Eindelijk was er een einde gekomen aan een moessonachtige twee maanden, de heerlijke
Portugese zon diende zich aan. Dat was het moment om de geleden waterschade te
lijf te gaan en gelijk te genieten van de weldadige warmte.
Een dakpan moest
vernieuwd worden en een voeg tussen twee muren die verouderd was uitgekapt en
opnieuw gevoegd.
Mijn ladder was hiervoor ontoereikend en de oplossing was een
combinatie van klimwerktuigen. Arbo-technisch onverantwoord maar met een buurman en buurman
oplossing zou het zo gepiept zijn “Hajetoo”.
Ik begon met een steiger op te
bouwen die de dakrand lang niet haalde, een ladder erop en wat steigerplanken zou
mij verder wel op hoogte brengen. De hulp van Ingrid was hierbij onontbeerlijk
zij zou als tegenwicht dienst doen (dat is haar nooit vreemd geweest) ze
sputterde wat tegen bij het zien van de stellage maar zeuren doen die vrouwen
toch.
“Als je nu
hier gaat zitten op de rand van de steiger “ en ik plaatste haar op een
strategische plek op de steiger “ kan er niets gebeuren” was mijn stellige
overtuiging.
De try-out
verliep vlekkeloos en ik kon vervolgens aan het uitkappen van de voeg beginnen.
Het wiebelde wel wat maar wat wiebelt en buigt breekt niet is mijn stelling. Al
spoedig was het grootste gedeelte gedaan en kon mijn stelling verlaten. “Ingrid
ga maar alvast wat cement aanmaken om de dilatatievoeg opnieuw te voegen” Ik
gebruikte het woord “dilatatievoeg” om nog even extra indruk te maken zodat met
mijn bouwkunde niet te spotten valt.
Bij het
verzetten van de trap op de steiger ontwaarde ik boven toch nog een plekje wat
niet ver genoeg was uitgekapt. Als een volleerde-bouwkundige-aap heb ik in
no-time de trap weer beklommen om het laatste restje voeg even weg te kappen.
Zo een
pijnlijk moment had ik nog niet eerder meegemaakt, op één keer na! Toen ik na
verveling en lang wachten net iets uit mijn neus had gevist wat nog aan een
vinger hing en de burgemeester van Terneuzen een hand moest geven, maar dat
terzijde.
De steiger begon te wiebelen en de trap schoof tergend langzaam onderuit,
mijn handen op zoek naar
houvast maar de zwaartekracht kreeg steeds meer vat op mij en dwong me naar de
aarde, met een klap van jewelste kwakte ik zijdelings op een grote lege
terracotta bloempot.
Of mijn val
nu door de bloempot werd gebroken of de bloempot door mijn val was op dat
moment niet interessant……………Ik schreeuwde het uit……, Ingrid was net getuige van
de val en riep de belangstellende woorden ;
“Wat doe je nu?”
“Ik ga dood ! ” schreeuwde ik met stellige
overtuiging.
“Wacht !” riep ze in lichte paniek (wat moest ik
anders?) “Ik bel de Bombeiros" (Brandweer, hebben hier in Portugal ook het ambulance vervoer in beheer).
Daar lag ik dan
met een helse pijn in borst en zij, tussen de niet geluk brengende terracottascherven
in afwachting van………….?
Lees spoedig
het vervolg.
Ferrie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten