zondag 10 december 2017

De Bull


Regelmatig brachten we onze vakanties door op het Afrikaanse continent. De ouders van mijn vrouw (toen vriendin) hebben er jaren  gewoond en Ingrid is er geboren (toenmalig Rhodesië) en dat was voor mijn aanstaande schoonvader reden om mij kennis te laten maken met Afrika. Eenmaal met dat virus behept laat het je nooit meer los. Landen als Zuid-Afrika, Namibië, Botswana, Zambia, Zimbabwe, Kenia en Tanzania blijven je hele leven bij. De eerste reis trokken we door Zuid-Afrika met een camper en toekomstige schoonouders. Ze  waren niet alleen fijne schoonouders maar droegen ook de kosten.  Nadat ik met Ingrid getrouwd was probeerden we zoveel mogelijk toch weer die kant uit te gaan waar veel sparen aan vooraf ging. Het was nu eenmaal ons ding en de geweldige natuur in Afrika riep ons om de zoveel jaar terug. We probeerden wel reizen te plannen maar gingen ook regelmatig op de bonnefooi voor het avontuur……

Ingrid en ik zijn gezegend met drie zonen en ook gestraft als je de vakantiekosten rekent. We vonden het belangrijk dat ze ook een andere wereld leerden kennen en met name de volkeren en natuur van Afrika, zelfs vrienden konden we interesseren voor zulke reizen. We huurden dan wat gidsen in, waaronder een kok en met enkele landrovers trokken we door het land van keuze. Ik moet u niet vertellen dat de jongens zulke avonturen geweldig vonden. Het zijn toch altijd spannende reizen en dan is het een veilig gevoel dat je met inheemse mensen rond reist die het land en de gewoontes kennen. Na het verstrijken van jaren en opdoen van ervaringen durfdem we zelf wel de onderneming te organiseren ondanks het feit dat ik wel eens verdwaald ben en er wel eens bijna op ons geschoten was in het verleden. We huurden vanuit Nederland een 4x4 auto met dak-tent en een tentje en zette een route uit door verschillende landen vanuit Zuid-Afrika……

Er zit een tijdsspanne van vier jaar tussen onze jongens en dat geeft een leuk beeld van hoe verschillende leeftijden zo’n reis beleven. Deze maal ging onze middelste niet mee, hij had er voor gekozen om een jaar door Australië te trekken en dat is ook niet verkeerd om levenservaring op te doen. En zo trokken wij gevieren door Namibië Botswana en Zambia.
 De 4x4 is van alle gemakken en ongemakken voorzien,
zoals een koelkastje (die het de helft van de tijd niet deed) een gasstel, watertank en een dubbele brandstoftank. Zo was het een kwestie van proviand inslaan en gaan met die banaan. De oudste, Wauter (drieëntwintig), Ingrid en ik hadden een rijbewijs dus we deden elk ons deel, op afgelegen gebieden was het Bennie (vijftien) die wel eens mocht rijden omdat een jongen nu eenmaal een jongen is. Steden hadden niet onze voorkeur, wel dorpen en de bush en vooral het observeren van wilde dieren. We hadden ervaringen opgedaan met de eerdere reizen en konden aan het landschap zien welk wild we konden verwachten……..

Wat een feest en hoe bevoorrecht waren we om al dat moois te aanschouwen en mee te maken. We hadden afgesproken dat we om de beurt in de dak-tent en dan weer in het bij-tentje zouden slapen maar de jongens gaven elke nacht weer de voorkeur aan het bij-tentje omdat er minder spullen in werden opgeslagen  als het kamp opgeslagen werd. Ingrid en ik hadden wat meer werk om het bed in orde te maken en dat zal ook wel een reden geweest zijn voor de heren. De dak-tent is een ideale overnachtingsplek, uitklappen van de tent  is een fluitje van een cent, het opmaken van je bed is een gescharrel maar het comfort en veiligheidsgevoel maakt veel goed. De jongens plaatsten hun tent vaak dicht tegen de auto om communicatie met ons mogelijk te houden en waren vast bang dat wij hun veelvuldig geritst van de tent zouden missen. Elke dag is een nieuw avontuur maar ook elke avond is een evenement, één avond die we nooit meer vergeten wil ik u beschrijven………
We reden van noordelijk Namibië om drie uur Botswana in om daar een kamp op te slaan Ik zal u de grens perikelen onthouden maar rond vijf uur reden we Botswana echt binnen en rond zes/zeven valt de duisternis in en voor die tijd wilden we een kampeerplek hebben. De hoofwegen voor zover je daar van kan spreken was ons ding niet dus we zochten een plek in de bush. Die was gauw gevonden een prachtige majestueuze boom  omringd met struikgewas markeerde onze kampeerplaats. We parkeerden de 4x4 en het bij-tentje onder de boom en het kamp werd in orde gemaakt met wat campingstoeltjes, een tafeltje en de BBQ prominent in het midden.  Het is niet altijd slim om in de bush vlees te eten maar de koelkast was weer eens uitgevallen en er lagen nog vier T bonesteaks in. Het was een vermoeiende dag geweest en het was heerlijk om van de zwoele avond te genieten. De steaks waren zo groot als de bekende stoeptegels uit Nederland (weet u het nog?) dus we hadden er een kluif aan.……

Plots klonk er achter ons geritsel gevolgd door een immense brul. Ik kan u verzekeren dat het dierenrijk beter op zijn kinderen past dan wij mensen, Bennie vloog het trapje op van de daktent  en ik in de boom, Ingrid achter die zelfde boom en Wauter stond met een opgeheven campingstoeltje klaar om de eventuele aanvaller een aluminiumallergie te bezorgen. Het liep met een sisser af we hebben geen leeuw of cheeta gezien. Na onze schrik te hebben verwerkt klonken de verwijten over en weer. Wij hadden elkaar in de steek gelaten, dat was een leermomentje, voortaan staan we voor elkaar was de conclusie. We dronken nog wat wijn en enkele biertjes en maakten ons op voor de nacht, het was een spannende avond geweest en dat had veel mentale kracht gekost . Ik vroeg de jongens of ze die avond niet liever in de dak-tent sliepen maar hun stoerheid overwon……
Nog half slaperig in de nacht schudde ik Ingrid wakker, ik had weer geritsel gehoord en omdat zij dichter bij de rits van de tent lag leek het me verstandig om haar even te laten gluren. Omzichtig en geconcentreerd ritste ze de tent een stukje open, het geritsel ging over in krakende en brekende takken die zo van onze mooie boom afgescheurd werden. We gluurden nu samen door het gaatje van de tent naar buiten en naast de auto en tussen het bij-tentje stond de grootste olifant die wij ooit gezien hadden. Hij leek uit te zoeken welke takken hij nu eens zou breken. Ik kan u melden dat als de T-bonesteak eerder geconsumeerd was, hij toen als diarree langs mijn been had gelopen. 
Ondertussen in het bij-tentje,
Het was Bennie die het eerste wakker werd van het kabaal en even met zijn hoofd onder het tentzeil naar buiten had gegluurd. Hij was zo slim om een hand op Wauter zijn mond te leggen zodat hij niet gelijk kon praten toen hij hem wakker maakte : ‘ Er staat een joekel van een bull naast onze tent ’ fluisterde hij in Wauters oor ‘ Waarom maak je me dan wakker’ fluisterde Wauter nadat zijn mond vrij was. ‘ Ja ik bang… jij ook bang! ’ was Bennie’s antwoord ‘ We hebben afgesproken dat we voor elkaar staan’. Wauter was in de veronderstelling dat Bennie een buffel bedoelde en scheen met zijn zaklantaren onder de tent door naar buiten, hij kon op nog geen vijftig centimeter afstand alleen een grote olifantspoot zien. ‘ Verdomme, dat geen buffel maar een olifant! ’ fluisterde Wauter met  paniek in zijn stem . ’Ik heb toch ook niet gezegd dat het een buffel was ’ zei Bennie. ’ik zeg dat er een  bull naast de tent staat! ‘ Voorzichtig kropen de jongens naar het einde van de tent hopend dat de olifant de tent  niet voor porseleinkast aanzag…


De olifant stapte omzichtig langs de tent van de jongens alsof hij wist dat zij er sliepen, sleepte een stuk boom mee met de precisie van een heftruckchauffeur, zonder ook maar iets van de auto of tent te raken en trok zich met veel gekraak terug in de struiken. Het is werkelijk ongelooflijk dat zo’n groot beest opgaat in wat struikjes en je echt niet meer ziet waar die gebleven is. Het ontbijt werd nog in het donker gemaakt, van slapen kwam de rest van de nacht toch niets meer. We hadden de BBQ maar weer aangestoken om een keteltje water te koken voor koffie en in een pannetje wat eieren te koken, om gas te sparen. We rilden nog na van de belevenis maar genoten van ons ontbijt, langzaam werd het licht …ergens klonk er weer gebrul maar geen van ons sprong op of raakte in paniek,        

Wauter merkte op: ‘ Als die ons bang wil maken moet die maar eens een nachtje in mijn tent komen slapen!’.


Groet, Ferrie

zondag 19 november 2017

Liefdes-mug


Na een seizoen gasten te hebben ontvangen en vermaakt in Portugal werd het weer eens tijd om mijn neus in Nederland te laten zien op uitnodiging van mijn zonen. Ze hebben gedrieën een huis gekocht om het na de verbouw weer te verpatsen. Ze verwachtten dat vader nog het één en ander aan hun plannen kon toevoegen gezien mijn klusverleden. Zelf zijn ze ook niet onervaren ze hebben allen hun eigen woning gebouwd. Ze wonen dicht bij elkaar en twee zelfs in dezelfde straat. De oudste 36 jaar (sportinstructeur bij defensie) de middelste 32 jaar (between jobs omdat meneer Phillips de starterproductie voor Tl’s in een ander land heeft onderbracht) en de jongste 28 jaar (onderhouds- monteur). Het zijn broers die het goed met elkaar kunnen vinden en samen door één deur kunnen. Ze willen wel hetzelfde! maar zijn natuurlijk niet hetzelfde. Om ze even te typeren een voorbeeldje: gesteld dat ze gedrieën getuigen zijn van een meisje dat op straat van haar kinderfietsje lazert, dan zou de oudste reageren met de woorden: ”Met vallen en opstaan wordt je groot, hup fietsen” de middelste met “ Ach meisje je hebt je toch geen pijn gedaan?” en de jongste met “Je kan al aardig vallen nu nog leren fietsen!” ……dit moet wel een team zijn om iets samen te doen.
Deze jongens hebben van vader niet veel meer te leren ondanks dat ik tegen beter weten in nog alsmaar commentaar geef. Ze hebben afgesproken om alles democratisch te beslissen als er geen directe overeenstemming mocht zijn over wat en hoe iets zou moeten gaan. Hun partners (Bij toeval vrouwen) hebben geen stem! volgens de oudste om: “het werk niet op te houden”, de middelste stelt “om ruzie te voorkomen” en de jongste zijn argument was “Ik kan uren luisteren naar vrouwen zonder stem ”.      
Ik (en mijn vrouw) hebben er alle vertrouwen in dat ze het tot een goed einde gaan brengen. Mijn adviezen en beschouwingen werden gewaardeerd en als waardevol bestempeld, voor de rest voelde ik me net als hun partners. De oudste had vakantie genomen om samen met vaders lekker te verbouwen. Ik fungeerde meer als wandelende gereedschapskist dan als bouwer maar die rol beviel me wel. Ik verzorgde de koffie en lunch en had met hem en de broers heerlijke bouwweken. Ook de nog niet besproken nieuwtjes en familie roddels passeerden de revue zodat ik mijn vrouw (Ingrid) bij terugkomst in Portugal ook weer wat kan melden.

Hoe leuk het ook is om je zonen en je vrienden weer te zien en ik spreekwoordelijk “overal op tafel kan schij….” en welkom ben, is het verlangen naar mijn nieuw uitgezet leven in Portugal met Ingrid groot. Na twee weken heerlijk samenzijn is het “thuis zijn” toch echt Portugal. De oudste zijn manier van afscheid nemen is van ; “Pa bedankt ik vond het fijn dat je er weer was we zijn lekker opgeschoten” de middelste omhelsde mij alsof ik hem nooit meer zou zien en zei: “Ik kom snel weer bij jou langs hoor Pa” en de jongste deed zijn duit in het zakje met de woorden; “ Kop op pa, ik weet dat je mij gaat missen” en hij was degene die me naar het vliegveld bracht. 

Het is misschien wel goed dat je eens een paar weken per jaar van huis bent, je waardeert weer wat je als normaal ervaart. Ik keek er dan ook weer erg naar uit om in mijn eigen bed te slapen en dat mijn gedrag waaronder eens boeren en een per ongeluk een wind laten niet alsmaar bekritiseerd wordt, hoe belangrijk kunnen kleine dingen zijn.
Met de reis naar Portugal werd het verlangen steeds groter om maar thuis te zijn. In het vliegtuig en trein begon ik in de vrouwen “mijn” Ingrid te zien maar eerlijkheidshalve kwam hun leeftijd niet boven de vijventwintig-dertig en waren het ook niet de lelijkste. Ingrid is toch beduidend ouder (maar zeker zo aantrekkelijk ) kun je nagaan wat verwijdering van je liefje met je doet. Ik overdacht dat ze toch wel heel veel voor me betekent en dat ik daar eens wat vaker bij moet stilstaan. Soms is dat zo moeilijk wanneer je bijvoorbeeld denkt of vind dat ze dingen zegt of doet wat je niet bevalt, het ontlokt soms een scheldwoord of een grimmige bui en dan is er even een moment dat je niet aan liefde denkt. Meestal betreft het onzinnige kleine meningsverschillen die je met vooraf niet te snel reageren kan afdoen als een kleinigheidje. Het voorbij gaan van de vrouwen terwijl ik op de trein aan het wachten was in Porto bij dertig graden had mijn liefde en verlangen alleen maar vergroot…naar huis, naar huis!

Deze keer begin ik weer opnieuw om onszelf nog gelukkiger te maken. Na thuiskomst en mijn verhaal gedaan te hebben hoe het met de jongens ging keuvelden we nog wat en was een drankje op zijn plaats. Ik werd steeds verliefder en verlangde om naar bed te gaan en lekker tegen haar aan te kruipen. Het zal niemand verbazen dat met deze verliefdheid de liefde maar eens bedreven moest worden. Nee het was deze keer geen ongerepte vrijpartij om aan je mannelijke behoeftes te voldoen die ik voor ogen had, het moest een teder en liefdevol moment worden. Na een douche en mezelf extra gesoigneerd te hebben was het moment daar om ter bed te gaan. Ik kroop dicht tegen haar aan en begon haar te kussen. Met de hoop er een liefdevolle reactie op te krijgen. Echt mannen of vrouwen het wordt echt wel gevoeld of het puur eigen bevrediging betreft of echte liefde en tederheid. 
En geloof het of niet mijn toenadering werd echt beantwoord met de opmerking:…. “ Ik hoor een mug!”…..

Ik probeerde haar gerust te stellen door op te merken dat de muggen in dit jaargetij niet meer steken omdat het mannetjes betreft. Ze was er niet gerust op en vond dat die dood moest, het licht ging aan en de muggenjacht begon. We lagen op ons rug te luisteren wanneer het muggenkreng voorbij kwam. U kent het waarschijnlijk zelf, je hoort het maar ziet niets en als je hem ziet is het een flits, pas als hij ergens land kun je hem waarnemen. Ze had hem ontdekt spoedde het bed uit en probeerde hem te verschalken met een vliegenmepper die nu de functie muggenmepper had aangenomen. Mis….en de mug liet zich niet meer zien of horen. Het licht ging weer uit en we namen onze slaapposities weer in met dit verschil dat we scherp waren gefocust op een “muggenzoem”. Ik had recuperatie tijd nodig om het spel opnieuw te beginnen. Het moment dat ik het weer aandurfde zoemde de mug in mijn oor waarna ik bruusk op mijn oor sloeg en Ingrid die in het donker toenadering zocht haar met mijn elleboog bijna knock-out sloeg.
Dat was dat, ik kon mijn amoureuze intentie wel vergeten op het troosten van een elleboogslachtoffer na. 

Ondanks mijn teleurstelling omdat het weer niet liep zoals ik wilde was het maar beter om te gaan slapen. Hoe een klein insect zoveel invloed op het verloop van een voorgenomen liefdesavond kon hebben was wat me ontstemt deed raken en zelfs een beetje kwaad. Of was het een teken wat ik al eerder geopperd heb dat die mug model staat voor een onzinnig klein ding waaruit zomaar een ruzie kan ontstaan en ik voortaan mijn teleurstelling maar moet leren beheersen en …….van een mug geen Olifant moet maken.

Groet Ferrie




  

donderdag 21 september 2017

Je moet toch eten!

                                                                                                                                                        
Sinds wij in Portugal wonen en de supermarkt niet direct om de hoek ligt wordt het moment van boodschappen doen nogal eens uitgesteld. We proberen om de veertien dagen een hoorn aan overvloed in onze auto te proppen tot een volgend bezoek en dan tussentijds bij eventueel gebrek nog eens iets aan te vullen van de plaatselijke aanbieders. De rit naar de supermarkt begin ik al een beetje als sleur te ervaren, ook de levensmiddelen die je koopt zijn geen groot avontuur meer, het wordt een soort boodschappen-huwelijk. Een vegetariër behoeft niet te wachten bij het vlees en iemand van de blauwe knoop behoeft geen drank en mensen met een lactose intolerantie geen melk of toetjes en zodus is het boodschappen-pakket vaak voor eenieder het zelfde. Zo nu en dan probeer ik nog wel eens iets avontuurlijks in het karretje te dumpen maar kom er dan aan de kassa achter dat het product soms verdwenen is of omgeruild voor een goedkopere aanbieding…….

Om de sleur te ontlopen wilde ik er wel eens een keer alleen op uit. Ik kreeg een lijstje mee met de noodzakelijke dingen en de vrijheid om het dagelijkse eetpatroon en kooppatroon te doorbreken. Ik ben de kok in huis en meen mezelf die vrijheid te permitteren om eens lekker uit de ban te springen. En toch! na jaren in gemeenschap van goederen te zijn getrouwd heb ik het idee dat de goederen die ik wil kopen ook de gemeenschappelijke goedkeuring moet dragen, ik merk dat ik die vrijheid moeilijk aan kan. Ach hel, ik kwak in het karretje wat ik lekker vind deze keer en kijk ik niet naar de prijs of het budget en begon aan mijn taak om de winkelwagen te vullen.  
Ik diepte het boodschappenbriefje uit mijn achterzak en ging de winkel rond voor de normale dagelijkse dingen. Na dat gedaan te hebben had ik me voorgenomen om dan gewoon weer vanaf de ingang te beginnen om dan de anti-sleur levensmiddelen te gaan verzamelen…….

Ik startte bij de groente en fruit en rook met gemaakte interesse aan een ananas, zette mijn duim er nog eens in om de omstanders even te laten weten dat ik er verstand van heb, zo ook met een honing meloen. Daarna volgde een paar artisjokken bij het groenten-schap en verschillende verse kruiden die een vega goeroe nog zou laten liggen. Op naar de diepvries! Nee dat is niet slim, beter als laatste, anders maak ik als een incontinent oud mens een nat spoor voordat ik aan de kassa ben. Ik nam een kijkje bij de verse vis afdeling. Keus genoeg maar dan zal ik thuis de boel weer in moeten vriezen want we zijn deze week maar met zijn tweeën. Dan straks maar wat vis bij de diepvriezers inslaan. De lekkerste desserts en taart verdween in de winkelwagen, normaal maak ik veel zelf maar deze keer lekker niet. Ook bij het drankenschap verdwenen de duurdere dranken in de wagen. Sausen, oliën en div. soorten mayonaise en de duurste verse pasta’s, ze gaan allemaal mee naar huis. Ik was nu helemaal los en winkel-diepvries …“Here I come” 

Bij de diepvries werd ik getrakteerd op een cadeautje, er was een Nederlands stel dat duidelijk (halfnaakt) op vakantie was hier in Centraal Portugal en dus ook hun boodschappen deden. Normaal zie ik het al op het parkeerterrein aan een kentekenplaat als er landgenoten aan het winkelen zijn. Als ik dan met Ingrid boodschappen doe kan ze mijn aanwezigheid naast haar vergeten want ik zoek ze op om hen zo onopvallend mogelijk te schaduwen en af te luisteren. Ik kan er niets aan doen! er is iets dat mij dwingt, misschien wel om Nederlands te horen praten en te raden waar ze vandaan komen. Ik laat de vakantiegangers niet merken dat ik een landgenoot ben zodat ze vaak vrijuit spreken omdat ze er geen erg in hebben dat een ander het kan verstaan. Ik raad het alle Nederlanders in het buitenland aan om mijn voorbeeld te volgen, u kunt de dag van uw leven hebben.

Mijn luxe boodschappen moesten even wachten, ik had nu een detective taak en schoof binnen gehoor afstand richting Nederlanders, pakte uit de diepvries een paar dozen met pizza’s die ik bestudeerde maar niet wilde hebben…..
Het stel dat naast me stond waren ook de diepvries aan het uitpluizen met een interesse en belangstelling alsof ze elkaar later moesten overhoren wat ze gezien hadden als ze weer thuis op hun  vakantieadres waren. De man merkte op dat het stonk in de winkel en zijn vrouw of vriendin beaamde dat! Het klopt, als je als Nederlander in Portugal in een winkel komt dan ruik je de penetrante geur van gedroogde en gezouten vis. Het nationale gerecht genaamd Bacalhau is hier immens populair, het schrikt vaak de Nederlander af vanwege de geur. Ze vielen van de ene verbazing in de andere, het feit dat er een compleet vacuüm verpakt biggetje (haast nog een embryo)  in de vitrine lag deed hen walgen en dan de varkens oren en snuiten op een schaal hielp ook niet echt om Portugal te zien als het land van “haute cuisine”. 
Ik genoot en bedacht stel dat het vakantie-stel in Vietnam of Japan op de markt lopen, die mensen eten nooit meer. ……

Ik heb nog wat nagenoten van de Hollanders in den vreemde maar moest nu echt mijn eigen winkelwagen voorzien van de diepvriesproducten. Ha, daar zag ik kreeft en die ging in het karretje, daarna tijgergarnalen, mosselen, krab, zalm en een beetje jammer, sardines! die heb ik liever vers! Ach we kunnen niet alles tegelijk eten. Het karretje begon aardig vol te geraken en ik zag al een denkbeeldige kassa-teller lopen en op tilt slaan. Het werd tijd me aan te sluiten bij de kassa . Het Hollandse stel was voor mij en zo te zien aan hun inkopen zal er nog wel een andere winkel bezocht moeten worden. Het was hun hier klaarblijkelijk niet bevallen. Het kassa-meisje vroeg hen van alles in het Portugees waar ik het antwoord wel op wist! Nee deze mensen moeten geen zegels en hebben ook geen klantenkaart en ja, ze willen een plastic zakje. De Nederlandse man reageerde in het Engels en het kassa meisje wist genoeg, ze toonde op de kassa wat ze schuldig waren en nam een creditkaart in ontvangst en er werd betaald……..

Intussen plaatste ik met één hand al wat levensmiddelen op de lopende band om met de andere hand mijn Portemonnee op te diepen, maar mijn achterzak was leeg! het zweet brak me uit. Zal die in de auto liggen? Ik nam de spullen van de band terug en liet andere klanten voorgaan en veinsde dat ik iets vergeten was. Ik laat de winkelwagen gewoon achter in een gangpad en ga dan onopvallend mijn portemonnee uit de auto halen bedacht ik. Achteloos tussen de tanden fluitend verliet ik de supermarkt. Ik doorzocht de hele auto maar geen portemonnee! Even dacht ik er over om zo weg te rijden…. nee dat kan ik niet maken stel dat de hele affaire vastgelegd is op een bewakingscamera dan loop ik over veertien dagen echt niet lekker door de winkel. Er zat maar één  ding op en dat is terug de winkel in en alles wat in het karretje ligt terug te leggen. Het is ook geen optie om de kar apart te laten zetten en later te betalen, het meeste is diepvries en ik woon echt te ver weg.

Met schaamrood op mijn kaken begon ik aan de vervelende klus. Ik voelde me zo ongelukkig en ik begon de winkelgang weer van voren af aan om nu de levensmiddelen stiekem terug te leggen. Ik kreeg het idee dat ik al heel de middag in de supermarkt was en nu ben ik ook nog eens de vakken aan het vullen. Als een dief in de nacht verliet ik de supermarkt. 
Bij mijn auto aangekomen wilde ik toch nog wel eens de auto goed doorzoeken. Uit de koffie bar die naast de supermarkt gelegen is stapten de twee Nederlanders die ik eerder in de winkel gestalkt had. En nu zag ik ook dat hun auto vlak bij de mijne stond. Ik heb een Portugees kentekenplaat dus dat kan me niet verraden. De Nederlandse man stapte evengoed recht op mijn auto af waarvan de deur nog open was vanwege mijn zoek actie onder de stoelen . Hij sprak me aan in het Engels en wees op mijn portemonnee die half onder de auto lag en vroeg of ik die zocht? Ik gaf me bloot en antwoordde in het Nederlands dat ik hem inderdaad kwijt was en bedankte hem uitvoerig en bood beide aan om iets te gaan drinken?

“Nee hoor, hartelijk bedankt” zei hij en vervolgde ”Ik ben er op mijn vakantie niet op uit om Nederlanders te ontmoeten!”

Groet Ferrie

  

zondag 10 september 2017

Een schreeuw om aandacht

Hij is een vondeling, onze Scooby en in huis genomen om toentertijd nog opgeleid te worden door onze Bimba (het gaat hier om honden). Hij was de helft kleiner dan de Golden Retriever en derhalve voor mij niet zo geschikt om aan een riempje te lopen, ik ben zelf bijna twee meter en voel me lullig met dat hondje in het openbaar. Nu moet ik zeggen dat Scooby klaarblijkelijk minder moeite heeft met maten en gewichten, het opjagen van wilde zwijnen (liefst mijn kant op) en reeën of herten is zijn grootste plezier. Het bos in met Scooby is voor een wildspotter een crime, hij verjaagt en verraad alles wat er loopt, ik noem hem wel eens “ nsb hondje” wat Ingrid als beledigend ervaart maar dan vertel ik haar dat het voor “niet snel bang” staat.
Er zijn meer dingen waar hij totaal niet bang voor is; bussen, vrachtauto’s en jeeps verjaagt hij blaffend van straat, personenauto’s zijn te min en draait hij zijn kop niet voor om.
Nu wonen wij in een streek in de bergen waar je het verkeer op één hand kan tellen, om zeven uur de schoolbus en de bakker en soms een verdwaalde auto…..
De weg door ons gehucht en het gehucht zelf ligt tegen een berg, wij wonen in het dal en zien nooit verkeer we kunnen het af en toe horen. 
Ingrid laat iedere ochtend het mormel uit zo ook deze keer, gebruik maken van de weg is nooit echt  nodig want we kunnen zo het bos in. Zo nu en dan komt ze een stukje terug over de weg om het brood op te halen wat de bakker aan een hek aan de weg ophangt voor zijn en ons gemak. Ook dit maal was brood broodnodig en Ingrid trotseerde de weg, het is maar een paar meter en de kans dat er iets langs komt is zeer klein.
Ik bevond me op het toilet met open raam en hoorde boven op de weg naar het leek een sirene afgaan en een doodsgil van ja welste. Wat zijn ze daar aan het uitvreten? was mijn eerste gedachte maar de darmendrang liet het mij nog niet toe om te gaan kijken. Vijf minuten later hoor ik Ingrid mijn naam roepen vanuit de kamer beneden en de wijze waarop…deed mij koud worden, met half afgeveegde plakbillen stoof ik de trap af……….
Daar zat ze op de bank met Scooby op haar schoot, wit als een laken (Ingrid bedoel ik) “ Scooby is onder een auto gelopen!” snikte ze, Ik vloekte en riep: “Hoe kan dat nou weer?”  Ze begon haar verhaal; de landrover van de boswachters passeerde net toen ik het brood ging halen en ik maande Scooby te zitten! wat hij ook netjes deed en hij liet de auto voorbij gaan, opeens besloot hij om hem toch maar te verjagen en kwam onder het achterwiel terecht. Het aanblik van die twee op de bank was niet om aan te zien, ze leken alle twee veel kleiner dan normaal en zagen er verslagen uit. Ik schelde nog even door, of die rothond nergens geen rekening mee houd, we hebben net Bimba begraven en nog nauwelijks verwerkt of die moet ook zo nodig aandacht. Nou, die zal die nu wel hebben, nu kunnen wij er mee naar de dierenarts. Na even snel gedoucht te hebben vanwege wat ongewenste fecaliën resten tussen de billen was de gang naar Figueiro  dos Vinhos om de dierenarts te bezoeken……
De dierenartspraktijk is ons bekend vanwege allerlei eerdere bezoekjes zoals de jaarlijkse inentingen met Bimba en een keer met Scooby. Het viel me op dat er vaak wisselingen van artsen zijn in de praktijk, het was alweer een nieuwe. Dit keer een dierenartsvrouwtje van pocket formaat wat ons verwelkomde en een assistente die direct vroeg hoe het hondje heette en de computer indook om Scooby zijn medische geschiedenis boven water te halen (staat ook zo betrokken).
Ingrid gaf te kennen dat Scooby waarschijnlijk nog onder een prototype naam stond omdat het een vondeling was en toen we hier met hem voor het laatst geweest waren had hij nog geen naam. Ze vond hem onder onze familienaam en de nodige administratieve rompslomp werd verricht. We volgde het artsenminiatuur naar de onderzoeksruimte waar Scooby voorzichtig werd onderzocht, diverse röntgenfoto’s werden genomen en getoond zodat ik nu van de binnen en buitenkant van Scooby kan houden……..
Zo op het eerste zicht wel een opdonder gehad maar niet echt hele grote interne schade was de eerste diagnose van de arts. Zijn achterpoot bleek wel uit de kom en om meer te onderzoeken moest hij een dag en nachtje blijven. In de loop van de dag bleek dat de achterpoot niet in de kom bleef en een operatie moest volgen. Er volgde een opsomming van wat het zou gaan kosten, daar schrok ik wel van maar Ingrid vond geld in dit geval niet belangrijk: “Het arme schaap” zei ze. 
Ik wees haar er op dat als het een schaap was overkomen dat die dan na een noodslachting als shoarma vlees in de diepvries was geëindigd. Ik ging nog even door om te zeggen hoe hypocriet wij mensen konden zijn: “Ooit al eens een lammetje op schoot gehad?”. Ze vond het geen vergelijk en ze had wel een punt. 
Scooby onderging zijn operatie en Ingrid kon hem de volgende dag ophalen.
Na haar thuiskomst met Scooby schrok ik me dood het beestje was natuurlijk geschoren en zijn hele achterlijf was opgezwollen en bont en blauw, hij mocht de eerste drie weken niet lopen………
Na een zeer onrustige nacht van piepen en janken viel hij in de ochtend in slaap. 


