Het taboe of was het bamboe?

Als je wat ouder wordt komen er soms herinneringen voorbij die je dacht te hebben verdrongen. Deze herinnering die ik met u wil delen begon met het voorbereiden van een Indonesische rijsttafel voor mijn vrienden hier in het buitenland. Het gaat hier om vrienden die met name uit Groot Brittannië komen. Het was mijn bedoeling om ze nu eens de bek te laten branden aan onze voormalige kolonie gerechten om hun Indiaanse koloniale curry's te doen verbleken. Na de vorig jaar ergste branden uit de Portugese geschiedenis lijkt het me beter om mijn Portugese vrienden later eens uit te nodigen. Wij als Nederlanders zijn gewend aan de mix van Indonesisch en Chinese gerechten, pittig en zoet  zijn normale combinaties. Ik wil me nu vooral op het pittig storten, op de banaan en de spekkoek na dan……….

Mijn moeder was al iemand die in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw dergelijke gerechten klaarmaakte. Toen de meeste mensen de spruitjes nog aan gort kookte ging er bij mijn moeder al wat santen (kokos) spekjes en pindakaas bij. Ze had die kookvaardigheid niet van haar zelf, een Indonesische vriendin was daar debet aan. Als kind was zij voor mij de enige exotische buitenlandse die we toen over de vloer kregen. En zoals gebruikelijk moest je toentertijd iedereen die wat vaker met je ouders verkeerden “tante” noemen. Tante Riet had met moeder samen een paar jaar in het sanatorium gelegen vanwege tuberculose en daar was de vriendschap ontstaan. In de tijd dat mijn moeder verpleegd werd zijn mijn broer en ik ondergebracht bij familie. Het was voor ons zeker geen aangename tijd………..

Natuurlijk was het nobel van de familie om ons op te nemen maar van opvoeden hadden ze geen kaas gegeten, ze waren allang boven de 60 jaar en niet erg bemiddeld en mijn vader betaalde dan ook maandelijks een bijdrage. Mijn broer en ik waren van het platte land midden in de stad gedumpt en dat trauma heeft gevolgen voor mij gehad. Ik begon als zesjarige te bedwateren iets wat ik nu nog steeds liever hoor dan “ In je nest zeiken ” zoals mijn broer dat toen omschreef. Hij was ook direct slachtoffer van de kwaal want we sliepen in een tweepersoonsbed, middelen als een rubberzeiltje aan mijn kant van het bed die het matras moest beschermen deed juist  kanaaltjes vormen die zijn kant op kwamen. De geur van  rubber is vanwege dit trauma niet mijn favoriet. Het is maar goed dat condooms later in geuren en smaken kwamen. Het was geen gemakkelijke tijd als jongen van zes die geacht word zindelijk te zijn…………

Schoolreisjes of logeren was problematisch, de angst om ontmaskerd te worden als “pissebed” maakte je onzeker en beschaamd. Na de hereniging met moeder en het normale gezinsleven weer wat op de rails kwam moest er toch eens wat aan gebeuren was mijn moeders stellige overtuiging. Mijn geval werd met Jan en alleman besproken en een ieder betrokken persoon had wel goede raad. De huisarts waaraan ook een bezoekje werd gebracht verzekerde mijn moeder dat het vanzelf over gaat. Daar nam ze geen genoegen mee er moet toch een oplossing zijn! en zo werd ook mijn bedwateren besproken met “ Tante Riet ”.  En die wist wel raad! zij kende een goede vriendin ook uit Nederlands-Indië met speciale gaven en krachten, misschien dat een behandeling door haar een oplossing kon bieden. Onder het “motto baat het niet dan schaad het niet` liet mijn moeder zich overhalen….

En zo werden er sessies voor mij geregeld met een tweede Indonesische “Tante” die een bloeiende praktijk had om mensen tegen allerlei kwalen te behandelen met “de stille kracht ”. Het waren de zaterdagochtenden die er aan moest geloven. Als kind van zes a zeven was de behandeling zeer intimiderend. De sessie bestond uit een soort van spirituele behandeling die ik als volgt kan beschrijven: Ik werd ontvangen in een soort behandelkamer die achter in de woning was gesitueerd. De behandelkamer was vrij donker en prominent, in de ruimte stond een stoel en de bekende divan die je bij psychiaters vaak kon vinden, de wanden hingen vol met wajangpoppen die op een kind niet erg geruststellend overkomt. Ik vermoed ook dat mijn behandeling een snabbel voor die “tante” was en normaal geknipte volwassenen behandelden die baat zagen in dit soort geneeskunde……

Ik werd geacht op de divan te gaan liggen en de voor mij “Enge Tante” bewoog haar handen boven mijn hoofd en lichaam alsof ze een duivel uit moest drijven. Daarna werd mijn buik ingesmeerd met een fel rood smeerseltje om mijn blaas meer weerstand te bieden, na een verplichte rust van een half uur kon ik me gaan wassen en de sessie was voorbij. Mijn moeder moest wel heel erg veel vertrouwen in de stille kracht van deze “tantes”  hebben gehad. Deze duistere behandeling heeft enkele weken geduurd tot mijn vader er achter kwam wat mijn moeder en “Tantes” hadden bekokstoofd. Ik denk dat de affaire Greet Hofman die Juliana hersenspoelde en nu de “tantes“ mijn moeder, hem heeft geïnspireerd om mij direct met die nonsens te laten stoppen. Hij verweet mijn “Tantes” tot duivelse praktijken en liet mijn moeder weten dat zij maar moest accepteren dat ik in mijn bed plaste, alles beter dan in de zeik te worden genomen door deze charlatans……

Het verwonderd mij dat een voorbereiding voor een Indische-rijsttafel een boost kan geven aan een herinnering die je nooit met anderen hebt gedeeld, mede omdat het in de vergetelheid is geraakt en tot familiegeheim is verworden. Het bedwateren is inderdaad zoals de huisarts had beloofd overgegaan. We hebben nog van vele vrienden en kennissen uit Nederlands-Indië mogen genieten en zij waren ook degene die een stukje van hun cultuur in de Nederlandse samenleving brachten en zo ook de eetgewoontes. Ik ga mijn Engelse vrienden proberen een goede rijsttafel voor te schotelen. Ondanks dat dit voorval weer vers in mijn geheugen is genesteld ga ik dit verhaal  niet uit de doeken doen bij mijn vrienden.
Met wat bier in de man kunnen er dan makkelijk grappen over  gemaakt worden en ik ben bang dat ik dan heel pissig word en ze ga afzeiken……

Salam, Ferrie

Dierenleed

Hoe vreemd kan het zijn! Ik woon in dit dorpje met negen andere Portugese gezinnen en allemaal heel vriendelijke en lieve mensen. Ze helpen en staan altijd voor iedereen klaar, één ding kan ik niet rijmen, hun omgang met dieren! Ik zal mijn schoonmoeder nog niet zo kunnen behandelen, honden aan de ketting, varkens die het daglicht nooit zien en katten die het zelf maar uit moeten zoeken. Het zal een plattelands-kwaal zijn maar voor ons noordelingen moeilijk te verteren. En dan te bedenken dat ik vorig jaar mijn 16 jaar oude Golden Retriever heb begraven die ik nog dagelijks mis gelijk een mens.
Het verbeterd iets de laatste jaren, er is zelfs een wet die zegt dat honden maar een bepaalde tijd aan de ketting mogen liggen en de voorbeeldfunctie die wij vervullen m.b.t. de omgang met dieren wordt schoorvoetend gekopieerd………

Op het dorp woont een aannemer met drie zonen die allen voor hem werken, bepaald een vetpot is het niet, de zonen zijn aardige jongens maar geen hoogvliegers. De meeste jongeren zijn allang uit ons dorp vertrokken om in de stad te studeren of meer te verdienen. De ‘simple minds’  om de jongens zo maar even te noemen zijn een stel apart. De oudste van de drie spreekt soms wel twee woorden achter elkaar wat dan neer komt op ‘ Bom dia ‘. De tweede is erg sterk en kan werken als een paard en is zo slim geweest om een baby te verwekken bij de vriendin van de jongste (nu ex vriendin). De jongste die zijn ex vriendin heeft overgedragen aan zijn oudere broer is na dit voorval deze zomer uit de         ‘kast‘ gekomen! Wat in het dorp resulteerde in diverse reacties  zoals ‘ik heb het altijd geweten!’ tot ‘ hoe kan dat nu opeens? hij is zo populair bij de vrouwen!’.........

De vader van de ‘simple minds’ heeft het een tijdje moeilijk gehad vanwege zijn ouderwetse opvatting dat homo ‘zijn’ een keus was. Ik moet zeggen dat hij het als een ‘vent’ draagt en nu zelfs wat meer begrip op kan brengen. Zijn grootste blijk van aanvaarding was, dat hij in het café aan één ieder liet weten dat de twijfel er insloop over de geaardheid van zijn jongste omdat hij altijd zo lang deed over schoenen kopen, maar nu mag hij ook die van zijn vader uitzoeken! Het aannemersbedrijf loopt niet storm maar papa ‘mind’ voorziet zijn jongens van hetgeen ze nodig hebben. Het zijn de wat kleinere klusjes die ze gevieren doen met elk hun eigen vaardigheden. Pa is voor het aannemen en de jongens doen het werk. De stille en tevens oudste werkt hecht samen met het sterke paard en de jongste lanterfant en lult de meeste tijd vol bij een klant. De betaling van het laatste klusje werd uitbetaald in de vorm van een moeder-geit en een pas geboren lam van vijf dagen oud……….

De geit en jong werden gedumpt in een schuurtje wat ingericht was als stal. De moeder-geit blaakte bepaald niet van gezondheid en ze sleepte het nageboorte nog achter haar aan. Het schuurtje ligt ver van hun huis maar dicht bij het onze, dus het gemekker van de geit was onze muziek voor de dag. Het jaar daarvoor hadden de ‘simple minds‘ er een varken ingehouden waar we pas achter kwamen toen hij getransformeerd was in gehakt en koteletten. Onze vraag was dan ook wat ze gingen aanvangen met de geiten en of ze ook voor de consumptie waren? Dat bleek zo te zijn, alleen moest het lam eerst opgroeien en had daarvoor zijn moeder nog nodig. De behandeling van deze micro veestapel was bedroevend. De dieren verbleven een hele dag in de stal wat voorzien is met een heel klein raampje met tralies………..

Het werd mijn vrouw Ingrid allemaal te veel en ze voorzag niet veel goeds ‘ Heb je gezien hoe moeder-geit eruit ziet?’ was haar bezorgdheid. Ik gaf haar te kennen dat ik niet veel kon zien in een donkere stal. ‘Laten ze een voorbeeld nemen aan Fatima’ zei Ingrid verwijtend. Fatima woont ook op ons dorp en zij verzorgt haar geiten alsof het haar kinderen zijn, ze worden tenminste elke dag geweid en scherp op hun gezondheid gelet. ‘Ja, Fatima haar geiten worden goed verzorgt’ merkte ik op ; ‘ En dat proef je! ’ voegde ik er aan toe. Ingrid vond mijn opmerking wat minder en opende de stal om de geiten van de ‘simple minds’ buiten te laten in de zon. Na een paar uur buiten te hebben gelucht  bracht ze de geiten weer naar binnen, en ze had zich voorgenomen om ze gewoon iedere dag buiten te laten. Ze zal morgen aan de ‘simple minds’ vragen of ze dat goed vonden………

Dat was voor moeder geit te laat want ze is die nacht overleden. Nu was het lam helemaal alleen, het enige voordeel was dat er nu meer naar omgekeken moest worden want het had zijn melk nog hard nodig. Het beestje weet precies wanneer je buiten komt en mekkert tot je haar buiten laat. Onze kippenren is vlak naast de stal gelegen en Ingrid laat nu in de ochtend de kippen en het lam buiten zodat het beestje niet zo alleen is en ze heeft het de Simple minds laten weten dat ze dat doet. Het lam dartelt dan ook feestelijk in onze tuinen, achterna gezeten door Scooby ons hondje die er nu een speelkameraadje bij heeft. De ‘simple mind’ moeder komt twee keer per dag de geit melk geven en voor de rest zien we haar niet, Zo nu en dan komt de jongste zoon ook langs, niet voor de geit! maar meer voor ons ‘open mind’ een begrip voor wat betreft anders geaarde…………

Ik heb natuurlijk geen idee hoelang deze situatie met het geitje gaat voortduren en in hoeverre Ingrid aan het beestje gaat wennen. Het ligt voor de hand dat het misschien wel erg moeilijk voor haar wordt om van het geitje afscheid te moeten gaan nemen als de ‘simple minds’ besluiten om een broodje shoarma of kebab op het avond menu te zetten. Ik zou kunnen voorstellen om het beestje tegen een geldbedrag over te nemen maar heb zo mijn bedenkingen. Stel je eens voor dat Papa ‘Mind’ een wat grotere klus krijgt aangeboden van Arabieren en hij laat zich weer in natura uitbetalen………..

Groet, Ferrie

Aan banden gelegd

Zoonlief (de oudste) en zijn partner vond het weer eens tijd om ons te verblijden met een bezoek. Ik vind het fijn om te komen stelde hij maar je moet me wel van het vliegveld halen. Voor mij is het meestal makkelijker als ze in Porto op de trein stappen en afreizen naar Pombal wat maar drie kwartier van ons dorp vandaan is. Nu kost me de rit 5 uur, heen en terug. Een gruwelijke hekel aan reizen met openbaar vervoer vond hij motiverend genoeg om zijn vader een hernia te bezorgen.

De autorit naar ons huis vanaf het vliegveld is al quality time met zijn papa, slijmde hij. Ach ja, zoals alle papa’s en mama’s heb je wat voor je nazaten over en ik zal me wel weer van de beste kant laten zien……

Om de kosten voor mij niet al te hoog op te laten lopen koos ik voor het vervoer van ons kleine Opel Corsa-tje wat veel scheelt met de veel grotere Opel Frontera in tol en brandstof. (Je blijf tenslotte Hollander) Het is eigenlijk Ingrids autootje en er mag niet in gerookt worden dus ik moet er onderweg zeker een keer uit om de benen te strekken. Had voor mijn gevoel tijd zat toen ik vertrok maar op volle snelheid is de herrie van de motor nogal vermoeiend en het begon waarachtig nog te regenen ook niet hard maar genoeg om de interval van de ruitenwisser aan te zetten……

Het is natuurlijk duidelijk dat ik geen benen ga strekken als ze nat kunnen worden en probeer maar eens een natte sigaret te roken! Vlak voor Porto werd de nicotine drang te hoog, ik vond dat Ingrid het maar moest begrijpen en stak een sigaret op. Ik moest nu de ramen open doen om de rook af te zuigen  en tegelijkertijd een scherpe bocht naar rechts nemen om van de snelweg te gaan richting airport …….te snel en door het natte wegdek brak de achterkant van de auto uit en raakte in een slip. Het achterwiel knalde op een betonnen rand en ik kwam keurig op de vluchtstrook tot stilstand. De velg had een deuk en de band liep leeg…….

Daar stond ik dan Ingrid en die oudste (Wauter) aan het verwensen, om het feit dat ik niet in dat rot-autootje mag roken en dat, dat jong niet met de trein wilde. Ik trok een kleurig hesje aan en begon “vrolijk doorzingend” de band te verwisselen. Kon niet zeggen dat de reserveband echt op spanning stond maar het vliegveld zal hij wel halen en ik zal hem daarna wel op spanning zetten bij een benzine pomp. Ik moet zeggen ik was nog netjes op tijd en Wauter en Miranda (zijn partner) ook. Na een innig onthaal en het verhaal van de slippartij en een bakje koffie op het vliegveld moesten we de thuisreis maar eens aanvatten. Het parkeerterrein bij het vliegveld heeft een slagboom dus een kaartje is een vereiste om er uit te komen. Bij de auto aangekomen bleek de band het te hebben opgegeven en ik kon meer coupletten aan mijn ruige liedje toevoegen………

Wat nu? geen reserve band meer. Ik had bij het kaartjesautomaat een hulp-intercom gezien en gebruikte de hulpknop. Ik kreeg inderdaad contact en kon het probleem van de lekke banden uitleggen en verzekerde de hulp-juffrouw dat ik aan een luchtpomp genoeg had want waarschijnlijk was de reserve band niet lek maar wat aan de velg leeggelopen. Na lang heen en weer kletsen zal ze iemand sturen en of ik bij het  ticketapparaat wil blijven omdat ik de hulp daar zal  ontmoeten. En jawel na een kwartier kwam er een jonge man met een pompje in zijn hand waarmee je al een uur doet om een luchtbed op te blazen. Ik liep “zacht zingend” met de jongen naar de auto en we sloten het kleine compressor-pompje aan op de band en accu terwijl ik de motor liet draaien om later niet met een lege accu te staan………

Na een uur was de band genoeg gevuld om naar een benzinestation te rijden en hem daar op spanning te zetten. We reden even Porto zelf in om er zo snel mogelijk één te vinden, dat lukte en ik kon de band op druk zetten. Ik was bang dat er toch iets niet helemaal in orde was en vroeg de pompbediende waar ik een bandencentrale kon vinden, na het adres verkregen te hebben zijn we er toch maar even naar toegegaan. Nou ja, even ook dat mocht nog al duren maar daar was gelukkig een accessoires winkel bij dus we hadden wat afleiding. Nadat ik makkelijk later een overhoring had kunnen doorstaan van wat er in de winkel stond, kwam de monteur vragen wat de bedoeling was en ik dacht dat ik dat had uitgelegd bij aankomst aan de man van de receptie van de bandencentrale. Dus nog maar een rondje winkel……

Alles was gecontroleerd en in orde verklaard de band stond op de goede druk maar het was niet mogelijk geweest om een nieuwe band op de gedeukte velg te plaatsen maar dat risico naar huis durfde ik wel te lopen. We hadden een behoorlijke vertraging opgelopen maar we hadden meer tijd gekregen voor quality time zei ik tegen Wauter . Nadat we uren later op de tolweg terug naar huis reden en bespraken hoe anders het allemaal ging in Portugal dan in Nederland kreeg ik, naar mijn mening een grappige ingeving om dat jonge stel eens te laten schrikken. De tolweg is voorzien van geluidsstrepen naast de weg, om in slaap vallende chauffeurs bij de les te houden. Ik reed over een stukje streep en verkneukelde me om de gezichten die ze trokken. “ Haha, zeg het maar jullie dachten dat ik een lekke band had”  en ik keek in twee opgeluchte gezichten. Na enkele kilometers leek ik het volgens hun weer te doen…….dat was niet zo! ik had gewoon een lekke band……..

Volgens Wauter was het mijn schuld daar had natuurlijk glas of zoiets naast de weg gelegen toen ik die streep-grap uithaalde. Schuld of niet zoon we hebben een lekke band !… de derde!! Als ik nu even snel een kansberekening maak denk ik dat we nu een staatslot moeten kopen! Daar stonden we weer op de vluchtstrook ……nu moesten we allen een kleurig hesje aan. Het regende inmiddels weer maar hadden net onder een fly-over kunnen parkeren. Daar zaten we gedrieën op de talud met ons hesje aan.  We lieten Miranda achter en beklommen de talud in de hoop iemand tegen te komen voor hulp . En dat gebeurde ook ! Een wandelaar vertelde dat we de assistência moesten bellen en kregen een tel. nummer. We begaven ons terug naar de tolweg en belde zoals voorgesteld……

Het duurde zeker een half uur toen er een bestelwagen van de wegbeheerder bij ons voorreed. De man begon naarstig met pionnen te worstelen en gevaren linten te plaatsen, waarschuwingslichten op zijn auto gaf de dramatiek van de situatie aan ….verder deed de man geen moer aan onze situatie. We moesten maar een takelwagen bellen! stelde hij, omdat hij toch wat medelijden kreeg met de buitenlanders belde hij zelf een takelwagen. En weer een half uur later was daar de takelwagen met alarmlichten en parkeerde voor ons bij de vluchtstrook. Zonder al te veel uitleg takelde de man ons Corsa-tje op zijn autoambulance. We verwachtten dat we mee konden rijden naar een garage. Dat was niet de bedoeling “We brengen uw auto meestal de volgende dag of twee dagen later thuis maar zeker binnen een week en u zal een taxi moeten nemen of hotel” zei de takelgast……

Een taxi? Een hotel? heeft die takel-laar een klap van zijn eigen takel gehad? alleen omdat ik een lekke band heb? “ Weet je wat dat kost? ” maar volgens de takel-laar moest ik me daar absoluut niet druk om maken. Het word allemaal vergoed door de verzekering en hij belde een taxi voor ons. Het was natuurlijk weer wachten geblazen maar toen de taxi arriveerde ging alles van een leien dakje. In de taxi hadden we genoeg tijd voor quality time. Tweehonderd kilometer in een taxi en in de loop van de week brengen ze m`n autootje thuis en dat alles gedekt door de verzekering, waarom zouden we een staatslot kopen? Dit was toch een geluk bij een lekke band ondanks dat wij het wel geweten hadden om wat geld te besparen…….maar ja, wij zijn Hollanders……..

Tegen middernacht kwamen we met de taxi thuis en inderdaad hij vertrok zonder ook maar een cent te betalen. We hadden een verhaal te vertellen Wauter en Miranda vertelde Ingrid dat ik veel “ brute liedjes” had gezongen onderweg, en stomme grapjes heb uitgehaald. Ik liet Wauter nog eens fijntjes weten dat een trein geen lekke banden kreeg, dus dat hij daar op de terugweg naar huis maar mooi rekening mee kon houden. Hij was niet onder de indruk sloeg zijn arm om me heen en zei: “ Dat doe je me niet aan hoor pa we hebben een veel te goede BAND met elkaar ”   

  

Groet Ferrie

Nog een keer buitenland

Eén van de mooiste mensen in mijn leven was mijn schoonvader! op zijn dochter na dan. Hij was zakenman in hart en nieren en kon je zaken verkopen die je niet nodig had maar waar je toch gelukkig van werd. Hij was winkelier (warenhuis) in een veel bezocht toeristenstadje wat overspoeld werd door onze zuiderburen, omdat in die tijd veel zaken in ons land (Nederland) goedkoper waren dan in België. Hij was een keiharde werker en deed dat zeven dagen in de week. Tijd voor vakantie was er alleen in de wintermaanden en op een dag riep hij ons samen om zijn vakantieplan te ontvouwen. Ik had nog maar net verkering met Ingrid dus die uitnodiging kwam als een verrassing te meer omdat hij me niet zo geschikt vond voor zijn dochter. Het plan was om met zijn zessen (Ingrid en haar zus, zwager, schoonmoeder en vader) af te reizen naar Zuid Afrika. Hij had als instrumentmaker tien jaar in Z. Afrika gewerkt in de diamantmijnen. Zijn dochters waren daar geboren maar ze vonden dat het toch beter was om ze in Nederland te laten opgroeien…………

Het waren in die tijd onrustige politieke omstandigheden om er te blijven wonen, maar een vakantie moest nog wel kunnen Het was met name voor hen om te laten zien waar de dochters geboren waren en hoe mooi het land was. Vanuit Nederland werd er een camper gehuurd met het doel om zes weken Zuid Afrika te doorkruisen. Het was voor mij mijn eerste vlucht en de toen nog gratis alcoholische drankjes op internationale vluchten hebben de vliegtijd drastisch bekort. Bij het ophalen van de camper in Johannesburg schrokken we ons dood, het ding was veel kleiner dan was voorgespiegeld en je moest wel verrekte veel van elkaar houden om daar zes weken in door te brengen. Na de uitleg en het inpakken van onze spullen kon het avontuur beginnen. Mijn schoonvader had een route uitgestippeld met ruimte voor overleg, het Kruger wildpark, de tuin-route en de Kimberley diamant mijnen waren wel vaste gegevens…………

Ik werd aangewezen als geschiktste chauffeur omdat ik een vrachtwagenrijbewijs bezat, toch werd er vaak per toerbeurt gereden (de mannen) nadat een ieder de grootte of eigenlijk het compacte van de camper gewend was. Het was nodig om zo nu en dan een hotelkamer te boeken om de lieve pais en vree te bewaren, omdat we toch wel heel erg kort op elkaars lip leefden. Na zo’n nachtje van roddelen, konkelfoezen en wat erotische ontspanningsgymnastiek om stoom af te blazen, kon je er weer een paar dagen tegen. We hadden de tuinroute achter de rug en waren op weg naar het Kruger National Park. We reden door bergachtig gebied en genoten van de natuur en uitzichten. De weg ging op en af en voorzichtigheid was geboden omdat een vrachtauto je nauwelijks kon passeren. Het werd dan ook tijd rond drieën voor een bakje koffie na een geconcentreerde rit. Er werd een parkeerplaats gevonden naast de smalle weg en koffie werd gezet……….

In afwachting van de koffie wilde mijn aanstaande schoonvader en ik wel even de benen strekken en we vonden een aantrekkelijk pad om te volgen. Het moest wel een soort van wandelroute zijn omdat er hier en daar een wit voetje op een boom geschilderd was. We zullen die eens een tijdje volgen, maar al gauw werd de bebossing wilder en de enige voetjes die we nog zagen waren als we naar ons eigen schoenen keken. Ik volgde blindelings, tenslotte had deze man in dit land gewoond.

Geen voetje of enig herkenningspunt kwam nog voor en we hadden zeker al een uurtje gelopen Het werd wilder en wilder en zo nu en dan hoorden we het geschreeuw van apen en andere niet te herkennen dieren (we wilden het niet weten). Ik begon hem te knijpen en merkte aan die ouwe dat hij het ook niet meer wist. We sjouwden voort en vloekte op die voetjesschilder. Ik voelde dat we berg op en af gingen door watergangen en doornstruiken……. en we konden uiteindelijk concluderen, we waren  verdomme…… verdwaald!

Uren baggerden we voort, het werd later en later en het begon al donker te worden “ Als ze ons maar niet gaan zoeken” was die ouwe zijn opmerking “ want dan zijn we straks allemaal verdwaald”. We moesten de weg terug vinden en in dit geval de rijweg. Er was veel overleg tussen hem en mij maar we hadden duidelijk een verschillend richtingsgevoel, als hij rechts wilde vond ik links beter en andersom. Zijn woorden bleven maar spoken in mijn hoofd “ Als ze ons maar niet gaan zoeken!” Het was nu echt donker en bij elke schreeuw of brul uit het bos scheet ik zowat in mijn broek. Opeens ver boven ons zagen we een paar  lichten en ze bewogen, dus daar moest een weg zijn! En inderdaad bij het naar boven klimmen kwamen we een geul tegen die bij overtollig regen het water van de weg moest afvoeren. Dat stelde mij al wat geruster, mensenhanden waren hier bezig geweest. Wij bereikten de weg die naar boven en beneden liep………

Wat is wijsheid, welke kant op? “Naar boven!” zei die ouwe “Naar beneden!” zei ik en dreigde alleen te gaan als hij niet wilde luisteren. “Hoe eigenwijs kun je zijn” was zijn stelling maar sjokte luid protesterend achter mij aan. Na een half uur op die donkere weg te hebben gelopen kwam er een vrachtauto van de berg aanrijden en we bleven midden op de weg staan om hem te laten stoppen. Het kon me niet meer schelen al reed hij over me heen. Dat deed de chauffeur niet en hij stopte, het eerste wat hij zei was of we wel goed bij ons hoofd waren om hier in het donker te wandelen omdat het stikt van de wilde beesten en vooral de bavianen waren nogal agressief de laatste tijd. We vroegen de man of hij een camper langs de weg had zien staan? waar hij ontkennend op antwoordde  “ Zie je wel ouwe we moeten naar beneden” was gelijk mijn opmerking. De cabine was vol arbeiders maar er was achterin de open laadbak nog plaats om mee te rijden………

Ik stond rechtop achter de cabine en kon er zo bovenuit kijken. Ik begon net te twijfelen of het wel dezelfde weg was die we die middag hadden afgelegd toen ik daar eindelijk de slecht verlichtte camper zag staan. Ik ramde onnodig op de cabine omdat de chauffeur al afremde. We sprongen opgelucht van de laadbak, bedankten de Afrikanen en huppelde naar de camper. Het onthaal was niet zoals we het ons hadden voorgesteld. Na de eerste opluchting en juichmomenten kregen we de wind van voren. Hoe onverantwoord we waren geweest en met de anderen totaal geen rekening hadden gehouden, de stemming was er uit en er werden over en weer verwijten gemaakt. Het werd nog erger toen zwager lief zich liet ontvallen dat hij ons was gaan zoeken. Het kookpunt was bij die ouwe nu gestegen en hij schreeuwde nu ook: “Hoe kun je nu die vrouwen alleen laten, je had ook kunnen verdwalen” en hij ging door “Je moet altijd op de plaats blijven waar we elkaar het laatst gezien hebben” …………

Het waren natuurlijk de zenuwen geweest die ons op braken, met gemengde gevoelens gingen de vier naar bed …..die ouwe en ik hadden nog zoveel adrenaline gehalte in ons bloed dat we besloten te gaan rijden en wel de hele nacht door! We kropen samen voorin en die ouwe sloot een gordijntje achter ons om ons te scheiden van de rest, we voelde ons onbegrepen. Ik reed en hij zat met zijn voeten op het dashboard nog na te pruttelen. Nadat het “stof “ was neergedaald hebben we samen de dag doorgenomen en nog veel plezier gehad, we verzonnen allerlei scenario’s hoe het ook af had kunnen lopen, natuurlijk met de nodige humor. Het was een dag en een nacht geweest die ons voor het leven aan elkaar had verbonden. Over mijn geschiktheid  om zijn dochter te trouwen heb ik nooit iets van hemzelf vernomen, wel van anderen: “Ingrid en Ferrie”  dat zit wel snor! was zijn mening…………

Groet Ferrie 

Automatisme,

Het is snel gegaan, in tegenstelling tot tegenwoordig liep je enkele decennia terug, in Portugal nog kans bij onoplettendheid door een ezel of ezelkar van een zandweg in de berm te worden gedwongen. Nu is de kans groter dat je door tweehonderd paarden onder de motorkap van een automobiel over het asfalt wordt verspreid. Hij is belangrijk "de automobiel" voor de Portugezen! (eigenlijk in meer zuidelijke landen) zoals bij ons vroeger wordt het hier nog als statussymbool gezien en je viriliteit (sorry dames) wordt er op afgemeten. Ondanks het voor nog velen schaarse inkomen staan er vaak auto’s voor een armzalige deur waarvan ik alleen kan dromen. Ik wil niet generaliseren want niet alle Portugezen rijden alsof ze nog op een ezelkar zitten maar stunten-makers kom je hier regelmatig tegen. De wegen mankeert het niet aan, ze zijn gewoon goed en vaak leeg en misschien daarom worden er vaak capriolen uitgehaald met de gedachten dat er toch niemand last van kan hebben……….

We liepen als noordelijke landen natuurlijk wat eerder voorop, gezien ons economisch klimaat maar ook in de beginjaren dat een auto voor meer mensen bereikbaar werd, verbonden we er enige status aan. 

Mijn vader verruilde zijn bromfiets in de jaren zestig voor zijn eerste auto waar hij meer onderlag dan in reed. Het ging hier om Volkswagen kever cabrio die voorheen een leven bij de Duitse politie had gehad. Redelijk bijzonder dat hij daar voor gekozen had, het zal wat te maken hebben gehad met het feit dat hij in een auto ging rijden die de Duitse autoriteiten had gediend en hij daar nu de baas over was. Ik vermoed dat het een therapeutische keus is geweest (hij had enkele jaren in een concentratiekamp moeten doorbrengen). Het enige wat hij altijd wilde beamen van de Duitsers is, dat er kwaliteit vandaan kwam. Ook hij was iemand die er van  overtuigd  was dat er geen betere chauffeur was dan hijzelf en kon vloekend eenieder terecht wijzen die er in zijn ogen niets van  kon………….

Als kind ging je er ook vanuit dat jou pappie de beste chauffeur van de wereld was maar naarmate je ouder werd en je goed van slecht wat beter kon onderscheiden, sloop er wat twijfel in mij en ons gezin. Bij elke vrolijke rit werd er wel wat gevloekt of op het voorhoofd gewezen naar andere weggebruikers en hij was de enige oplettende. Jaren gingen voorbij en de ene na de andere auto werd aangeschaft omdat hij niet gauw tevreden was, er waren te weinig middelen om een betrouwbare auto te kopen. De autoritten met pa waren voor ons geen echt genoegen meer en we sprongen een gat in de lucht dat ons ma haar rijbewijs ging halen. Het verschil was duidelijk, moeder had er meer gevoel voor om auto te rijden. Pa had een agressieve rijstijl, hij schakelde pas over nadat de automotor bijna niet veel toeren meer kon draaien en vertraagde dus eigenlijk bij het overschakelen dan versnellen.  Een spuugzakje was dan ook geen overbodige luxe……….

Nu moeders ook door haar rijervaring erachter kwam dat haar man eigenlijk geen beste chauffeur was en wist dat het een hekel punt voor hem was om hem daar op aan te spreken bood ze vaak aan om zelf te rijden. Dat was voor het gezin een verademing als moeder reed, vader wilde nog wel eens een opbouwende aanwijzing geven maar kwam er gauw achter dat alles op rolletjes verliep. Toch op de momenten dat er lange ritten gemaakt moesten worden zoals vakanties zagen we de bui al hangen. Mijn moeder kon dan niet voorkomen dat manlief het stuur weer overnam want als overtuigd chauffeur kon je niet je vrouw de hele weg laten rijden. Dus als kinderen hadden we spuug en rust momenten. Mijn moeder probeerde het wel eens om hem te bewegen wat eerder over te schakelen maar dan beweerde hij geen vrouw te zijn. Hij was echt de mening toegedaan dat hij sportief reed……

Moeder opperde eens dat het misschien wel wat was om in de toekomst een automaat te kopen. Dat was tegen het verkeerde been van pa, die beweerde dat automaten voor oude wijven was of mensen die maar een half rijbewijs hadden. Na enkele jaren en groeiend maandsalaris kon die ouwe eindelijk een splinternieuwe auto aanschaffen en beiden togen zij naar de autodealer om er één uit te gaan kiezen. Ze hadden al veel folders doorgespit en wisten wat ze wilden, alleen de kleur was nog een issue. Daar waren ze na het bezoek aan de dealer snel uit en een koopovereenkomst werd getekend het betrof hier een auto met vier deuren, groen, en een tweeliter motor. Trots als een pauw werd de aanschaf van een nieuwe auto thuis door vader aan ons meegedeeld. De auto moest nog uit Duitsland komen (ssst, eigenlijk uit Antwerpen) dus kon wel een maandje duren. Het was net of pa de lotto had gewonnen, hij ging iedere dag zo vrolijk naar zijn werk. Het moet het kind in hem geweest zijn dat in afwachting was van een cadeau voor zijn verjaardag………

Ik vroeg moeder of ze nog aan een automaat gedacht hadden en ze antwoordde er totaal niet aan gedacht te hebben, waarschijnlijk ook gezien pa zijn standpunt daarin want hij kon zo koppig zijn als een ezel. Ik had het zaadje gepland met die vraag en een uur later belde ze de dealer dat ze toch iets wezenlijks waren vergeten met betrekking tot de nieuwe auto en of er nog een optie aan toegevoegd kon worden. Dat was geen probleem en ze moest er niet speciaal voor naar de dealer om de overeenkomst te veranderen. Zeg maar niets tegen je vader dan is dat een verrassing voor hem was haar overtuiging. Overbodig was die mededeling, ik keek wel uit om hem te vertellen dat hij een oude wijven auto had gekocht. Het duurde nog zes weken voor het telefoontje van de dealer kwam dat de auto geleverd kon worden. Het was een zaterdag en we waren allen vrij, mijn ouders gingen om de nieuwe auto. Vader vroeg nog of ik mee wilde maar ik gaf te kennen dat ik hem thuis wel uitgebreid zal bekijken…………

Natuurlijk wachtte ik in spanning af op hun thuiskomst. Na enkele uren kwam de nieuwe auto de oprit van ons huis op rijden met een glimmende vader achter het stuur. Uiteraard begaf ik me gelijk naar buiten om belangstelling te tonen maar vooral om zijn oordeel te horen over de niet verwachtte uitvoering. Hij stapte met trots uit zijn bolide en liep alle toen nieuwe opties na die de nieuwe auto had zoals stuurbekrachtiging, radiocassette, elektrische antenne enz. Geen woord over de automatische versnellingsbak. Er volgde het moment om een ritje te maken  en trots reden we de oprit af en hij keek me vol spanning aan, ik gebaarde van niets en hij vroeg of mij niets opviel? Hij wees op de automaat "Wat een luxe" riep ik schijnheilig  "Ja nu rijd ik echt in een limousine, ik moet alleen nog maar gas geven en de rest gaat vanzelf" zei hij "Ik wist niet dat je een automaat gekocht had" zei ik slinks. Hij keek me aan over zijn bril en zei "zit standaard in de betere auto! jongen" en daar liet ik het maar bij………

Op een moment alleen met mijn moeder vroeg ik haar hoe hij de confrontatie had verwerkt met het feit dat de auto een automaat had. De autoverkoper had volgens haar nog even een duit in het zakje gedaan en gezegd dat het niet meer van deze tijd was dat zulke luxe auto’s nog met een gewone schakelbak werden uitgevoerd en pa had zich daar trots mee verzoent. Even was ze nog bang geweest voor een mindere reactie op de weg naar huis omdat pa met zijn koppelingsvoet op de rem getrapt had en bijna met zijn snuit door de voorruit was gegaan. Dat kwam volgens hem omdat de auto met rembekrachtiging was uitgevoerd. Hij was de automaat al snel gewend en vond zijn auto de meest luxe die hij ooit gehad had……..

