OverGevoeligheden

Het is niet de bedoeling om jullie te vermoeien met mijn gevoelsleven maar een paar opmerkelijke voorvallen wil ik jullie niet onthouden. Of heeft het te maken met lange periodes alleen in Portugal zijn..? 

Het begon allemaal met een klusje voor de buren hier in Portugal. Marco, de alleskunner, werd ontboden om wat deurstijlen te verfraaien en te plaatsen. Mijn hulp werd ingeroepen om het feit dat ik in het bezit ben van een winkelhaak en die wilde hij lenen. 

De winkelhaak is een stuk meetgereedschap waar hier alleen heel vaardige mensen mee omgaan. De kans bestaat wel dat je het ding gebogen terug krijgt omdat ze de afwijkingen van hun werkstuk niet gelijk aanvaarden. 

Ik gaf er niet om. Ik wilde het wel eens zien wat onze Portugese klusser voor werk kon verzetten. Ik heb het nooit vervelend gevonden om naar werk te kijken en nam me nu ook voor het klusje nauwgezet te volgen en commentaar te geven waar ik dat nodig vond (en dat is meestal nogal snel). Marco is een heel aardige Portugese lachebek spreekt geen woord Engels maar kan wel duidelijk maken wat hij wil. En met dat vermogen deed hij een beroep op mijn hulp.

De hoeken en lengtes van de deurstijlen waren berekend en dienden afgezaagd te worden. Of ik zo vriendelijk wilde zijn om het uiteinde vast te houden terwijl Marco, met behulp van een elektrische decoupeerzaag, het zaagkarweitje zou klaren. Ik hield de deurstijl stevig met twee handen vast, maar kon niet voorkomen dat hij ging schuiven. Marco greep in, hij zal wel gedacht hebben: “slappeling” of “domme Hollander” en gaf aan dat ik de stijlen tussen beide benen moest klemmen. 

Op het moment dat het zaagwerk weer werd hervat gaf de resonantie dan wel trilling van de decoupeerzaag mij een heerlijk hemels en erotisch gevoel wat ik op dat moment nou niet bepaald kon gebruiken, maar ook niet echt wilde voorkomen... 

Een mate van verlegenheid en schaamte maakte zich van mij meester. Nog drie deurstijlen te gaan. Ik wist niet of dat goed ging komen. Ik moest iets bedenken om van positie te veranderen maar Marco was nogal dwingend geweest bij het aangeven van de juiste stand. Even bekroop mij de gedachte dat hij zich misschien wel bewust was van de gevolgen die de trillingen opriepen... Die gedachte was echter gauw verdwenen door de ruwe wijze waarop hij de volgende deurstijl tussen mijn benen duwde. 

De zaag deed weer zijn werk en ik dacht: "voor het zingen moet ik uit de kerk".
Ik riep boven het geluid van de decoupeerzaag uit te stoppen, ik veinsde een kramp in mijn bovenbeen. Marco begreep (behalve de werkelijke reden) wat er aan de hand was en maakte verder gebruik van een houten stoel die nu als werksteun diende.

Met lichte spijt hield ik het houten stoeltje goed vast...


Enkele weken later werd ik weer verrast door een soortgelijk voorval met dezelfde gevolgen die de klus met de deurstijlen veroorzaakte. Dit keer ontlokte de grastrimmer die met een speciaal tuigje om mijn middel werd gedragen een soortgelijke ervaring. Het was toch echt de bedoeling om het gras te maaien niet om als vaandeldrager rond te lopen... Weer later een ruwe houten plank waar ik schrijlings op zat om hem met een elektrische schuurmachine te bewerken...

Het is natuurlijk niet erg als je met plezier je werk doet maar hier nam ik het gezegde “als je jezelf niet kietelt kun je nooit lachen” wel heel letterlijk..!

Het werd te gek… Elke resonantie of trilling rond die plaats diende ik voortaan te vermijden. Toch zeker in het openbaar. 

Mijn aanbeveling / conclusie is dan ook voor al die vrouwen die het boek “Vijftig tinten grijs” tot een bestseller hebben gemaakt..: 

Kom op dames….. Zagen, Maaien en Schuren..!


Groet, Ferrie

Fototerreur

“Wie schrijft die blijft” is een gezegde wat je niet veel meer hoort. Ik weet ook niet precies waar het vandaan komt (en nee ik ga het niet opzoeken op internet) maar ik vermoed dat het slaat op het feit dat het geschreven woord langer blijft leven dan jezelf. Voor velen een nadenkertje voor wat ze twitteren en op facebook plaatsen. De laatste jaren valt me een nieuw fenomeen op namelijk de fotografie. Een uitnodiging van vrienden, kennissen of familie om wat vakantiefoto’s te bekijken kan al gauw uitlopen op een paar uur “laptoppen “ of tegenwoordig “tabletteren” (ik weet niet of “tabletteren” al in de dikke van Dale staat maar aangezien ik uit dezelfde geboorteplaats kom als deze neerlandicus mag ik wel eens een woord verzinnen), er blijft na zo’n bijeenkomst geen vakantiegeheim meer over.
Alles maar dan ook alles wordt gefotografeerd en zelfs de fotograaf word door zijn gefotografeerde gefotografeerd, als hij of zij aan het fotograferen is. Tegen de tijd dat je naar huis gaat weet je alles van het betreffende vakantieland en je hoeft alleen voor de geur nog te gaan. Het is natuurlijk verleidelijk met de apparatuur van tegenwoordig je bent niet meer gebonden aan fotorolletjes van 12 of 24 zoals in de vorige eeuw. Een ieder heeft wel een mobiele telefoon of een camera die kan bellen en nog gekker gelijk foto’s kan versturen naar je computer en ga zo maar door.

Ikzelf was nooit zo kien om gefotografeerd te worden…
( esthetische redenen ) maar je ontloopt het echt niet meer. Mijn kop verschijnt op foto’s zonder dat ik er erg in heb. Dat ligt aan mezelf natuurlijk want ik zou het moeten kunnen zien, het merendeel van de mensen hebben maar één hand tot hun beschikking want de andere is een camera / mobieletelefoon-houder geworden. De techniek met deze toestellen zal toch snel moeten veranderen anders hebben we volgens de evolutieleer een extra handje nodig.
Het is geweldig hoor vanaf je geboorte tegenwoordig tot je dood kun je niets meer vergeten. Je hebt altijd de foto’s nog.
Je mag dan ook verwachten dat over enkele jaren oudere mensen zelfs zonder dementie in een identiteitscrises belanden omdat ze net als ik van de eerste levensjaren geen foto’s hebben. Hoe moet ik mijn kleinkinderen vertellen en vooral laten zien dat mijn eerste keutel in een potje viel. Of het verwrongen gezicht van Opoe bij mijn geboorte. Mijn eerste stapjes moet ik toch kunnen laten zien of ze denken straks dat ik altijd al met een rollater heb gelopen. Oké onze generatie sterft vanzelf uit en de foto’s gaan dat bewijzen.
Net voor je gecremeerd wordt nog even een fotootje:
“ kijk kinderen … een stil leven”.
Ik heb er ook veel voordeel van ondanks dat ik hier in Portugal woon zie ik wat mijn (klein)kinderen allemaal doen en meemaken. Ik heb er zogezegd een beeld van en dat maakt dat je toch betrokken blijft. Foto’s en filmpjes het zijn dingen waar ik hier naar uitkijk.

Zoals eerder vermeld ze kunnen je nog zoveel vakantiefoto’s van Portugal of onze appartementen laten zien maar het is altijd veel leuker om het zelf eens te ruiken!!

“Wie schrijft die blijft”……maar “Wie flikt die klikt”

Groet Ferrie

Einde relatie

Diverse vrienden en kennissen hadden al een vermoeden. De kogel is door de kerk, na tientallen jaren komt er een einde aan onze relatie.

De grootste verandering in mijn leven is het verhuizen naar Portugal en maakt deze beslissing eigenlijk onvermijdelijk. Jarenlang heeft de relatie mij ondersteund in voor en tegenspoed. Ik heb altijd gedacht dat ik niet zonder haar kon maar dat bleek een misvatting te zijn. Natuurlijk had ik er zelf voor gekozen en heeft ze wat de mensen er ook van denken of zeiden, altijd voor me gezorgd. De relatie heeft een grote invloed op mijn leven gehad ik moest er altijd rekening mee houden en ze was er altijd voor mij.
Mijn drie kinderen zijn tijdens hun opvoeding en opgroeien ook altijd geconfronteerd met haar en ze heeft dan ook bij twee van hen vervelende sporen achtergelaten. Van een appelboom vallen geen peren is vaak mijn motto.

De jongens hebben wat van mij, maar vervelend is nu dat ze van haar houden en ook waarderen. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er zelf aan meegewerkt en natrappen wat na veel relaties gebeurd is niet mijn steil. Ik had beter moeten weten ik ben de relatie toen met mijn volle verstand aan gegaan. Een advocaat inschakelen om mijn gelijk te halen zal mijn eigen kortzichtigheid tegenover haar niet goed praten.
Het is waar, ik was nog jong toen ik aan de relatie begon maar dat is geen excuus om zo afhankelijk te zijn van haar. Mijn relatie met haar begon onhoudbaar te worden en verstikkend te werken. De laatste twee jaar zijn de moeilijkste jaren geweest, …ze was er te weinig. En vaak zat ik vol spanning te wachten wanneer het vliegtuig landde om haar weer thuis te krijgen. Wat me een zetje in de rug heeft gegeven is om eerlijk te zijn,één van mijn kinderen. Hij was de relatie ook beu en kiest nu ook voor zichzelf.

Ik heb dan ook een ander gevonden waarvan ik niet zeker weet hoelang het gaat duren omdat het ook maar een vlucht is. Ik heb ze ontmoet in een plaatselijk café en ondanks dat ik eerst twijfelde ben ik er toch maar voor gegaan, waarschijnlijk tijdelijk omdat ik eigenlijk helemaal van relaties af wil. Vrijheid is een groot goed en altijd maar afhankelijk zijn legt een beklemmende claim op mijn leven.
Dus vanaf nu geen zware van Nelle shag meer. ik rook voortaan de Portugese bocht en hopelijk donder ik die ook nog eens buiten.

Ferrie

Fer-voer

Waar ik nooit bij stilgestaan heb toen ik verhuisde van het lage land naar een bergachtige omgeving is dat je ook inderdaad altijd met hoogteverschillen geconfronteerd word.

Een wandeling hier betreft altijd stijgen en dalen.
Ik herinner me dan ook dat ik in eerste weken spieren gevoeld heb waarvan ik het bestaan niet eens wist, een berg op kan een kuitenbijter zijn en een berg af een scheenbeenvreter. Het went, het is dan ook doorbijten en een kwestie van trainen. Lopen is een natuurlijke manier om van punt A naar punt B te komen.

De fiets is een andere optie om van punt A(menooitniet) naar punt B(enbelazerd) te komen. Ik heb het niet zo op fietsen, vroeger niet en nu zeker niet. Ik heb nooit begrepen dat mensen ervan kunnen genieten. Ik vind de fiets de meest idiote uitvinding ooit gemaakt .
Het begon met de loopfiets, oké daar kan ik nog enig begrip voor opbrengen lekker zittend lopen of lopend zitten spreekt me wel aan maar op het moment dat het echt balanceren wordt haak ik af. Het is trouwens niet zeker dat als je op een fiets vertrekt, je ook fietsend terug komt. Vaak is er lucht te weinig zowel in jezelf als in je fietsband een oorzaak om weer te moeten lopen. Ook de ketting is een zwak punt, die is net zo sterk als de zwakste schakel. Ik heb nog nooit iemand horen zeggen : ”mijn ketting fietst er af” maar wel : ”mijn ketting loopt er af “ dat bewijst al dat lopen normaler is.

Ook auto rijden is in deze streken even wennen. Berglandschap vereist andere aandachtspunten met autorijden dan vlak land.
dorpjes in Portugal zijn nog zo ingericht dat de staatjes twee ezels kunnen laten passeren maar met een automobiel is het toch andere koek. Het gebeurt regelmatig dat men de spiegels moet inklappen.

Die van mijn dertien jarige Mercedes doen het nu lakloos automatisch, ik moet ze wel met de hand terug zetten of stukje achteruit rijden.
Ik ontdekte bij de laatste keer dat ik het oliepeil checkte dat de peilstok het minimum aangaf, na drie liter olie deed de peilstok weer normale waarden aangeven. Bij vertrek gingen alle lampjes en toeters van het motormanagement af …… ? achteraf toch beter geweest als de auto niet op de berg had gestaan bij het olie peilen. Ik had het kunnen weten natuurlijk, berg op moet ik bijna gaan tanken volgens de benzine meter en berg af kan ik de pomp weer voorbij rijden.

De Portugese boeren hebben 20 jaar geleden hun werk en vervoermiddel de “ezel” ingeruild voor energieslurpende trekkers en landbouwmachines. Een artikel in de krant van de week deed verslag van het feit dat de ezel zijn comeback aan het maken was i.v.m. de hoge energieprijzen. Ook voor mij komt het steeds dichterbij de aanschaf van een ezel: het lijkt mij het ideale vervoermiddel voor deze streek, zo veelzijdig en goedmoedig dier een 4x4 op poten een bagagedrager zonder fiets, een beste vriend die je ezel kan noemen.

Als het zo is dat de ezel het straatbeeld hier weer gaat beheersen ben ik alleen bang voor de regels en wetten die ongetwijfeld er aan verbonden gaan worden : Men dient in het bezit te zijn van een geldig ezelrijbewijs verdeeld in diverse categorieën : personenezel, lastezel, aanhangezel en muilezel.
De ezel mag uitsluitend bereden worden met een goedgekeurde helm, een zadel met driepuntsgordel en op alle ezels zijn balkendragers verplicht met een IA keurmerk.
En er zullen wel weer genoeg politici zijn die een “ezeltjestrekje” belasting in willen voeren om de tegenvallende energie inkomsten te compenseren.

Als dat bewaarheid wordt dan trap ik het af ….of is dat een verwijzing naar de fietstrapper?

Mijn broer in Portugal

Verschillend dat zijn we mijn broer en ik. De natuur heeft hem al lang geleden verlaten en hij de natuur, niet dat het kapot moet of dat de mens er niet voor moet zorgen maar de echte aansluiting is weg.
Bij gras tussen de straatstenen dienen er al vragen bij de gemeenteraad te worden gesteld wanneer ze daar iets aan gaan doen?
Geregeld dat moet het zijn! Verassingen dienen van te voren aangekondigd te worden. Vakanties is iets voor mensen die hun eigen leefomgeving waarschijnlijk niet waarderen.
En dit familielid, moest nu maar eens de stoute schoenen aan trekken om bij broerlief te gaan kijken in Portugal. Onder begeleiding (of bedreiging) van zijn dochter die het overigens zelf allemaal prachtig vindt en met volle teugen van een vakantie kan genieten.

Gewapend met twee koffers (groot genoeg om er in terug te reizen) zijn vrouw en dochter met haar vriend ging hij het avontuur aan.

Hij arriveerde hier in de avonduren met een blik van "Ik ben naar een andere planeet ontvoerd". "Hoe in godsnaam ben je hier terecht gekomen" dat waren zijn eerste woorden. Ik negeerde deze vraag omdat ik bang was dat er gelijk een waardeoordeel aan vast zat. Hij zal het de volgende dag wel allemaal zien, eerst maar een paar drankjes tegen de schrik en om te slapen dat wordt tenslotte in een vreemd bed.
De volgende dag werd er een verkenningsronde ingelast soms verbaasd en verwonderd liet hij zich rondleiden door mij en zijn dochter die hier inmiddels de weg wel kende van haar eerdere vakantie. Een bekende uitspraak uit de Asterix en Obilix strips is "rare jongens die Romeinen". Ik kreeg het idee dat het een uitspraak van mijn broer kon worden alleen de Romeinen waren dan Portugezen. Hij had meer uitspraken zoals : “ Warm hier zeg! en let op met vuur!” ... arboman in hart en nieren.

Hij begon zich net wat lekkerder te voelen tot zijn dochter voorstelde om een wandeling van de berg te gaan maken. De bedoeling is dat ik mijn gasten de berg opbreng zodat ze de berg kunnen trotseren zonder gelijk de klimvaardigheden machtig te moeten zijn, noem het maar downhill te voet. Hij was toch stiekem voorbereid, hij had nieuwe schoenen met wat meer profiel, bergschoenen zou overdreven zijn en ook niet modieus.

Zijn wandel outfit bestond uit een lange lichte terlenca pantalon, een bijpassende overhemd en de eerder genoemde schoenen, fototoestel op de wat aangezette buik en de toerist was compleet, een stropdas was lastig geweest met een camera maar anders…….
De rit naar boven deed hem wat bleek en stil worden, hij merkte nog wel op dat hij voor donker thuis wilde zijn met een zuur lachje. Zijn dochter en haar vriend hadden de route al eerder gelopen en konden het niet nalaten om de moeilijkheidsgraad flink aan te dikken. Het viel hem achteraf mee en zijn vrouw sloeg zich er kranig doorheen ik moest niet vergeten dat het al zestigers zijn. Ze hadden warempel genoten van de wandeling de cameramomenten waren daar getuigen van of waren het stiekem rustmomenten?