We draaien een B&B en moeten er voor onze gasten staan. 

We hadden het geluk dat onder de gasten drie dierenliefhebbers bij waren die nota bene nog verpleegkundige waren ook. Ze namen veel zorg op zich wat ons wat verlichting gaf om nog andere dingen te regelen. Scooby leek steeds iedereen te bedanken voor de knuffel want hij stak elke keer zijn voorpootje uit. Dat deed hij voor zijn ongeluk ook als hij iets tussen zijn pootje had om het er dan door ons uit te laten halen. We vertrouwden het niet en omdat hij na thuiskomst ook nog steeds niet geplast had ging Ingrid terug naar de dierenarts. Na weer wat foto’s bleek zijn voorpootje gebroken, en moest gespalkt worden. Hoeveel pech kon het hondje hebben. Weer thuis moest er op gelet worden dat hij niet ging lopen volgens de dierenarts, wellicht een wat overbodige opmerking gezien zijn verwondingen……….
Met meer pillen dan hondenbrokken moet Scooby dit gaan overleven en trotseren. Ook van ons word er natuurlijk inzet gevraagd, hij zal zijn behoeftes bijna op commando moeten leren doen en na de drie weken zal er eerst nog geoefend moeten worden met lopen enz. 
Ingrid liet zich van haar crea-bea kant zien en naaide van spijkerstof een draagzak met ruimte voor het plas en poep gebeuren.
 Na diverse pogingen om hem zijn behoefte te laten doen wat hij niet deed op commando, werd het ons te gek, zijn buikje voelde zeer gespannen aan en het moest vast pijnlijk zijn na olijfolie van eigen makelij door zijn brokken hoopten we op een goed resultaat. Vergeet het maar! het lukte niet en een laxeermiddel moest de oplossing bieden. De dierenartsrekening liep lekker op (maar geld is niet belangrijk) en om de acht uur diende het spul toegediend te worden. Na vier dagen nog geen resultaat stonden wij op het punt om hem middels hulp van de dierenarts een klysma toe te dienen….

Voor vertrek probeerde Ingrid het nog een keer …en jawel, hondje Scooby legde het ei van zijn leven. Wij zijn nog nooit zo blij geweest om een hond te zien kakken zelfs de geur op dat moment kon niet op tegen de geur van een vers gebakken appeltaart, zelfs in een hondendrol stappen zal nooit meer het zelfde zijn! Nu wisten we dat alles nog werkte en dat gaf ons wat meer vertrouwen in herstel. 
We hebben nog een paar weken te gaan en dan volgt volgens de dierenarts fysio therapie! En weer voelde ik me wat ongemakkelijk gezien het feit dat er zoveel mensen zijn die dat ook nodig hebben maar niet kunnen bekostigen. Ik denk dat een idee van een FB vriend, in dit geval Esmee Beerenschot om hem als therapie te laten zwemmen wel eens uitkomst kan bieden. Ik ben al wat poolshoogte gaan nemen, ons riviertje met de waterval en zwembad zal te koud zijn, wij hebben wel een stuwmeer in de buurt waarvan het water meestal lekker warm is……

Ik weet alleen niet hoe Scooby op een speedboot reageert!

Groet Ferrie


zondag 20 augustus 2017

Die (stink)hond had een missie!


Het was Kerst en meer dan vijftien jaar geleden toen we met onze hele familie en vrienden van een kerstdiner genoten bij de Chinees. Verschillende onderwerpen passeerde de rijk gevulde tafel. En zo ook het punt huisdieren. Ingrid liet het gezelschap weten dat de kinderen toe waren aan een hond en dat het zo goed voor de opvoeding was om hen te leren delen en zorgen! Het verbaasde mij temeer omdat wij toen al drie jongens hadden die vaak genoeg ruzie hadden om iets te delen en dus aan het leren. Of we opgegroeid waren met honden? was de vraag, ik pareerde de vraag met het antwoord, dat ons vader erg goed in het afblaffen en toebijten was. We hadden vroeger wel huisdieren maar ik wilde dat tegenover de kinderen nog even onder de pet houden, Ik was nog niet toe aan een hond, laten we er over ophouden, ik vind een hondengesprek niet gepast bij een chinees……

Een wat ouder nichtje kwam er later toch op terug en vertelde ons dat een vriendin van haar ging scheiden en zij de zorg van een Golden Retriever niet langer op zich kon nemen en haar aanstaande ex had zeker geen belangstelling, het was haar hond geweest! “Kijk dat krijg je er van als je een hond neemt” probeerde ik het gesprek weer op een ander onderwerp te krijgen. Ingrids belangstelling was echter gewekt en vroeg hoe hij heette en hoe oud hij was? Het was een zij! en geen hij! ze is vijf maanden en heet “Bimba” haar vriendin was een Italiaanse en de naam Bimba stond voor zuigeling misschien zo genoemd omdat ze zo gulzig bij haar moeder had gedronken. Nu ging Ingrid los en ze vroeg wanneer we eens konden gaan kijken. Stiekem was ik wel benieuwd welke Bimbo een Bimba kwijt wilde en liet het geregel aan de meiden over……

Tussen kerst en nieuw werd een bezoekje gebracht aan de vriendin van mijn nichtje. En ja, er liep een heel leuk hondje in de tuin, die rijkelijk bemest was met hondenpoep. Haar bazin vond dat als we haar wilde hebben, we haar gelijk mee moesten nemen. Het afscheidsritueel zal ik u besparen. Het hondje ging mee met ons terug in de auto. Ik stelde me nog wat bazig op, je moet niet flauw zijn met een hond en zette hem op de achterbank maar voor we thuis waren zat het harig beest op mijn schoot. De volgende dag had ik van roestvrijstalen hekken in onze tuin een prachtige honden kennel gemaakt want iedere honden bezitter en zeker je visite weet het!.... een hond stinkt! De hond zelf vond dat niet en blafte die nacht de buurt bij elkaar. Dan maar in de garage, de garage is verbonden met een interne deur naar de keuken dus ik had het idee dat ze dan niet zo alleen zal zijn in de nacht……..

De jongens begonnen te mekkeren en vroegen of Bimba in huis mocht slapen? Ik wees ze er fijntjes op dat we geen stoepranden in de kamer hadden en derhalve mijn schoenen dus niet kon schoonmaken als ik in een hondendrol zou trappen. Ze vonden mijn opmerking niet leuk, Bimba had nog nergens iets achter gelaten. En dat was ook zo! ze lieten haar drie maal per dag uit in het bos en het beestje deed zelfs nooit meer wat in de tuin. Daags daarna stond de hondenmand in de kamer en ik had het gevoel dat die “stinkhond” hyena-neigingen had en me uitlachte. Ze had het gewonnen!  Meer, en meer veroverde die hond je hart. Ik betrapte me erop dat als er vrienden op visite waren het gesprek vaak over de hond ging , net als een moeder over haar pasgeboren kind (zuigeling). “Nee, last van haar, nee hoor, ze is hartstikke slim ze kan al een poot geven en netjes zitten en op commando liggen”. Ik liet haar in de avond voor het slapen gaan uit, en de band begon meer en meer te groeien…….

Elke gebeurtenis in ons leven was nu ook onderdeel van Bimba’s leven. Ze was inderdaad lief, slim en speels ze heeft nog nooit iemand gebeten of bedreigd. Ze leerde heel snel, natuurlijk gaat het bij een familiehond niet om de trucjes maar het kon wel handig zijn, boodschappen uit de auto halen draaide ze haar poot niet voor om, eieren uit de kippenren, geen probleem ze bracht ze ongebroken in de keuken en liet  ze vervolgens vlak voor je uitgestoken hand op de tegels kletteren. Ik had haar aangeleerd (op een middag) om de deur achter haar te sluiten, als u kinderen heeft kent u de kreet  “sluit die deur achter je reet” zij deed het met plezier. Ingrid was wat minder blij vanwege de poot afdrukken op de deuren. Als ik aan het werk was in de tuin of garage en het werd tijd voor een peukje moest ik haar alleen maar vragen “ ga mijn shag eens halen” en ze kwam ermee terug. Het gaat er niet om wat ze kon maar ze werd steeds meer dan een hond……..

Mijn avontuur om het roer om te gooien en in Portugal een B&B te beginnen was ook voor Bimba een ommezwaai in haar leven. Ze was al reeds negen jaar maar kwam in haar tweede jeugd. De begin- jaren was ik alleen om de B&B op te bouwen. Ingrid kwam in die tijd om de zes weken (Ze werkte nog in Nederland) minstens tien dagen naar Portugal om te helpen en mij corrigeren in het gene een man fout kan doen. We besloten dat Bimba maar naar Portugal moest komen. De kinderen waren het huis uit en Ingrid moest overdag werken. Na een bezoek met de auto aan Nederland was het Bimba’s beurt om met mij mee terug te gaan naar Portugal zodat ik wat minder alleen was. Het bleek voor haar een paradijs te zijn. Ze kon hier in ons kleine dorpje (gehucht) doen en laten wat ze wilde. Ze was snel vriendjes met de bakker waarvan ze elke ochtend een broodje kreeg. Ze zat dan statig op de weg te wachten tot het busje van de bakker er aankwam. Ze werd de vriendin van iedereen en ze mocht overal komen………..

Door haar goede manieren en inborst zijn we er zeker van dat ze nog iets bijgedragen heeft aan de kijk op huisdieren hier in ons dorp, nog veel honden liggen hier aan de ketting en er word weinig meegelopen en naar omgekeken wat toch stiekem wat veranderde. Niemand kon Bimba weerstaan als ze op het plein voor het cafeetje lag, ( verrek waar was ik dan? ) een aai of klopje werd haar altijd wel toebedeeld …ze was de dame van Sarnadas en ze noemde haar dan ook… “Donna Bimba”.  Kilometers hebben we samen gelopen en door het bos gezworven. Altijd weer blij en enthousiast als Ingrid of de jongens weer uit Nederland langs kwamen. Ze sliep op onze slaapkamer (Jazeker) op haar eigen bed. Blaffen was een zeldzaamheid …één blaf was genoeg om aan te geven wat ze wilde, eten en drinken of gaan slapen. Na twee jaar kwam Ingrid permanent over en ons vakantie paradijsje ging serieus van start……  

Niet alle gasten hadden iets met een hond zoals sommige honden niets met gasten hebben, Bimba’s  knuffelwaarde doorbrak vaak de aversie tegen honden, ze had er talent voor. Ik denk dat menig kind na een verblijf hier hun ouders de oren van hun kop hebben gezeurd om toch vooral een hond te nemen. Er waren ouders die claimde dat ze een huisdieren-allergie hadden maar vielen vaak na omgang met Bimba door de (honden)mand als het een smoes was geweest voor de kinderen.
Ik ben geen dweper als het om huisdieren gaat! het gaat me te ver om te zeggen dat het mijn kinderen zijn maar een bijzondere band met je huisdier moet je een dierenbezitter (of andersom) niet uitleggen …die weten het… je gaat van ze houden!........  


Dit verhaaltje resumerend kom ik er opeens achter dat Bimba een missie in het leven heeft gehad!
Er voor iemand zijn! en haar omgeving gelukkig maken en sommige namen een hond omdat Bimba bestond…..(toch een beetje dweper?) Er zijn mensen die het minder doen in het leven. De jaren met haar zijn omgevlogen en nog vele avonturen en belevenissen kan ik de revue laten passeren maar u heeft vast voorstellingsvermogen genoeg  om het zelf in te vullen. 

Bimba was naar ruim zestien jaar, te moe om nog ouder te worden en is in haar eigen huis, pijnloos en ik weet het zeker “vredig” ingeslapen.                                                                                                  Onbedoeld tactloos vroeg wel iemand of ik na Bimba een andere zal nemen? Toen beet ik hem toe en blafte hem af….er is maar één Bimba.                                                                                                       
Nogmaals ik ben geen dweper maar als ik god was, liet ik huisdieren net zo oud worden als de mens.            

Hopend dat dit verhaaltje bijdraagt aan het verwerken van verdriet bij het verlies van uw huisdier.                                                                                                                                                     

Groet, Ferrie  

zondag 13 augustus 2017

Persoonlijke hygiëne



Ik begon naar te veel Ferrie te ruiken maar tegenwoordig ruiken ze liever “Hugo Boss” of “ Joop” dus werd het tijd voor een douche. Ik was mij tegenwoordig wat vaker aan de wastafel en douche hier beduidend minder dan in Nederland omdat ikzelf met de gasflessen moet leuren. Dan te bedenken dat toen mijn kinderen nog thuis woonden je een nummertje moest trekken, ik had wel eens het idee dat als ze ooit opgedroogd zouden raken ze de helft kleiner zouden zijn.
Het is niet mijn gewoonte om met leesbril te douchen, meestal sta ik er al onder voor ik er aan denk om te kijken welke shampoo ik ga gebruiken dus zoek ik de shampoo uit op geur zoals daar zijn: Appel, perzik, abrikoos, kiwi en kokosnoot, onze fruitmand heeft minder variatie maar was daar je haar maar eens in. Terwijl ik ontspannen douche realiseer ik me wat een zooi schoonheidsmiddelen en cosmetica spullen de badkamer bevat.
Vroeger (O jee, ik bedoel eerder) stond er een fles shampoo met dennengeur en je voelde zelfs de naalden in je ogen prikken en dat was het! Als men nu in ons led-verlicht bad-meubel duikt duizelt het mij vaak. En niet alleen in de badkamer! kijk maar eens in je keukenkastjes voor ieder schoonmaak-karwei is er wel een product. Er is zelfs een fabrikant die vind dat hun producten “doen wat ze beloven” tegenwoordig kunnen wij daar als mens nog een voorbeeld aan nemen, één op de drie huwelijken strand na de belofte.
Om toch maar even bij de producten in de badkamer te blijven ging ik mij na mijzelf afgedroogd te hebben eens wat verdiepen en analyseren wat er stond. Diverse flessen gingen door mijn handen. Antiklit, antikrul, antiroosshampoos, shampoo voor mannen en shampoo voor vrouwen, ik zal die laatste wel vaak gebruikt hebben want begin al wat borsten te ontwikkelen, ik ging over op de aftershave, zes halfvolle flesjes en een paar nog in cadeauverpakking, oké daar zal Vaderdag wel eens debet aan kunnen zijn. Tien volle tubes tandpasta met tegenwoordig zo’n klein irritant lipje onder de dop, ik krijg het zonder bril niet open en ram er wel eens een wattenstokje in met het gevolg dat de badkamerspiegel naar mint ruikt. Zal toch mijn leesbril vaker op moeten zetten….naast de tandpasta ligt gevaarlijk de spierbalsem en aambeienzalf, je weet zonder bril maar nooit wat je op je tanden smeert….
De ontdekkingsreis ging verder. Ik kwam bij de vrouwenlaatjes terecht en ja hoor ……wat laten die vrouwen zich allemaal op de mouw spelden of moet ik zeggen “aansmeren “   vocht inbrengende gezicht crèmes, anti-age-crème (mooi dat scheelt verjaardagscadeautjes want ze willen niet meer jarig worden ) diverse deodoranten in rollers en spuitbussen en natuurlijk allerlei geurtjes, eau de cologne, parfums en ik vond zelfs een pot antirimpel-crème deze laatste vind ik een goed voorbeeld van belazerd worden. Die reclame gasten weten wel hoe ze het aan de man-vrouw moeten brengen: Men neme een filmster van middelbare leeftijd plamuren haar vol en zie een rimpelloze dame mag de vrouwen overhalen om er uit te zien zoals zij.  Het is in ieder geval duidelijk dat in deze branche veel, heel veel geld verdiend wordt met gebakken lucht.

Natuurlijk kan ik me voorstellen dat vrouwen het fijn vinden iets op te smeren en er goed uit willen zien en dat moeten ze zeker doen….Ik stond nog even met de pot antirimpel-crème in mijn handen en het verbaasde mij dat men daarin geloofde, van antirimpel-crème geloof ik geen zak!…Om bij dit laatste woord te blijven ben ik bereid om me als proefpersoon op te geven, ik weet zeker, ook al smeer ik het drie maanden lang op die plek dan nog zal er geen rimpeltje minder zijn….en als dat wel het geval zou zijn is dat voor mij het ultieme bewijs dat het werkt! En ben ik de eerste die zijn ongelijk zal toegeven en beloven zelfs tien jaar gratis voor dat bedrijf te werken…. maar dat verwacht ik niet.   
We gaan verder op de zoektocht en ik kom erachter dat er op veel flesjes en smeersels de tekst dermatologisch getest staat…maar een bevinding staat er nooit op!  ik vertrouw er maar op dat dat is wat ze bedoelen! ……geen uitslag! Ik raak helemaal verdiept in mijn onderzoek en kom tot de verwondering dat hoe meer ik lees hoe meer ik me afvraag hoe mensen vroeger hebben geroken of er uitzagen, het is overweldigend wat de kastjes en laadjes hier bevatten ….en vooral wat er door die vrouwen bewaard word, Ik kwam nog een doos tampons tegen van voor de overgang …van die ouderwetse die jezelf nog moest inbrengen nog zonder lanceerbuis en dwang-richting-ribbels die ze tegenwoordig wel hebben…….zeker iets voor een museum later?
Het geld en gebakken lucht spenderen gaat maar door… met nieuwe moderne producten! ik refereer even aan wat ik herhaaldelijk op de tv-reclame zie om vrouwen te overhalen om toch vooral producten te gaan kopen tegen vaginale ongemakken. Zuurtegraad en PH waarde zijn belangrijk om op peil te houden, waarschijnlijk om mijn zwembad te beschermen (zie verhaaltje zwembad-les) en ook eventuele verdroging ligt op de loer. Lieve vrouwen laat u niet verleiden u kunt uw geld  beter besteden, U zult zelf wel weten dat als er enig vaginaal ongemak of als er ietwat geluidsoverlast bij het lopen optreed, een beetje olijfolie of vaseline wel volstaat. Toch ik weet het… reclames zijn zo moeilijk te weerstaan en als u het product toch wilt proberen en of er prettiger door voelt, vraag dan uw partner m­/v de kosten van dat spul te delen, u kunt ze altijd nog wijsmaken dat het om lip-balsem gaat en om het insmeren dan wat spannender te maken is het delen met uw partner misschien leuker als het product al opgebracht is!
Ik heb van de zes halfvolle verschillende flesjes aftershave volle gemaakt, door ze over te schenken en zo wat meer plaats te maken in het bad-meubel. Op die manier heb ik zo toch mooi mijn eigen geurlijn gecreëerd, de naam heb ik ook al bedacht wat dacht u van? ... S.F.W …. (Smell Ferrie Well)   
Ik had genoeg gezien en begaf me nog ongekleed naar de slaapkamer om me aan te kleden trok wat kasten en lades open om schone kleren op te scharrelen en dacht……….wat zal ik eens over mijn kledingkast schrijven!

