Het was Kerst en meer dan vijftien jaar geleden toen we met
onze hele familie en vrienden van een kerstdiner genoten bij de Chinees.
Verschillende onderwerpen passeerde de rijk gevulde tafel. En zo ook het punt
huisdieren. Ingrid liet het gezelschap weten dat de kinderen toe waren aan een
hond en dat het zo goed voor de opvoeding was om hen te leren delen en zorgen!
Het verbaasde mij temeer omdat wij toen al drie jongens hadden die vaak genoeg
ruzie hadden om iets te delen en dus aan het leren. Of we opgegroeid waren met
honden? was de vraag, ik pareerde de vraag met het antwoord, dat ons vader erg
goed in het afblaffen en toebijten was. We hadden vroeger wel huisdieren maar
ik wilde dat tegenover de kinderen nog even onder de pet houden, Ik was nog
niet toe aan een hond, laten we er over ophouden, ik vind een hondengesprek
niet gepast bij een chinees……
Een wat ouder nichtje kwam er later toch op terug en
vertelde ons dat een vriendin van haar ging scheiden en zij de zorg van een Golden
Retriever niet langer op zich kon nemen en haar aanstaande ex had zeker geen
belangstelling, het was haar hond geweest! “Kijk dat krijg je er van als je een
hond neemt” probeerde ik het gesprek weer op een ander onderwerp te krijgen.
Ingrids belangstelling was echter gewekt en vroeg hoe hij heette en hoe oud hij
was? Het was een zij! en geen hij! ze is vijf maanden en heet “Bimba” haar
vriendin was een Italiaanse en de naam Bimba stond voor zuigeling misschien zo
genoemd omdat ze zo gulzig bij haar moeder had gedronken. Nu ging Ingrid los en
ze vroeg wanneer we eens konden gaan kijken. Stiekem was ik wel benieuwd welke
Bimbo een Bimba kwijt wilde en liet het geregel aan de meiden over……
Tussen kerst en nieuw werd een bezoekje gebracht aan de
vriendin van mijn nichtje. En ja, er liep een heel leuk hondje in de tuin, die
rijkelijk bemest was met hondenpoep. Haar bazin vond dat als we haar wilde
hebben, we haar gelijk mee moesten nemen. Het afscheidsritueel zal ik u
besparen. Het hondje ging mee met ons terug in de auto. Ik stelde me nog wat
bazig op, je moet niet flauw zijn met een hond en zette hem op de achterbank
maar voor we thuis waren zat het harig beest op mijn schoot. De volgende dag
had ik van roestvrijstalen hekken in onze tuin een prachtige honden kennel
gemaakt want iedere honden bezitter en zeker je visite weet het!.... een hond stinkt!
De hond zelf vond dat niet en blafte die nacht de buurt bij elkaar. Dan maar in
de garage, de garage is verbonden met een interne deur naar de keuken dus ik
had het idee dat ze dan niet zo alleen zal zijn in de nacht……..
De jongens begonnen te mekkeren en vroegen of Bimba in
huis mocht slapen? Ik wees ze er fijntjes op dat we geen stoepranden in de
kamer hadden en derhalve mijn schoenen dus niet kon schoonmaken als ik in een
hondendrol zou trappen. Ze vonden mijn opmerking niet leuk, Bimba had nog
nergens iets achter gelaten. En dat was ook zo! ze lieten haar drie maal per
dag uit in het bos en het beestje deed zelfs nooit meer wat in de tuin. Daags
daarna stond de hondenmand in de kamer en ik had het gevoel dat die “stinkhond”
hyena-neigingen had en me uitlachte. Ze had het gewonnen! Meer, en meer veroverde die hond je hart. Ik
betrapte me erop dat als er vrienden op visite waren het gesprek vaak over de
hond ging , net als een moeder over haar pasgeboren kind (zuigeling). “Nee,
last van haar, nee hoor, ze is hartstikke slim ze kan al een poot geven en
netjes zitten en op commando liggen”. Ik liet haar in de avond voor het slapen
gaan uit, en de band begon meer en meer te groeien…….
Elke gebeurtenis in ons leven was nu ook onderdeel van
Bimba’s leven. Ze was inderdaad lief, slim en speels ze heeft nog nooit iemand
gebeten of bedreigd. Ze leerde heel snel, natuurlijk gaat het bij een familiehond
niet om de trucjes maar het kon wel handig zijn, boodschappen uit de auto halen
draaide ze haar poot niet voor om, eieren uit de kippenren, geen probleem ze
bracht ze ongebroken in de keuken en liet
ze vervolgens vlak voor je uitgestoken hand op de tegels kletteren. Ik
had haar aangeleerd (op een middag) om de deur achter haar te sluiten, als u
kinderen heeft kent u de kreet “sluit
die deur achter je reet” zij deed het met plezier. Ingrid was wat minder blij
vanwege de poot afdrukken op de deuren. Als ik aan het werk was in de tuin of
garage en het werd tijd voor een peukje moest ik haar alleen maar vragen “ ga
mijn shag eens halen” en ze kwam ermee terug. Het gaat er niet om wat ze kon
maar ze werd steeds meer dan een hond……..
Mijn avontuur om het roer om te gooien en in Portugal een
B&B te beginnen was ook voor Bimba een ommezwaai in haar leven. Ze was al
reeds negen jaar maar kwam in haar tweede jeugd. De begin- jaren was ik alleen
om de B&B op te bouwen. Ingrid kwam in die tijd om de zes weken (Ze werkte
nog in Nederland) minstens tien dagen naar Portugal om te helpen en mij
corrigeren in het gene een man fout kan doen. We besloten dat Bimba maar naar
Portugal moest komen. De kinderen waren het huis uit en Ingrid moest overdag
werken. Na een bezoek met de auto aan Nederland was het Bimba’s beurt om met
mij mee terug te gaan naar Portugal zodat ik wat minder alleen was. Het bleek
voor haar een paradijs te zijn. Ze kon hier in ons kleine dorpje (gehucht) doen
en laten wat ze wilde. Ze was snel vriendjes met de bakker waarvan ze elke
ochtend een broodje kreeg. Ze zat dan statig op de weg te wachten tot het busje
van de bakker er aankwam. Ze werd de vriendin van iedereen en ze mocht overal
komen………..
Door haar goede manieren en inborst zijn we er zeker van dat
ze nog iets bijgedragen heeft aan de kijk op huisdieren hier in ons dorp, nog
veel honden liggen hier aan de ketting en er word weinig meegelopen en naar
omgekeken wat toch stiekem wat veranderde. Niemand kon Bimba weerstaan als ze
op het plein voor het cafeetje lag, ( verrek waar was ik dan? ) een aai of
klopje werd haar altijd wel toebedeeld …ze was de dame van Sarnadas en ze
noemde haar dan ook… “Donna Bimba”. Kilometers hebben we samen gelopen en door het
bos gezworven. Altijd weer blij en enthousiast als Ingrid of de jongens weer
uit Nederland langs kwamen. Ze sliep op onze slaapkamer (Jazeker) op haar eigen
bed. Blaffen was een zeldzaamheid …één blaf was genoeg om aan te geven wat ze
wilde, eten en drinken of gaan slapen. Na twee jaar kwam Ingrid permanent over
en ons vakantie paradijsje ging serieus van start……
Niet alle gasten hadden iets met een hond zoals sommige
honden niets met gasten hebben, Bimba’s
knuffelwaarde doorbrak vaak de aversie tegen honden, ze had er talent
voor. Ik denk dat menig kind na een verblijf hier hun ouders de oren van hun
kop hebben gezeurd om toch vooral een hond te nemen. Er waren ouders die
claimde dat ze een huisdieren-allergie hadden maar vielen vaak na omgang met
Bimba door de (honden)mand als het een smoes was geweest voor de kinderen.
Ik ben geen dweper als het
om huisdieren gaat! het gaat me te ver om te zeggen dat het mijn kinderen zijn
maar een bijzondere band met je huisdier moet je een dierenbezitter (of
andersom) niet uitleggen …die weten het… je gaat van ze houden!........
Dit verhaaltje resumerend kom ik er opeens achter dat Bimba
een missie in het leven heeft gehad!
Er
voor iemand zijn! en haar omgeving gelukkig maken en sommige namen een hond
omdat Bimba bestond…..(toch een beetje dweper?) Er zijn mensen die het minder
doen in het leven. De jaren met haar zijn omgevlogen en nog vele avonturen en
belevenissen kan ik de revue laten passeren maar u heeft vast voorstellingsvermogen
genoeg om het zelf in te vullen.
Bimba
was naar ruim zestien jaar, te moe om nog ouder te worden en is in haar eigen
huis, pijnloos en ik weet het zeker “vredig” ingeslapen. Onbedoeld
tactloos vroeg wel iemand of ik na Bimba een andere zal nemen? Toen beet ik hem
toe en blafte hem af….er is maar één Bimba.
Nogmaals ik ben geen dweper maar als ik
god was, liet ik huisdieren net zo oud worden als de mens.
Hopend dat dit verhaaltje bijdraagt aan
het verwerken van verdriet bij het verlies van uw huisdier.
Groet, Ferrie
Gecondoleerd met het verlies van Bimba, gelukkig is ze rustig ingeslapen. We hebben altijd van haar genoten en zullen aan haar terug denken als een opgewekte gezellige en lieve hond. Je zo geliefde huisdier laat een pootafdruk na op je hart.
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig verhaal. Ja, die Goldens zijn mensenliefhebbers en weten je hart te veroveren. Ze blijft je leven lang bij jullie in jullie hart.
BeantwoordenVerwijderenSterkte met het verwerken van het verlies.