Ik denk nog vaak aan mijn pa hier in Portugal……………

Groet Ferrie 

  

Oud, ouder, oudst

Het was een pakje Duracell batterijen in de winkel dat me deed beseffen dat het leven eindig is, ze hadden een houdbaarheidsdatum  tot 2038…….mijn batterij zal dan wel op zijn! Alles best, als huizen bomen en kerken mij overleven maar een paar lullige baterijen vond ik schokkend. Na thuiskomst stelde ik Ingrid voor om nog meer van Portugal te gaan bekijken. Wat me geïnspireerd heeft vertelde ik maar niet. Ik woon nu al weer zeven jaar in het centrum van Portugal en wil het zuiden wat gaan exploreren. Ingrid was er ook voor in en middels internet werd er een huisje in de Alentejo gehuurd voor een week. Mijn voorwaarde was in een klein dorp en in de natuur, ik heb het niet meer zo op drukte. Het heeft ook iets speciaals om een vakantiehuisje te huren terwijl je zelf in de branche zit. Ze vond er één en er werd geboekt. Het weekend voor vertrek (die maandag) overviel mij een buikgriep met krampgolven waar een surfer jaloers op zou zijn……….

Totaal van de kaart sleepte ik mij door het weekend. Ik zag de vakantieweek al in het water vallen. Mijn toiletbezoeken waren tal en fecaliënrijk, het toiletpapier ervaarde ik als een nootmuskaatrasp en het was dus een kwestie van pappen en nat houden. Ik heb het al eerder beschreven ik ben als man zittend gaan urineren om gespetter te voorkomen dat zouden mannen meer moeten doen! Het heeft zijn voordelen; de zitpositie geeft direct zicht op je ondergoed (vrouwen weten dat allang) wat een aardige indicatie kan geven dat het tijd wordt voor een eventuele verschoning. Mannen kunnen strontvervelend zijn als ze ziek zijn en in mijn geval was dat letterlijk en figuurlijk. Ingrid zag de bui al hangen en kon de vakantie twee dagen uitstellen. Het vertrek zou dus de woensdag worden! Zelfs die woensdag was ik nog niet de oude. Ingrid had alles geregeld en gepakt het enige wat ik moest doen was in de auto stappen en een zitpositie te zoeken om mijn schrale achterwerk te ontzien…….

Wonder boven wonder begon ik mij beter te voelen en als passagier genoot ik van de uitzichten. We hadden er voor gekozen om de tolwegen te vermijden met het idee meer van de omgeving te zien. Ik had mij voorgenomen om Ingrid (de chauffeuse)  te ontzien van commentaar waar ik mij nog al eens schuldig aan maak als ik zelf niet rijd. Het navigatietoestel werd van locatie naar locatie ingesteld omdat je anders overal voorbij vliegt. Het toestel is al wat gedateerd en zou eigenlijk een update moeten hebben. Met het ouder worden zie ik wat slechter dan vroeger en mijn taak was het sprekende navigatietrutje te ondersteunen met visuele waarneming op het schermpje. Dat mondde dan toch weer uit in meningsverschillen tussen Ingrid en de TomTom-trut en mijzelf, in plaats van één vrouw  had ik er nu met twee te maken. Toch had dat ook weer voordelen, Ingrid vond het minder erg als ik het niet met het TomTom-trutje eens was en ik kon er lustig op los schelden zonder dat ze wist wie in dat geval de aangesproken persoon was………

Ons uitvalbasis was een vakantiehuisje in een dorpje waar het leven totaal uit was, er woonden alleen nog maar hoogbejaarden en een paar verdwaalde buitenlanders. De natuur met zijn kurkeiken was overweldigend. Nieuwsgierigheid dwong ons om voor het avondeten de plaatselijke taverne te bezoeken. Alsof we in een tijdmachine waren gestapt dat was wat ons overkwam. Nog nooit had ik zo een kale bende gezien twee tafels, een houten toog, een vat wijn en wat verdwaalde glazen en een lege fles was de totale inboedel. In het midden van de taverne stond een koperen schaal waar een vuurtje in smeulde om de kilheid te bestrijden. Er stond een oude man achter de toog en er zat een leeftijdsgenoot van hem op een stoel met zijn handen uitgestrekt warmend boven de koperen schaal. Nou “doe ons maar een wijntje” vroeg Ingrid en we namen plaats op wat krakkemikkige houten stoelen……

De waard wat later bleek ooit de burgermeester van het gehucht te zijn geweest schonk wat wijn vanuit het vat in een lege fles en vanuit de fles in ons glas. Het was gelijk afrekenen en de schade bedroeg dertig eurocent per glas. De Alentejo wijn was voortreffelijk en als ik drie euro had moeten betalen was het de wijn ook waard geweest. We lieten ons glas nog eens volmaken en trakteerde de mannen op een glas. Er kwam een gesprek opgang en langzaam druppelde wat volk binnen die ook het naadje van de kous moesten weten. Wie we waren? Wat we deden? En hoelang we bleven? De gemiddelde leeftijd lag rond de tachtig en ouder. We werden ingewijd in het reilen en zeilen van het dorp. De sluitingstijd van de taverne lag rond acht uur in de avond waarna de bevolking zich naar huis begaf om te eten. In tegenstelling tot de normale gang van zaken werd er die dag toch wat langer gebleven er werden nog wat takken op het vuurtje gegooid en wijn vloeide rijkelijk………

De stemming was opperbest en om de honger wat te stillen werden er wat mandarijnen op tafel gelegd, makkelijk eten voor de tandeloze en vol vitaminen om klaarblijkelijk met het doel om nog ouder te worden. Er moesten leeftijden geraden worden en beroepen zoals wijnboertjes, herders, steenhouwers en ga zo maar door. De glazen moesten eerst leeggedronken worden voor er een nieuwe ingeschonken werd, dat resulteerde in het feit dat de waard achter je ging staan met de opnieuw gevulde fles en je maande om je glas leeg te drinken om dat er weer een rondje was gegeven. Het werd een geweldige avond mede door de verhalen van mensen die al een heel leven achter de rug hadden. Rondje naar rondje maakte de boel vrolijk en jolig en men nodigde ons uit om de volgende dag de lunch te gebruiken in het ouderen dagcentrum. Ik voelde me er wat te jong voor en probeerde het af te wimpelen. Ik vond geen gehoor, hoe kun je nu gebraden kip met patat en een toetje afslaan………

Halftien rolden we de deur uit van de taverne die nog een tijdje van binnen op slot was gedraaid omdat één van de gasten er op stond dat er toch niemand naar buiten ging zonder dat hij getrakteerd had. We voelden ons geen vakantieganger meer, op één avond was je iemand van hen. U begrijpt dat slapen geen probleem was ik viel als een blok in slaap. Ook de volgende dag voelden wij aan de atmosfeer in het ouderen dagcentrum dat men het leuk vond dat wij met hen de lunch  gebruikte en weer hadden we een leuke middag. We hebben nog veel rond gereden met als doel, het verkennen van het zuiden te bewerkstelligen. Na een dag verkenning en thuiskomst in ons vakantiehuisje ging ons gesprek over wat we allemaal al gezien hadden in ons leven en dat misschien de helft of meer van de bewoners in dit dorp nooit verder dan de Alentejo waren geweest en toch ook zo van hun oude dag konden genieten…….

Onder de voorwaarden dat je gezond oud wordt is dat een zegen en haast maken om alles mee te maken en te hebben in je leven is geen pre om gelukkig te kunnen zijn. Ingrid stelde dat ik er nu echt niet alles aan gedaan hebt om oud te worden;  ‘Je drinkt te veel, rookt teveel en je zou meer gezond moeten eten’ was haar conclusie. Daar kon ze wel eens gelijk in hebben, ik zal er wat aan gaan doen!

Morgen naar de winkel en dan vreet ik wel wat Duracell batterijen.

Groet Ferrie. 

Wat nou buitenland!

Dag Nederland, ik heb het gehad met je! Ferrie gaat zijn laatste hopelijk nog vele levensjaren in het buitenland vertoeven. Ik neem de regie over mijn eigen leven zonder al die bemoeienis van overheden of bazen. Ik begin een B&B in Portugal een naar mijn mening lekker warm land en minder gecompliceerd. Zo is mijn uittocht begonnen, toch had ik eigenlijk niet veel problemen, had een leuke baan, een mooi ruim huis, heb drie geweldige jongens en een heerlijke en lieve vrouw, zelfs een Mercedes voor de deur en een cabrio in mijn garage. Nee ik had niets te klagen. De drang om nog iets anders met mijn leven te doen kwam dus niet voort uit ontevredenheid maar meer ongedurigheid en misschien wel wat mid-life overdenkingen. We hebben er iets leuks van gemaakt van onze B&B en onze gasten iets te bieden. En inderdaad ik kan wel stellen dat we een totaal ander leven leiden……….

We begonnen opnieuw….op een gezin stichten na dan, ondanks het oefenen nog wel één van mijn prioriteiten heeft! Alles wat we in Nederland bezaten is verkocht. In plaats van een dikke Mercedes rijd ik nu een zeventien jaar oude Opel Corsa. In plaats van onze heerlijke centrale verwarming in Nederland doen we het nu met een houtkachel. Ik kan u verzekeren dat ik hier in de wintermaanden meer kou lijd dan vroeger, een hele dag 12 graden is minder aangenaam dan de 21 graden vroeger in mijn hele huis in Nederland. Als ik het zelfde warmte comfort hier in huis in Portugal wil kan ik beter houthakker worden. Ook mijn bad momenten zijn zaken die niet zo vanzelfsprekend zijn als voorheen, de waterdruk is niet altijd voldoende om nog niet te spreken van het gesjouw met gasflessen, plus ook weer die kou in de badkamer. Natuurlijk zijn er wel oplossingen te bedenken zoals elektrische verwarming, als de stroom niet wegvalt tenminste…..

Wij wonen in een buitengebied in de bergen omdat de natuur op onze verlanglijst stond, dat heeft natuurlijk andere gevolgen als dat men in een stad vertoefd. Een simpel voorbeeld is het bereik van het telefoonsignaal om het signaal optimaal te ontvangen is een gebit met veel vullingen een aanbeveling of een satelliettelefoon. Wanneer er wat slechter weer wordt afkondigt liggen de kaarsen en het pakje speelkaarten al klaar omdat een stroomstoring onvermijdelijk is. Zaken zoals riool kennen we niet, we hebben het te doen met een septic tank die buitenom het lichamelijk afval maar weinig andere zaken kan verdragen om de afbrekende bacterie niet om zeep te helpen. Ons huisafval kan in zakken buiten de deur worden gezet zodat diverse dieren ze in de nacht kunnen verdelen over het dorp, beter is dan toch om ze naar de containers te brengen op een centrale plaats in het dorp. Vaak gebeurt dat met de auto die op den duur hetzelfde ruikt als de container………

Mijn post valt hier niet in de brievenbus (heb er geen eens één) ze dient opgehaald te worden op de berg en bij het openen van de postbox ligt daarin vaak zelf een berg. Ook de interacties met ambtenaren is een groot verschil met wat we gewend waren. Een tip van de lokale inwoners was om de desbetreffende ambtenaar die iets voor je moet betekenen uit te nodigen voor een lunch! Mijn ervaring is dat er gretig op de uitnodiging wordt ingegaan maar verwacht nu daarna niet dat het je zaak bespoedigd, het stilt wel de honger! Een eventueel rijbewijs verlengen zou wel eens een overbodige zaak kunnen zijn, de ergernis die dat met zich meebrengt doet je leven toch bekorten. Als je verwacht dat afspraken in het algemeen met wie of wat dan ook worden nagekomen, geeft dat aan dat je pas in dit land woont. Een aanbeveling is dat op het moment dat je in aanraking komt met de uitvoerend gerechtelijke macht in de vorm van politie je onderdanigheid te tonen om bij een auto controle tegen de voorband te plassen om de altijd gelijk hebbende politieambtenaar te verleiden er nog eens overheen te plassen………

Om mij tegen meer geestes-leed te beschermen breng ik tegenwoordig bij elk bezoek aan de gemeente, ziekenhuis of bank alvast een archiefkast aan documenten mee. Ik vermoed ook dat de gemeentes om die reden zijn uitgerust met een dubbele deur die naar binnen opengaat, De Portugese manier van administreren is nog niet helemaal bekomen van de dictatuur-tijd.  Al ben je tachtig jaar, bij het invullen van documenten en formulieren wordt er vaak naar de bloedlijn gevraagd, wie is je vader? en wie is je moeder? Je bent hier niet zomaar zelfstandig. Er word aan Europese wetten en verdragen vaak door overheden een eigen interpretatie gegeven of ze lappen het aan hun laars. Het woord corruptie durf ik bijna niet te laten vallen, laten we zeggen dat men hier voor een tegenprestatie genegen is iemand wat voordeel te bieden. Ik weet niet zeker of dat onder het gezegde valt “Wie goed doet, goed ontmoet” eigenlijk denk ik meer aan “ Voor wat, hoort wat”!

Ondanks al deze hobbels en bobbels kan ik u verzekeren dat we nog geen dag spijt hebben van onze keuze. De bevolking hier lijkt meer gelukkig terwijl er toch minder te besteden is dan in de Noord-Europese landen. De vriendelijkheid en bereidwilligheid om elkaar te helpen zijn overweldigend. Het lijkt er op dat hoe minder men hier heeft te besteden hoe meer sociale ruimte ontstaat. Ik ken de verhalen van mijn ouders en hun leeftijdsgenoten “vroeger was alles beter!” Ik denk dat de conclusie moet zijn “vroeger begrepen we elkaar beter!”  Nederland staat hoog in de ranglijsten van alle geluks-statistieken, Ik heb toch het idee dat ze dat soms op een rare manier tonen. Ik ga hier nu niet de moraalridder uithangen, natuurlijk zijn er in Nederland lieve en aardige mensen, absoluut het merendeel. Het is misschien het geld verdienen en moeten bewijzen dat je iemand “bent” dat het lijkt of dat we wat minder vriendelijk (lees druk) zijn.

Als geld dus niet gelukkig maakt! ……dan heb ik ook niet de behoefte om miljonair te zijn en dat is mooi want daar kom ik net een miljoen voor te kort!

Groet Ferrie

  

  

Vive la France,

Hij was één van mijn dikste vrienden die een outdoor bedrijfje runde naast zijn reguliere job, en mij uitnodigde om voor zijn groepen op survivalweekends te koken. Als ik zeg ‘dikke vriend’ dan is daar geen woord van gelogen. Hij was zeker niet het prototype van een survivalmentor met zijn één meter en zeventig centimeter lang en honderddertig kilo leek hij meer op een sumoworstelaar. Dat was al één van de zaken die deelnemers bij het kennismakingsrondje hem meestal verkeerd deed inschatten. Klimmen, abseilen, kanoën en kilometers wandelen tot hij het de deelnemers kon laten duizelen, lieten hem zelf onberoerd. Misvatting twee waren zijn rusturen na een nacht van vier a vijf uur stond hij alweer op om met eieren, speklappen en worsten, zijn sumo-buik op te vullen en op peil te houden. Ik werd aanvankelijk ingelijfd om te koken maar hij vond dat ik talent had om de groepen te instrueren en na een klim en abseil-cursus te hebben gevolgd was ik bevoegd om te onderrichten. 

Ons werkterrein waren de Franse Ardennen, het was niet veel verder dan de Belgische Ardennen maar de klim-bergwanden waren in Frankrijk gratis en ruiger, we waren tenslotte Hollanders…...

Het outdoor bedrijf had verschillende programma’s te bieden zoals: teambuilding, personeel of familie uitjes, kennismakingsweekenden voor scholen en bedrijven enz. De weekenden begonnen op vrijdagmiddag tot de late zondagmiddag en al de buitensport facetten werden daarin geboden. Zoals gezegd mijn dikke vriend kon verrassen en hij wist echt te overleven in de natuur als het moest, zelfs zonder voedsel mee te nemen kon hij je uit de natuur een maaltijd voorschotelen. 

Tijdens natuurwandelingen liet hij de deelnemers kennismaken met kruiden en planten, knollen of paddenstoelen die eetbaar waren. Humorvol kon hij er over vertellen: “ Dit blad van deze plant is zeer goed tegen infecties en zweren” liet hij de groep weten “ En deze bladeren zijn groot genoeg om na het kakken uw kont af te vegen” vervolgde hij dan ” Gebruikt u beiden bladeren tegelijk, dan hebben aambeien geen kans!” met dergelijke educatieve weetjes kon hij de mensen interesseren….

Onze basis was een gemeentelijke camping waarmee hij een deal had gesloten omdat het aantal deelnemers nogal eens varieerden. Achter in de camping was een groot terrein voor ons gereserveerd  zeker in het voorjaar en najaar hadden we een zee van ruimte . Het was een weekend rond Pasen en een vijftiental politieagenten hadden zich aangemeld voor een teambuildingsweekend. Alle zeilen werden bijgezet omdat goed af te wikkelen gezien het klanten potentieel later. Mijn vriend huurde wat extra personeel in en dat was achteraf maar goed ook! Ik hield eigenlijk helemaal niet van kamperen en had er een hekel aan om de nacht op van die dunne matjes door te brengen. Ik begon op zijn aanraden op een matje van 3cm dik maar naar gelang het aantal weekenden schafte hij voor mij dikkere aan …..dus uiteindelijk sliep ik op een normaal matras! Rugklachten dat was mijn valkuil en dat kwam regelmatig voor, dus ik moest nog al eens verstek laten gaan………

Deze maal trof het mij al op de heenreis naar Frankrijk en ik kon de volgende dag nauwelijks lopen. Dat kwam belazerd uit, net nu we misschien voor de toekomst een grote vis konden binnenhalen, het landelijk politiekorps bestaat uit meer dan vijftien man en als het de mannen zou bevallen ….wie weet! Er zat niets anders op! ik zou in het kamp blijven en wat eten voorbereiden. De groep vertrok in de morgen om laat in de middag pas terug te komen. Rond het middaguur reden enkele motoren en een vrachtwagen de camping op. Ons kamp dat bestond uit 6 a 7 tentjes was in een kring opgesteld en daar vlak naast parkeerde de vrachtauto. De vrachtauto bleek een enorme foodtruck te zijn met luifel en bar en veel, heel veel kratten bier. Het bleef niet met enkele motoren ze kwamen met een niet aflatende stroom het terrein achter ons bezetten.

Stoere gasten op dikke motoren. Het was behoorlijk intimiderend ik telde meer dan 120 motoren en alle berijders begonnen hun kamp op te slaan tot tegen in ons niets verdwijnende kampje.

Wat kon ik hier van verwachten? Rugklachten of niet ik strompelde naar de foodtruck en vroeg wie de leider van de groep was? Ik werd verwezen naar een nog dikkere gast als mijn eerder genoemde vriend, die zich had geposteerd in en luie opa stoel die voor de gelegenheid was meegenomen en waarschijnlijk ook als troon diende. Ik vertelde hem dat ik een outdoor bedrijfje had en wat centen wilde verdienen en dat ik derhalve niet blij was met zoals ik het voelde een ongemakkelijke en bedreigende sfeer voor mijn groepje! (zonder te vermelden dat ze uit politieagenten bestonden). Hij ging staan en verzekerde mij met zijn vinger in mijn borst priemend, dat ik nergens bang voor moest zijn, zij hadden een eigen ordedienst en hij liet me kennis maken met de leidinggevende daarvan. Ook deze ‘biker’ verzekerde mij dat als we lastig gevallen zouden worden er door hem zal worden ingegrepen. Met een beetje macho gevoel trok ik mij terug in ons kampje. Ik was toch mooi de confrontatie aangegaan en had geruststellende toezeggingen ontlokt.

Voordat mijn ‘lieve en sympathieke dikke vriend’ en zijn politiegroepje tegen de avond terug kwam was de helft van de ‘bikers’ al bezopen. Onze groep voelden zich totaal niet op hun gemak en mijn vriend en ik hebben er nog al wat tijd aan moeten besteden om ze op hun gemak te stellen. Eten drinken en een kampvuur zal de mannen wel wat afleiding geven. Maar natuurlijk, met zo’n grote groep ‘bikers’ is het ondenkbaar dat ze allemaal in het gareel blijven. De avond viel in en de foodtruck werd gretig bezocht door dorstige en hongerige mannen. Het gevolg van veel drinken is dat de mannen ook veel urineren en velen namen niet de moeite om het toilet te bezoeken. Ze liepen soms door ons kampje omdat daar naast wat bomen stonden die ze veelvuldig bewaterden. De heren agenten begonnen zich er aan te ergeren en dat werd nog erger toen de ‘bikers’ niet eens meer de moeite namen om zo ver te lopen.

Ze pisten waar ze stonden en dat kon ook zomaar tegen een tent van ons zijn. Er was toch iets wat agenten weerhield er wat van te zeggen…Gek hè. Het werd tijd voor mij om de mannen aan te spreken en vroeg audiëntie aan bij de ordedienst, Na uitleg van mijn ongenoegen kwam de orde dienst in actie. Ik ga niet etnisch profileren, Ik heb er een hekel aan om mensen in hokjes te stoppen. Het enige wat opviel was bij hun bezoek aan de foodtruck de voorkeur voor saté, nasi en sambal. Op alle  hoeken van ons kamp werd een ‘bodybuilderbiker’ geplaatst  om ons tegen de wildplassers te beschermen en het kamp ‘biker’ vrij te houden. De geluidsoverlast moesten we maar voor lief nemen. Er werd nog een orde-demonstratie gegeven door de ‘bodybuilderbikers’ toen een dronken ‘biker’ ons kamp wilde doorkruisen. Deze jongeman heeft er de volgende dag niet alleen hoofdpijn van overmatig biergebruik aan over gehouden. De politie greep niet in! Later op de avond werden we overstelpt met heerlijke oosterse etenswaren ter compensatie van de overlast!

De volgende dag was de hele groep al voor tienen weer verdwenen waarvan waarschijnlijk de helft nog dronken ……maar wie gaat deze mannen aanhouden voor een alcoholcontrole. We hadden het kamp weer voor onszelf en het resterende programma werd afgedraaid en met succes.                 

Mijn goede vriend (Ik vond hem lang zo dik niet meer) en ik waren trots op de afloop van dit weekend. Als je in staat bent om een motorbende en politie samen een avond en een nacht kan laten doorbrengen. Dan is dat toch wel het ultieme teambuildingsweekend !

Groet Ferrie 

Sociaal?

’We zullen woensdag eens Skypen! ’ was het Email bericht van mijn broer! Het is dan drie januari en dat zal wel de reden voor hem zijn om ons dan ‘Nieuwjaar’ te wensen en gelijk Ingrid te feliciteren  met haar verjaardag. Hoe ouder je wordt hoe meer herinneringen er boven komen en op deze saaie tweede januari overkomt me dat. Wij waren vroeger als kind erg close ondanks hij vier jaar ouder is. We kwamen van oorsprong uit Zeeland maar door mijn moeders medische omstandigheid (TBC) in Den Haag verzeild geraakt. Een arme boerenfamilie in de stad! Mijn broer (introvert) en ik (extrovert) hadden een verschillende benadering van omgaan met de situatie om als provincie kneuters te overleven in de grote stad. Onze buurt wat een typische volksbuurt waarvan de meeste mensen geen cent te makken hadden! (jaren zestig). We woonden in Spoorwijk en de voorbij denderende treinen op vijftig meter van onze kleine bovenwoning deden je daar om het halfuur aan herinneren…….

Zoals gezegd broers overlevingstactiek was verschillend van de mijne. Ik was degene die de contacten moest leggen met andere buurtkinderen en hij distilleerde daar zijn vriendenkring uit. Met mijn tien jaar oud was ik zijn loopjongen en hij (veertien) al de manager. Hij was vaak de stille leider binnen onze vriendenkring bestaande uit schoolvriendjes en straatschoffies. Straatvoetbal, bordje tik, belletje trekken, verstoppertje en al dat soort spelletjes werd gemanaged door hem, met mij als spreekbuis! Dat laatste niet zonder reden, we waren ons Zeeuws dialect nog niet helemaal kwijt en ik kon beter uitgelachen worden dan toen al ‘Mijnheer de leider’. Ik voelde me niet ondergeschikt voor de dingen die ik voor hem moest doen, hij had altijd wel een beloning in het verschiet in de vorm van Belga-kauwgom of Mars-reep . Geld was er thuis niet en zakgeld al helemaal niet, dus hij verdiende wel eens wat met klusjes en met het helpen van de melkboer of bakker. Hij hield wat van zijn centjes voor zichzelf en het meeste droeg hij af aan ons moeder die ze toen zeer goed kon gebruiken………

Hij was al jong politiek geëngageerd want manipuleren, omkopen, en liegen om bestwil was hem niet vreemd (hij werd zelfs nog raadslid later). Dit alles wel met een sociaal doel voor ogen hoe vreemd dit ook klinkt. Het was in het jaar 1963 toen in Rijswijk een nieuw winkelcentrum (In den Bogaard) werd geopend. Dat was een evenement wat je als straatschoffie niet mocht missen. De inmiddels opgerichte schoffies-club van tien man had zich dan ook voorgenomen om dat feestje op te luisteren onder leiding van juist,…. broer lief. Het feestprogramma vermeldde dat er ballonnen opgelaten werden of uitgestrooid met een vliegtuigje met enveloppen waar zich geld in kon bevinden en daar hadden we kilometers lopen voor over. Er werd afgesproken dat we ons strategisch zouden verdelen en later de eventuele buit bij elkaar op zouden tellen en te gebruiken voor de clubkas. Zoals afgesproken kwamen we na die dropping en festiviteit weer bij elkaar en de gevonden enveloppen werden geopend en warempel het geluk had ons niet in de steek gelaten……..

Zeven en een halve gulden was de buit en dat betekende groot feest voor ons allen en al snel werd besloten het geld te gebruiken om onszelf te trakteren op een halve Hema worst en flessen Exota limonade.

 Het feest kon niet op en broer lief werd gelouterd voor zijn geweldig sociaal idee om het geld te delen. Na thuiskomst werd het verhaal aan moeders gedaan en zij was verrukt en verrast over de uitkomst van onze missie. Broer lief was na het verslag echter nog niet klaar met verrassen want hij diepte nog een envelop op uit zijn zak met daarin vijfentwintig gulden en overhandigde deze aan ons moeder. De farizeeër had deze gevonden en achtergehouden zonder deze te delen onder de vrienden zoals afgesproken. De andere kant van de medaille was dat hij wist hoe ons gezin moest sappelen om aan geld te komen en ons moeder hier ontzettend blij mee maakte…….

Zijn liefde voor zijn moeder ging ver …heel ver. Het zou te maken hebben gehad dat wij haar twee jaar hebben moeten missen omdat een sanatorium-opname daaraan vooraf was gegaan. Nog een wapenfeit van hem was dat hij een vakantieclub onder de vriendjes oprichtte. De bedoeling was dat we met zijn allen de zomer van het volgend jaar zouden gaan kamperen in een eigen gemaakte hut in de bosjes langs het treinspoor. Het plan wat uitgedacht was door broerlief omhelsde om alvast te gaan sparen die winter, in de vorm van houdbaar voedsel om de kosten van het kamperen zo laag mogelijk te houden. Een plek onder ons stapelbed werd hier voor ingeruimd en de vriendjes werden uitgenodigd om allerlei conserven in te leveren in de vorm van bonen, appelmoes, jam, worsten, koek en ga zo maar door. Dit alles werd geïnventariseerd, genoteerd en in dozen bewaard. Zelfs enkele  voorwerpen zoals een zaklamp en stripverhalen, ook nog een exemplaar van het toen zeer omstreden erotisch magazine de ‘Lach’ werden daar bewaard……..

Een jaar in een kinderleven is een lange tijd …..zeer lange tijd! en vergetelheid is daar een onderdeel van. Vriendjes komen en gaan op die leeftijd, ruzie kan een oorzaak zijn of een verhuizing, in ieder geval kwam het er op neer dat niemand meer taalde naar het kamperen laat staan naar de ingezamelde conserven enz. De enige die zich er nog wel degelijk van bewust was van wat voor schat er onder ons stapelbed lag was mijn broer. Elke maal als de week langer was dan het loonstrookje van vader was daar weer mijn broer met een blik erwtensoep of appelmoes om het leed te verzachten. De ‘Lach’ werd  niet gedeeld met vader en moeder maar voor eigen bevrediging onder het matras bewaard. Kortom hij groeide op en ontwikkelde zich als een zeer sociaal mens met oog voor de minder bedeelden, ging de strijd graag aan om de rijken te laten delen met de armen. Later toen vader allang was overleden was hij ‘het’ die iedere zondag  zijn opwachting bij moeders maakte tot haar dood aan toe………

‘We zullen woensdag eens skypen! ’……..dat was afgelopen nieuwjaarsdag mijn broers bericht.

Ik ben er van overtuigd dat het hierboven beschreven deeltje van zijn jeugddaden een onschuldige bedoeling heeft gehad maar bedenk me nu toch dat ik hem met terugwerkende kracht ga bedanken voor de paar levenslessen die hij mij onbewust al vroeg heeft voorgehouden.

        

Les 1: Dat politici je vaak een (Hema) worst voor houden om er toch zelf veel te kunnen kopen.
Les 2: Iets sparen wel een deugd kan zijn maar een ander er mee kan gaan lopen. 

Les 3: Dat je bij inzamelingsacties niet altijd moet denken dat alles op de juiste plaats terecht kom
Les 4: Een sociaal idealisme goed is om voor te strijden, als je er zeker van bent dat jezelf niet te kort komt.

Hij gaat mij ongetwijfeld een ‘Gelukkig Nieuwjaar’ wensen….bijgedragen aan mijn gelukkige jeugd heeft hij al gedaan! 

Proficiat

(Je kan niet altijd lachen om Fer-haaltjes)

Het was 1962 of 1963 daar wil ik van af zijn, mijn moeder was herstellende van TBC en was opgenomen geweest in een sanatorium te Delft. Mijn vader had werk in Den Haag gevonden om dicht bij haar te zijn. Wij kwamen van het Zeeuwse platteland, tijdens de herstelperiode van Moeder waren de vier kinderen ondergebracht bij familie. Twee zussen in Zeeland (Moederskant) Ik en mijn broer in Den Haag (Vaderskant). Het was niet mijn beste tijd! Den Haag was voor mij “buitenland” mede door mijn boerenaccent. Ik werd in het begin niet verstaan op school en daarbuiten. Na het herstel van mijn moeder huurde ze een bovenwoning in Spoorwijk toen al een achterstandswijk met de intentie zo vlug mogelijk terug te keren naar Zeeland. Mijn vader werkte voor een bedrijf dat kantoormachines verkocht. Hij had een rijbewijs maar reed vanwege het schaarse geld brommer. Wel mocht hij van zijn baas (die hij verafgoodde) zo nu en dan boodschappen doen voor de zaak met de Mercedes “van de baas”………

Daar zal ik wel mijn voorliefde voor dat merk hebben gekregen en ben achteraf blij dat het geen Dafje was. Tussen de middag kwam hij zo nu en dan thuis met de Mercedes. Mijn vader was iemand die nogal autoriteitenvrees had, en vandaar het op een voetstuk zetten van zijn baas. Het volgende moet een groot autoriteiten-trauma voor hem geweest zijn, het enige auto-ongeluk in zijn leven kwam omdat een politieauto hem van links in de flank reed, er was geen persoonlijk letsel maar geestelijk moet de man helemaal in de war zijn geweest omdat de schuld bij de wetshandhaver lag.

Op een middag kwam hij thuis met de Mercedes met in de kofferruimte een verroest oude jongensfiets. Het was een restauratieproject wat hij voor de baas moest opknappen, die had ook een zoon van mijn leeftijd en mijn vader was een handige kloot en kon zo wat bijverdienen. We waren zo klein behuisd dat het restaureren in de woonkamer moest gebeuren en of soms in de keuken. Na het werk werd de fiets gedemonteerd en elk onderdeel werd afzonderlijk opgeknapt. Weken heeft die grap geduurd en zo nu en dan was mijn hulp vereist, ik was namelijk net zo groot en oud als het zoontje van de baas………

Dat voordeel werd aangegrepen om mij te laten passen of het zadel hoog genoeg was en het stuur wel recht stond enz. De fiets werd in de keuken mooi blauw gelakt en het resultaat was alsof hij gespoten was. De fiets vorderde zijn eindstadium en ik werd met de dag jaloerser op dat rotventje van de baas, die ik overigens niet kende maar ik had bij voorbaat al een hekel aan dat jong. Alles was als nieuw aan de fiets en het stuur glom als een “tiet” zoals mijn vader dat uitdrukte. Ik was trots op het feit dat die ouwe dat zo goed had gefikst. De fiets werd op een middag weer in de Mercedes geladen en verdween uit ons kamerbeeld, alleen de lak-geur bleef nog dagen hangen. Ik kan de geur zo herkennen al is het meer dan vijftig jaar geleden. Soms komt het tegenwoordig nog wel eens voorbij als Ingrid haar nagellak verwijderd, dus ik vermoed dat de lak wel een vleugje aceton heeft bevat. Het is echt een feit dat de geuren uit je jeugd je zo goed bijblijven…….

Ik had er laatst nog een gesprek over met mijn zoon Tim (hij heeft nu zelf ook twee kinderen) dat geur essentieel blijkt te zijn bij herinneringen, spruitjeslucht associeer ik met portieken in een stad of meer logisch de zilte zeelucht met mijn geboorte streek Zeeland. Ik vroeg Tim of hij ook zulke geur herinneringen had en die had hij zeker : “ De geur van die plantenkassen in Turkije toen we daar op vakantie waren ”antwoordde hij “ Ik ruik het soms nog, als ik een bepaald soort kruid gebruik bij het koken”. Ik wist gelijk waar hij op doelde. We waren die dag namelijk van het padje af (verdwaald) en hebben uren langer moeten lopen dan de bedoeling was, midden in het kale niets bij veertig-vijftig graden. We waren niet eens voorbereid op die wandeling, geen water geen eten.

Een lief oud vrouwtje in een schamel huisje naast de kassen was degene die ons liet uitrusten en thee en eten presenteerde. Dat is dus belangrijk voor je memorie, een min of meer heftige gebeurtenis doet je een geur onthouden en andersom.

“De geur van zelfgemaakte appeltaart als we een verjaardag te vieren hadden” vervolgde Tim, ook de verjaardagen zelf, kan ik nog wel wat van herinneren”. Het woord verjaardag deed mij opschrikken,   “O ja, binnenkort is jou jongetje Jairo jarig, weet je al wat je het ventje gaat geven?”. Hij zat te denken aan een trampoline daar had Jairo al zolang om gezeurd. Het was iets wat hij heel graag wilde hebben, en Tim was er eigenlijk wel blij om. Tegenwoordig zitten ze meer met en achter een computer te spelen dan buiten. Toch mocht Tim daar niet over klagen Jairo is een echte avonturier en speelt nog veel buiten, desnoods alleen! Het is maar hoe je ze opvoed en “ van een appelboom vallen geen peren”  Tim zelf was ook een buitenkind. Daar zijn ook nadelen aan verbonden want we zijn met hem meer naar de dokter en eerste hulp gemoeten dan naar een pretpark of speeltuin. Het zat niet in zijn aard om voorzichtig te zijn, ik ben achteraf blij dat wij hem toen geen trampoline hebben gegeven hij zou op één of ander balkon of tuin van de buren zijn beland…

Wat voor cadeaus hij kreeg kon Tim zich niet goed meer herinneren, wel dat ik een keer met zijn  verjaardag al zijn vriendjes had uitgenodigd voor een survival weekend in de Franse Ardennen. Deze gebeurtenis staat niet alleen in Tim zijn geheugen gegrift ook zijn vriendjes hebben toen naar hun idee een spektakel weekend gehad. Het was ook eigenlijk best bijzonder om met vijf kinderen zonder hun ouders maar wel met terdege opgeleide mensen een weekend in de natuur te vertoeven als ze nog maar rond de negen a tien jaar zijn. Zelfs nu ze ruim in de dertig zijn en ik kom nog wat van die jongens tegen als ik in Nederland op het dorp ben, refereren ze er aan. Kanovaren, rots klimmen, abseilen, en vooral een nachtwandeling was voor die leeftijd een mega spannende gebeurtenis. De meester van de lagere school heeft later in dat jaar nog een survival-run moeten uitzetten vanwege de enthousiaste verhalen van Tim zijn vriendjes

“Kan jij je nog verjaardagen herinneren en wat je kreeg? “ vroeg Tim aan mij…                                  Ik werd even stil van die vraag en antwoordde ; “Ja Tim, ik ben nu ruim zestig en kan het mij nog als de dag van gisteren herinneren” Ik begon wat zachter te praten en kreeg warempel een brok in mijn keel ; “ Het was mijn achtste of negende verjaardag dat weet ik dan weer niet meer precies, ik kwam na een nacht weinig slapen op de ochtend van mijn verjaardag beneden en merkte op de trap al een geurtje op dat ik even niet thuis kon brengen, bij het openen van de kamerdeur stond daar een blauw gelakte fiets met een stuur dat glom als een “tiet” ik zakte op de drempel door de knieën en heb minuten lang gehuild van verwarring en vreugde voor ik de fiets durfde aanraken….. en zelfs nu voel ik weer tranen opwellen omdat ik weet wat die ouwe ervoor heeft moeten doen …om mijn verjaardag onvergetelijk te maken. 

Groet Ferrie