Groet Ferrie.





dinsdag 25 juli 2017

Evacuatie


Men (overheid) vond het verstandig om ons dorpje te evacueren vanwege de bosbranden en de daaruit ontstane rookontwikkeling om ons heen. We waren er al een beetje op voorbereid, een paar tassen met de meest belangrijke dingen stonden al in de auto alsmede een volle tank. Het was duidelijk dat de situatie ernstig was, 64 dodelijke slachtoffers en 200 gewonden zijn geen zaken om mee te lachen. Deze tragedie zal inmiddels bij een ieder wel bekend zijn. Ik zal niet beschrijven wat iedereen zich al zal kunnen voorstellen. Onze gedachten gaan uit naar de achterblijvers die deze ramp zullen moeten verwerken. Hulde aan de brandweerlieden maar eigenlijk aan de hele bevolking die door deze ramp sociaal  gezien boven hun zelf zijn uitgestegen.

Het was een advies! en op het moment van verzoek om te evacueren zaten alle dorpsgenoten bij elkaar omreden dat er de dag tevoren een varken was geslacht en dan is het gebruikelijk om samen te eten en behoorlijk te drinken. De bosbranden waren natuurlijk het onderwerp van gesprek en een gedeelte van de mannen (werkend in de bosbouw) had de hele nacht gewerkt i.v.m. het ruimen van bermen en bomen om het vuur minder kans te geven. Wij blijven! was hun stellige overtuiging , ze zagen de twijfel op mijn gezicht en ze verzekerden mij dat ik beter gehoor kon geven aan de GNR (Politie) met de geruststelling dat zij mijn huis wel in de gaten zouden houden.
Onze eerste evacuatie in ons leven werd een feit. We waren niet de enige, vrouwen en bejaarden plus de kinderen en huisdieren werden naar Castanheira de Pera gebracht en “Jan lul “ zo voelde ik mij omdat de stoere mannen achterbleven, reed er achteraan. Na een vluchtpoging om ons te voegen bij vrienden aan de kust wat ondoenlijk bleek omdat we totaal omringt waren door de bosbranden sloten we ons weer aan bij de rest van de evacuees . 

We werden verzameld bij de brandweerkazerne en verdeeld over clubhuizen en openbare ruimtes. Wij werden ingekwartierd tegenover de brandweerkazerne in een verlaten maar nu weer tijdelijk ingerichte  bejaardensociëteit. Dekens en kussens werden ons uitgereikt en ik voelde me een vluchteling die asiel moest aanvragen, dat is overigens niet verkeerd voor je inbeeldingsvermogen omdat eens aan de lijve te ondervinden.
We bleken aanvankelijk geluk te hebben er was een grote ruimte op de eerste verdieping beschikbaar en we waren op dat moment met zes volwassenen en twee kinderen en drie honden, de meeste andere geëvacueerden verbleven beneden. De ruimte was erg warm en benauwd, hij was ingericht met dertig leren zetels, die langs de kanten waren geplaatst. Een tafel met daarop flessen, water, broodjes kaas en wat energierepen. Het echtpaar met de kinderen waren Engelsen uit een naburig dorp die voor de kinderen een nood-bedje in elkaar aan het frommelen waren, het was al laat en het werd tijd voor hen om te slapen na zo’n slopende dag. De twee meisjes waren zeven en negen jaar oud, normaal heb ik het niet zo op die schreeuwende kinderen maar ik vond deze meisjes zulke schatjes en lieve smoeltjes hebben dat ze me compleet vertederde, de emotie van de dag zal bij mij wel meegespeeld hebben.

Het werd voor ons allen tijd om te gaan slapen en we namen onze posities op de vloer in om het eens te proberen. De honden deden het voorbeeldig en het was of ze het voelde om niet balorig of lastig te worden, ze gingen ook in de slaapstand. Het rumoer buiten belette mij te slapen en besloot rond twaalf uur in de nacht om onze Scooby nog maar eens uit te laten. Na mijn terugkomst was het een drukte van belang in inmiddels onze ruimte! Vrijwilligers en verplegend personeel waren alle stoelen met oude mensen en hoogbejaarden aan het vullen, een helder licht onder de vrijwilligers had een airco ontdekt en zo werden de oudjes naar “onze ruimte” getransporteerd. Het werd een chaos omdat de oudjes over de slapende kinderen ofwel hondjes struikelden, nadat iedereen in zijn stoel was geplaatst en ik praat over twintig ouderen en een dekentje kregen vanwege de airco (?) ging het licht uit en was het even stil.  
Toen begon wat ik al vreesde, men moest naar het toilet of het was te warm of weer te koud de volwassenen-luier zat verkeerd of was vol, het hoesten, rochelen, snurken, winden laten, snikken werden de nachtelijke geluiden. Ik weet wel dat deze hoogbejaarden vaders en moeders zijn waar van gehouden wordt en respect en onze aandacht verdienen maar ik had er al gauw genoeg van en had het gezien. De nachtelijke bejaardengeluiden dwongen mij om maar weer eens met Scooby te gaan wandelen. 
Zoals ik al aangaf we waren ingekwartierd tegenover de brandweer kazerne en het was er een drukte van belang het was al ruim na middernacht en vrachtauto’s en bestelauto’s reden af en aan, allen gevuld met plastic flessen bronwater die na een oproep van burgerbescherming werden gedoneerd door grote of minder grote winkels.
De kazerne werd als opslagruimte gebruikt, alle blusvoertuigen waren toch ergens ingezet en vele jongeren met mondkapjes vanwege de rook en padvinderij, scouts en brandweer lostte de wagens. Ik nam plaats tegenover de kazerne op een muurtje zonder rookkapje gezien mijn vermeende immuniteit (ik ben roker) om dit circus gade te slaan. Ten elke male als er weer een transport binnen kwam liepen de jongeren met grote verpakkingen in en uit de kazerne om het op te slaan. Ik ben geen padvinder maar wel gemaks-vinder en riep de jongens vanaf mijn positie toe om een ketting te vormen en zo kracht te sparen.
Vanaf dat moment bleek ik hun knuffel-evacué te zijn en de één na de ander vroeg of ik wat wilde eten of drinken er was er zelfs één die een pakje sigaretten aanbood en voor Scooby ging men om water en hondenbrokken. Het muurtje werd een rustplek voor hun allen als er even opnieuw transport gewacht moest worden. Het transport van flessenwater bleef maar doorgaan tot ik plots de bestelwagens van de bakker zag arriveren, daar komt het vaste voedsel dacht ik even maar ik had het mis, ook deze auto’s waren gevuld met flessen water. Het schoot me opeens te binnen “ Water naar de zee dragen” dat is natuurlijk een nutteloze bezigheid maar…. “ Water naar de brandweer dragen” is natuurlijk hartstikke nuttig. De hele nacht ben ik in de rokerige lucht met Scooby buiten gebleven. Het begon al licht te worden ondanks dat de zon moeite had om door de met rook gevulde vallei te prikken en er werden nu bestelwagens met fruit en brood gelost, het was een welkome afwisseling voor de los-jongeren een andere verpakking en houding deed hun opleven na een hele nacht water dragen.
Ik vond het tijd worden om Ingrid en Bimba (hond) op te halen en eens te proberen weer thuis te geraken. Natuurlijk had Ingrid ook niet best geslapen en wilde graag naar huis als dat toegelaten zou worden. Het was alweer een drukte van belang in de hal van de sociëteit omdat men bezig was met namen registreren. We piepten langs de rijen mensen met Bimba in mijn armen omdat het beest niet meer zo makkelijk kan lopen, de registranten hadden vast het idee dat ik de hond zijn behoefte ging laten doen maar ik was vastbesloten een vluchtpoging te doen. Het lukte en we reden in alle vroegte naar huis zonder problemen, we werden door de politie, brandweer en het leger netjes doorgelaten. Thuiskomst was vreemd juist omdat ons dorp en vallei gespaard was en de rest erom heen  zwartgeblakerd en zo kaal was als een maanlandschap.
Later hoorde ik dat onze geregistreerde mede-evacuanten nog drie nachten zijn gebleven. Wij daarin tegen werden gewoon thuis beschermd door de stoere mannen van de brandweer (Bombeiros) en bosbouw. Ingrid heeft de evacuatie-nacht ook niet gemist, dat gedeelte “bejaarden-ergernis” had ik gewoon thuis ingevuld, ze bedoelde het hoesten, rochelen, snurken en winden laten.
We hopen zulke avonturen niet meer mee te maken maar het is maar een schril contrast met degene die huis en haard en geliefden door deze brandramp hebben verloren…..

Het zal wel altijd zo blijven “morgen” gebeuren er op de wereld weer vreselijke dingen die dit overtreffen…..Sterkte alvast !



Groeten, Ingrid en Ferrie

maandag 8 mei 2017

Skype opa.

Het was het jaarlijkse bierfestival dat mij deed terugkeren naar Nederland om samen met mijn drie zonen, vrienden en wat kennissen er weer een feestje van te maken. Gehuld in monnikspijen ( als hommage aan de trappisten-monniken en hun bier) reizen wij ieder jaar af naar Leuven (België) om diverse bieren te proeven en op carnavalsachtige wijze ons samenzijn te vieren. Ik zal hier later een verhaaltje over schrijven.

Ik verbleef een hele week in Nederland en om die reden hadden mijn zoons vakantie genomen voor wat zoals dat tegenwoordig heet, quality time met hun Pa. Zij en hun partners wonen dicht bij elkaar en twee zelfs in dezelfde straat. De jongens; Bennie Tim en Wauter hebben een goede band met Pa waar ik erg trots op ben. Het geeft me het gevoel het goed te hebben gedaan wat betreft de opvoeding, het is geen toeval dat hun voorletters BTW vormen kinderen zijn toch altijd een Belasting Toegevoegde Waarde in een relatie. Kortom we mogen als ouders niet klagen, ze komen graag naar Portugal en Skypen regelmatig. Ze stonden compleet achter onze beslissing om nog een avontuur in het buitenland aan te gaan en steunen ons daarin.
De jongste woont pas samen, de oudste al wat jaren en zo ook de middelste Tim die mij al reeds opa heeft gemaakt, voor zijn kinderen zijn wij opa en oma Sype de oudste “Kytana” is een meisje van zes jaar en de jongste “Jairo” een jongetje van vijf vraag me niet hoe ze op de namen zijn gekomen maar tegenwoordig zijn Marie en Piet niet meer in de mode. Het moge duidelijk zijn dat we het meeste contact met hen over Skype hebben. In de regel duren die gesprekken met de kleinkinderen niet al te lang, gezien het moderne adhd label op kinderen (geen geduld). Niettemin is Oma skype immens populair omdat ze de juiste tonen weet aan te slaan. Vergis u niet ik vind ze leuk en lief maar ben wat onhandiger in Skype omgang. De communicatie met jong volwassenen gaat me beter af.

Nu u weet dat ik van mezelf vind dat het opvoeden me aardig afging volgt er nu de volgende gebeurtenis. Het was een sms’je van Tim naar zijn broer Bennie waar ik logeerde die vroeg of ik de volgende dag wat te doen had en of dat we iets gepland hadden. Neen er was niets gepland, op lekker chillen na dan! Vraag dan eens aan Pa of hij een middagje op de kinderen kan passen want Eliny (zijn partner) moest werken en hij moest afrijden voor zijn motorrijbewijs en met nog een les vooraf koste dat wel een paar uren. “Natuurlijk kom ik oppassen “ was mijn reactie. De volgende dag melde ik me om de afgesproken tijd bij huize Tim. Ik werd enthousiast onthaalt en overladen met kusjes en omhelzingen. De nodige instructies van Tim volgde die me wees op een whiteboard in de hoek van de kamer, die weergave gaf van de dag om zo de dagelijkse structuur te waarborgen. Het vermelde wat pa en ma die dag gepland hadden en wat ze van de kinderen verwachten. Zo moest Jairo nog ieder uur gaan plassen en Kytana een half uurtje lezen en hun spulletjes opruimen voor het eten enz.

Zo, dat was toch anders als hoe wij het deden, bedacht ik me. Tim vertrok en mijn taak begon. De kinderen waren naar televisie aan het kijken met een schermafmeting om nooit meer te moeten behangen en kropen dicht tegen me aan, dat verveelde al snel en het was tijd voor een spelletje “zullen we kwartetten Opa” vroeg Kytana “ ik heb een nieuw dieren kwartet”. “ Jaaaaa kwartetten “ riep Jairo knoerthard in mijn oor en hij snelde naar de tafel om het kwartetspel te pakken ”Ik deel” riep hij maar dat was niet naar de zin van zijn zus die het spel uit zijn handen rukte en gilde “Nee ik deel” Het ruziede even door tot Opa met de oplossing kwam en vroeg of hij mocht delen. Dat was goed en het spel begon, de vraag naar kaarten over en weer ging vier ronde goed tot Kytana haar broertje van vals spel betichtte, die daarop woest alle kaarten in de lucht wierp en weer op de bank plofte om verder televisie te kijken. Ik gaf te kennen dat Opa even in de tuin een luchtje ging scheppen en bloemetjes ging kijken (peukje doen)

Bij terugkomst in de kamer stond Kytana op tafel “Wat doe jij nu ”merkte ik op “Je mag toch niet op tafel staan” ze keek me ondeugend aan “Dat mag ik wel” en ze begon te springen, op dat moment trekt Jairo aan mijn broek met de vraag “Verstoppertje spelen Opa?” Ik richtte me weer tot Kytana en riep “Dat gaat papa niet leuk vinden kytana” Oei.. ik realiseerde me gelijk dat ik daar papa als boeman mee weg zette en corrigeerde de pedagogische fout met de opmerking “ Opa vindt dat niet leuk hoor! ik zal het fijn vinden als je van de tafel komt” Jairo riep vanuit de kamerhoek ”Ik ga me verstoppen!” en draaide zichzelf in een gordijn daarbij een bloempot van de vensterbank stotend. Kytana volharde in haar positie “ Opa pak me dan” riep ze. Ik wende me tot Jairo “ Wat doe jij nu?” stomme vraag want hij had duidelijk gezegd dat hij zich ging verstoppen, “Opa kun je me nog zien?” kwam het vanachter het gordijn “Kytana als je nu niet van tafel komt, zal ik je er eens af halen!” dreigde ik en maakte een schijnbeweging richting tafel als pressingmiddel, Jairo had zich inmiddels nog wat verder in de gordijnen gedraaid en de gordijnroe stortte naar beneden. Ik verloor de controle (als die er al was) en plukte Kytana iets te hardhandig van tafel en plofte haar in de bank, ze barstte in huilen uit “Blijf zitten jij!” snauwde ik en begon de gordijnmummie te ontwikkelen die ook begon te blèren omdat hij de gordijnroe niet had kunnen ontwijken, na zijn ontwikkeling plofte ik hem ook met een vol geplaste broek op de leren bank en ging voor hen op de salontafel zitten ……
“Je mag niet op tafel zitten Opa” snikte Kytana “Nee Opa dat mag niet van Papa” deed Jairo zijn duit in het zakje.

Ik wil dat jullie nu opletten en naar Opa luisteren” siste ik hen toe en vervolgde : Bij deze wil ik graag jullie volledige attentie, allereerst zal ik het fijn vinden als jullie je open en oprecht verontschuldigen tegenover Opa. Het is geenszins mijn bedoeling jullie te berispen voor alles en nog wat maar jullie gedrag moet wel binnen de kaders van het toelaatbare blijven als aangegeven op het whiteboard. Ik verlang dan ook dat jullie meewerken aan herstel van onze relatie die node is verstoort. Mocht het zo zijn dat jullie iets van Opa verlangen in het belang van jullie welzijn ben ik daarin natuurlijk welwillend. Derhalve verlang ik ook van jullie dezelfde welwillendheid en toewijding om er samen een fabelachtige middag van te maken. Laten we samen in consensus beslissen hoe we de middag verder zonder kleerscheuren gaan invullen. En om even terug te komen op de afgelopen ongeregeldheden. Ik zal jullie ouderlijk gezag ontzien van jullie daden en zal er enigszins daar zelf ook de vruchten van plukken gezien mijn overschatte vermeende pedagogische kennis. Dank voor jullie geforceerde aandacht en het lijkt me nu het moment om culinair iets voor jullie te betekenen… laat ons pannenkoeken gaan bakken met daaraan gekoppeld de symbolische waarde dat alles weer koek en ei is!

Volgens mij hadden ze alles gesnapt want het snikken was over en ze snelden naar de keuken om de koekenpan, melk en bloem voor Opa klaar te zetten.

Het was zeker nog een aangename middag die bekroond werd met het slagen van Tim voor zijn rijbewijs. Op de vraag van Tim wat wij die middag zoal gedaan hadden kwam het verhaaltje van Opa op de eerste plaats en pannenkoeken bakken op de tweede. Van afscheid wilde de kinderen niet horen Opa Skype moest altijd bij hun blijven en werd bedolven met kusjes en knuffels.

Buitengekomen pinkte ik een traantje weg …..en dacht bij mezelf Opa’s blijven in de regel nooit!

Geniet maar van uw (Skype)( klein) kinderen


Groet Ferrie

maandag 3 april 2017

Rijvaardigheidsbewijs in buitenland!


Bijna verlopen dat is hij, mijn rijbewijs, dus dat vraagt om actie maar hoe, wat, waar?  
Ik had hem allang in moeten ruilen voor een Portugees exemplaar. Ik ben niet zo accuraat en dat nekt me nogal eens. Na rondgevraagd te hebben werd mij geadviseerd om eerst een formulier bij een rijschoolhouder op te halen (gezondheidsverklaring) en die in te laten vullen door een arts. Oké bij deze, en inderdaad een behulpzaam deskmeisje bij de rijschool kon er mij één doen bekomen.             

Nu nog een arts bezoeken, en daar heb ik dus wel ervaring mee. Deze jongen gaat echt niet meer in de wachtkamer van het Centro de Saude zitten, tegen de tijd dat ik dan een dokter zie is mijn rijbewijs definitief verlopen en wacht me een nieuw rijexamen.
Ik had een beter plan; in een dorp verder zit een privé dokter en daar had ik wel wat geld voor over. Je behoefde geen afspraak te maken werd mij verzekerd en het is er nooit druk. Het was even zoeken maar tussen twee winkels een payshop (tijdschriftenhandel) en een groenteboer zat de praktijk van de betreffende dokter. Het pandje was nog geen twee meter breed en het bordje met het opschrift “Medico” was niet groot en maakte een latere ogentest overbodig.
Men had gelijk, het moment dat ik de wachtkamer binnenstapte piepte juist een patiënt voor mij de artsenkamer binnen, verder zat er niemand. Ik nam plaats op één der zes stoelen die ooit een bordeauxrode bekleding hadden gehad en waren nu wat vettig zwart net als de rest van de ruimte. Ik vroeg me af hoe moeilijk het was om een ruimte van twee bij drie schoon te houden! Af en toe de voordeur open laten staan had al veel effect gehad. Goed daar kwam ik niet voor en vond het wel best. De deur naar de artsenkamer was met leer gecapitonneerd om het geluid naar de wachtkamer te beperken, wat geen bijster beste job was geweest want ik hoorde de patiënt om de haverklap rochelend zijn keel schrapen en kuchen. Ha dacht ik pilletje voor zijn keel en aftaaien jij………mijn beurt!
Het duurde toch langer dan mij beloofd was en bekeek het formulier nog eens dat ik eerder bij de rijschool verkregen had. Nu ik toch zit te wachten zal ik mijn gegevens alvast invullen dat zal het bezoek verkorten. Na alle tegels en vliegen geteld te hebben zwaaide plots de deur van het artsenverblijf open en de patiënt werd uitgezwaaid. 

Rochelend en zijn keel schrapend waarna een kuch, stelde de arts zich voor ……..?? De arts was zeer klein van stuk en al ruim zeventig hij droeg een papieren artsenjas die veel te groot was en los om zijn lijf wapperde. Hij deed me denken aan een half afgewikkeld wc rolletje. Het artsenverblijf zelf was raamloos en werd verlicht met een TL balk waarvan de starter aan het wedijveren was met de TL-buis om licht te verspreiden. De ruimte was ongeveer drie bij drie meter met een veel te groot bureau en aan weerskanten een stoel waarvan een draaistoel, een onderzoeksbed en een kast voorzien van een schuifdeur. Het bureau was bezaait met papieren en een lamp, asbak met pijp en een pakje tabak!!  Aan de artsenruimte was een toilet gebouwd eveneens met een schuifdeur die openstond waarschijnlijk voor eventueel meer zitplaats als je als stel binnenkomt.
Wat was het doel van mijn bezoek? Ik overhandigde het formulier met de hoop dat er dan weinig uitleg nodig was. En dat was ook zo! “ U heeft het al ingevuld” was de reactie van de arts “Ik heb mijn gegevens alvast ingevuld” was mijn verweer met enige trots omdat ik het Portugees zo goed had begrepen. “ Dat is mijn werk “ stelde de arts en verscheurde het formulier om daarna een nieuwe te pakken van een formulierenstapel. Ik was dus voor Jan … bij de rijschoolhouder geweest.  Hij vroeg om mijn rijbewijs en een cartao de residencia (inwonerskaart) die ik hem netjes overhandigde.  
Hij zag dat ik Nederlander was en ontdooide uit zijn artsen(wc)rol en begon een verhaal over zijn zus die al veertig jaar in Amsterdam woont en een Portugees restaurant uitbaat aan de overkant van het Rijksmuseum. Als je die plek kan betalen zal uw zus wel muito dinheiro (veel geld) hebben stelde ik en hij begon te glimmen en een lach verscheen op zijn gezicht “Ja meer als ik” was het antwoord en noemde een aantal plaatsen op waar hij al eens was geweest tijdens zijn bezoeken aan zus lief. Ik heb een behoorlijke topografische kennis maar vermoed dat al die plaatsen op Vlieland liggen want ik herkende er geen één van maar op Vlieland ben ikzelf nog nooit geweest (Of was het zijn uitspraak?)
 Hij vroeg of ik alle categorieën wilde behouden die op het rijbewijs stonden, (Ja zeker ik heb ze allemaal)  “doe maar, hoezo?”  hij begon uit te leggen na weer een rochel en een kuch dat er voor de vrachtwagen en bus een psychologische test vereist was! Die durf ik niet meer aan, vergeet het maar! Ik vermoed dat ik dan alleen nog maar in een ambulance mag rijden (achterin met dwangbuis) doe dan alleen de auto en motor maar. Met het motorrijbewijs wil ik me misschien als ik tachtig ben nog eens aansluiten bij de Hells Angels voor wat avontuur!
De test begon, ik moest mijn arm op een kussen leggen (die met dezelfde stof als de stoelen in de wachtkamer was bekleed en ook zo vettig), om de bloeddruk op te meten. Te hoog was de conclusie. Ja dat is me bekend daar heb ik medicijnen voor! Die schijnen dan niet te werken zei het doktertje en schreef me andere voor “kosten bijna niets maar ze kunnen je leven redden”. Ik wees op het pakje tabak “ kost veel maar kan je leven bekorten” Geen lachje kon eraf hij richtte zich weer op de gezondheidsverklaring terwijl het anti hoge bloeddruk-recept tussen zijn korte beentjes uit een printer rolde onder het bureau. Wederom verscheurde hij de verklaring zonder uitleg en begon een verse in te vullen (altijd moeilijk om een foutje toe te geven). Eindelijk was de taak voltooid en met een zegel en handtekening overhandigde hij mijn felbegeerde formulier. Ook de recepten, drie stuks voor drie maanden kreeg ik mee voor de farmacia. Ter afscheid moest ik twintig euro aftikken, geen wonder dat zijn zuster het beter deed!
Nu rest mij nog om bij de desbetreffende instantie mijn rijbewijs te gaan verlengen. Dat zal wel in de grote stad Coimbra of Leiria worden dat is van mijn dorp een uur rijden maar met de wetenschap dat ik gezond verklaard ben moet dat wel goed aflopen. Nee ik mankeer niets….Ik heb hier in Portugal al zoveel mensen met een hoge bloeddruk zien rijden.      
Met een bijna verlopen rijbewijs en met de naam van de straat waar de betreffende instantie (IMTT) zich bevind in mijn navigatie systeem, gingen we (Ingrid en honden) vol vertrouwen naar Leiria afstand 80 km. Ik moet zeggen dat verliep vlot en we hadden het zo gevonden. Een groot parkeerterrein omsloot het gebouw waar we moesten zijn en stond ook vol.
Een tip voor de Nederlander als men met ambtenaren in Portugal of Spanje dan wel Italië te doen heeft, zorg dat je net voor de lunch aan de beurt bent, je wordt in de regel wat sneller geholpen en drank en slaap speelt nog geen rol. In dit geval was dat overbodig want het kantoor werkte gewoon tussen de middag door. De receptieruimte zat vol en er stonden zelfs mensen buiten. Ingrid wurmde zich langs de menigte om uit te zoeken waar we moesten zijn Ik verbleef nog even buiten (roken). Ze kwam na vijf minuten  terug en had een nummertje moeten trekken en meldde dat er nog veertig mensen voor ons waren!!
We konden al gauw zien hoe snel ( beter gezegd langzaam) het verliep en Ingrid stelde voor om maar wat boodschappen te doen tussendoor. Dat is nu niet echt iets voor mij om weg te lopen! maar gezien de rij mensen leek het me een goed plan. Het boodschappen doen liep voor mij uit de hand “Moet je nu net deze keer de winkel leeg kopen” vroeg ik Ingrid maar ze liet zich niet opjutten en stelde voor de honden ook maar even uit te laten. Ik kreeg de kippenkoorts en maande haar op te schieten. Na terugkomst  bij het IMTT waren er nog twintig wachtende voor ons…..
We hebben die tijd daar uitgezeten. Intussen bedacht ik me opeens, ik heb geen pasfoto’s  helemaal niet aan gedacht, ik werd ongerust afijn zal wel zien hoe het afloopt. We werden door een bode verwezen naar een bureau alwaar een dame de papierenzooi in ontvangst nam en ze begon ijverig de zaak te verwerken, dat gaf hoop. Ingrid gaf antwoord op de vragen ze kan al redelijk goed communiceren in het Portugees. Plots gaf de dame aan dat ik naar een ander bureau moest waar iemand mijn pasfoto zal maken…… Pffff  voor niets me druk gemaakt. De pasfotoneemster liet me het resultaat van haar werk zien en vroeg of ik tevreden was. Al had ze me blote kont gefotografeerd ik vond alles goed.
Uiteindelijk kreeg ik een formulier wat dienst moest doen als voorlopig rijbewijs en het zal twee maanden geldig zijn, mocht ik dan nog geen nieuw rijbewijs ontvangen hebben moest ik het formulier komen laten verlengen!!…. wel, wel.
Na mijn postbus bijna twee maanden elke dag te hebben geleegd behalve op zondag en maandag was er nog steeds geen rijbewijs! Het voorlopig rijbewijs dreigde te verlopen en ik zal me weer bij het IMTT moeten gaan vervoegen. Ik dacht nog, eerst verloopt mijn rijbewijs en nu verloopt mijn voorlopig rijbewijs, zal ik nu een voorlopig voorlopig-rijbewijs krijgen.
Het formulier zal het weekend verlopen en ik koos ervoor op donderdag te gaan want op vrijdag is het overal drukker. Daar gingen we weer …richting Leiria 160 km op en neer incalculerend dat het ons weer een dag gaat kosten. Deze keer hadden ik wat meer geluk temeer omdat we niet om boodschappen konden, we waren namelijk bijna gelijk aan de beurt. De juffrouw checkte de computer en gaf ons te kennen dat het rijbewijs ergens onderweg was. We kregen een nummer op een formulier voor ons plaatselijk postkantoor nog altijd 7 km van ons dorp en moesten daar maar eens gaan vragen. Aangekomen bij het postkantoor moesten we toch wachten want het was lunchtijd! Om halfdrie ging de deur open en Ingrid ging polshoogte nemen. Ze kwam terug met een lach op haar gezicht, de postbeambte had haar verteld dat de postbode uitgerekend vandaag  onderweg was om de gehoopte post af te geven en zo niet ….morgen terugkomen.
Terug in ons dorpje keek ik vol spanning in de brievenbus……leeg  Ik had niet anders verwacht! dan morgen maar weer terug naar het Postkantoor. Een uur na thuiskomst stormt een autootje van de post toeterend ons straatje in met grote haast, de postbode komt de auto niet uit vandaar het toeteren . We moesten voor ontvangst tekenen en hij overhandigde een DICHTE enveloppe “Alstublieft uw rijbewijs” riep hij triomfantelijk alsof hij wist hoeveel moeite het ons gekost had….. waarschijnlijk was dat ook zo!!  

Had ik maar voor de (drukke) vrijdag gekozen dan had ik geen dag verloren en met een  nieuw rijbewijs naar Leiria kunnen gaan……of ?

Groet,                                                                                                                                                 

Rijvaardige Ferrie