uit en de caravan kon
vertrekken. Ingrid zal met Nigel volgen.
De rit was
dat kunt u zich voorstellen lang, het kost normaal een klein uur om naar Coimbra te
rijden het leek nu wel een halve dag en
een etappe uit de Dakar-race.
Volgens Ingrid die er achter reed werd er
uiterst omzichtig gereden. Ik heb me aan alle kastjes achterin moeten vasthouden. Ricardo zat dicht tegen me aan om mij in balans te houden. Hij had me namelijk
niet al te strak ingesnoerd vanwege mijn zijdelingse houding op de
brancard. Regelmatig sprak hij op me in met vragen als; “heb je nog veel pijn, of gaat het nog?” dan kwam van mij het oubollige antwoord; ”alleen als ik lach”. Hij zelf was origineler; “dan ga je later nog veel pijn krijgen vriend als we
samen weer een biertje gaan drinken”.
Eindelijk
arriveerden we in het ziekenhuis bij een ingang waar het bordje spoedopname hing,
dat was bemoedigend. Ik werd binnen gezwierd in een ruimte waar wel 50 mensen
in een wachtkamer zaten.
Het was er een drukte van belang en dat om 5 uur in de
middag! Werd vervolgens in een gang gereden waar meer brancards en bedden
stonden. Hier nam Ricardo afscheid en beloofde het eerste drankje te betalen
als ik weer thuis kwam.
Ik begon mijn interesse in de echte wereld te verliezen
laat me maar met rust, de pijn werd alleen maar erger. Ik werd aangesproken met
: “ Ferdinand” we gaan foto’s en een MRI scan maken”. Ferdinand? ach wat kan
mij het schelen hoe ze me noemen haal in godsnaam die pijn weg, dat was mijn
prioriteit. Het ziekenhuis zelf was er één van voor de oorlog je zal zo iets
eerder in Roemenie verwachten. Het deed dan ook vreemd aan om een moderne MRI
tunnel van Phillips te zien in een ruimte die wij Nederlanders nog niet als
kelder gebruiken. Het had mij niet verbaasd als men eerst een nest muizen of
ratten uit de MRI tunnel had moeten jagen. Het was tijdens de fotosessie een
drukte van belang rond mij 5 a 6 mensen sleepten me van de ene brancard op de
ander. Na dit alles werd ik naar de afdeling serviço urgéncia gebracht.
Na een
verdoving via infuus en zuurstof werd ik
eindelijk met rust gelaten.
Na één nacht
te zijn verzorgd en gepamperd was daar Ingrid! Ze vroeg mij of de pijn al wat
gezakt was? Dat kon ik nou niet echt zeggen maar als ze me nu maar met rust
laten komt het wel goed. Daar nam ze geen genoegen mee ze controleerde het
infuus, het slangetje met de verdoving had zich gevuld met bloed: “Dat is niet
goed” zei ze en ging op zoek naar een verpleger/ster. Ze sprak iemand aan die
centraal op die afdeling zat, in een soort enclave gevormd door bureaus en
kastjes : ”Het infuus van mijn man werkt niet, wil je even komen kijken” daar had die
persoon geen oren naar ze gaf Ingrid te
verstaan dat op deze afdeling ieder zijn eigen patiënten had. En dat kon
Ingrid nu weer niet schelen en drong er op aan er toch maar even naar te
kijken. Er werd een ander bij geroepen en inderdaad het infuus werd nu op de juiste
manier aangelegd zodat ik eindelijk verdoving kreeg.
Dus zoals altijd het was
Ingrid weer die mijn pijn verlichtte………!
Lees spoedig
het vervolg.
Groet Ferrie
Heftige maaltijden ok, maar heftige seks...?
BeantwoordenVerwijderen