Uit eten!
dat is wat we vanavond gaan doen! Hij mag dan alles geregeld willen hebben en graag het heft in handen hebben maar voor zich laten koken en uit eten gaan is toch iets waar hij van geniet en graag een cent voor over heeft.
Voorwaarde is dan meestal wel dat de smaakpolitie van te voren een inval heeft gedaan en dat de laboratoriumtesten en uitslagen op de kaart staan vermeld. Hygiëne staan bij hem hoog in het vaandel (gewassen vaandel).
Mijn favoriete restaurantje was gesloten dus moesten we uitwijken naar mijn tweede keus. Stel je van een ambiance in de eetgelegenheden hier op het platte land niet veel voor, het hoog nodige is aanwezig; tafel, stoelen, Tl verlichting, een koeling met de eventuele toetjes en koude voorgerechten en niet te vergeten één of meer televisies. De tafels zijn meestal gedekt met het hoognodige; bord, eetgereedschap, glas.
Na een plekje te hebben uitgekozen in het veel te lege restaurant omdat wij Hollanders veel te vroeg gaan eten kregen we de kaart. Ondanks dat broerlief de helft niet op de kaart kon lezen was het toch een teleurstelling dat de serveerster aangaf dat de andere helft op de summiere kaart vandaag (en nooit) niet te bestellen was. Doe dan maar “Bife de Casa” voor ons allen hij is gek op rundvlees en een biefstuk gaat er altijd wel in. Ik zag de bui al hangen in Portugal is varken (Porco) het meest belangrijke stukje vlees. Wij noemen de mensen hier ook vaak gekscherend Porcogezen. Het staat buiten kijf dat ze het wel heerlijk klaarmaken. De gerechten hier zijn simpel maar zeer smaakvol, de bediening is op het platte land wennen. De verwondering begon al bij het bestellen van het drankje vooraf, dochterlief was in voor cola, haar vriend voor water en wij voor wijn van het huis. Dat was mooi, er werd een literfles cola en een literfles water op tafel gezet en een karaf wijn de serveerslons wees er nog even fijntjes op dat de glazen al op tafel stonden. Later kwam het vleesgerecht onherkenbaar onder een saus met daarop een gebakken ei, het was absoluut niet verkeerd! Alleen was de rund van broerlief getransformeerd in…...
juist een varken.

Of we nog een toetje wilde na de maaltijd ? We twijfelde we zaten echt vol "ja neem nu maar een toetje" was het commentaar van de serveerster en we gingen overstag behalve mijn broer die aangaf geen prijs meer te stellen op een nagerecht, niets mee te maken was haar reactie ook jij gaat een toetje eten! We hadden er geen spijt van. Ondanks dat mijn broer niet gierig is om voor een maaltijd te betalen was hij aangenaam verrast over de te betalen rekening er was warempel ruimte gelaten voor een doktersconsult als het toch nog mis mocht gaan.

Terrasbezoek!
Mijn broer is een zeer sociaal mens en zal altijd schermen voor de zwakkeren in de samenleving zolang de zwakkeren geen asociaal gedrag vertonen.
Werken, regelmaat en je aan de wet houden typeren hem en dat verwacht hij van anderen ook. Een bezoek aan het plaatselijk caféterras om een bica (klein espressootje) te drinken moet voor hem ook weer een avontuur geweest zijn. Hij was eerst niet van plan mee te gaan maar op aandringen van de rest en de nieuwsgierigheid naar die vermaarde koffie deed hem anders besluiten. Het terras badend in de zon was gevuld met lokale Portugese bevolking oud en jong en nog jonger door elkaar, die in een kring rond enkele tafels zaten. Ze zagen ons komen en er werden stoelen vrijgemaakt. Niet naast elkaar maar tussen iedereen in werd een plekje gecreëerd. Oei… daar ging de controle over waar je gaat zitten bij broer, die het liefst aan een tafel voor ons zelf had gezeten. Een wolk van ongemak ontsteeg uit de kraag van zijn gestreken overhemd. Hij zat naast een ouder koppel waarvan er één bijna doof en blind was. Dat beviel hem achteraf wel omdat daar niet veel communicatie van te verwachten was. De koffie werd besteld. Met het nodige geroep van ouderen en geschreeuw van kinderen, wat in Portugal normaal is.
Zo werd er genoten in de zon en van elkaars gezelschap. Zoniet broerlief die na nog een biertje te hebben gedronken op het commando "we stappen maar weer eens op" leek of dat hij zijn semibergschoenen had ingeruild voor spikes….. hij was het eerste thuis om "rustig" van een biertje te kunnen genieten.

Ze weten het !

Het leven in een Portugees dorp of eigenlijk het leven in een gehucht is voor mij een fantastische ervaring. Het is natuurlijk niet te

vergelijken met vroeger want we zijn hier ook op de hoogte van wat er in de rest van de wereld gebeurt. De jongeren facebooken en twitteren er op los en stap voor stap komt er een oudere bij, dat is een opmerkelijk fenomeen bij de opkomst van sociaalmedia, normaal vallen ouderen af.

Ondanks de taalbarrière begin ik de dorpelingen beter te leren kennen laten we zeggen dat ik al labels kan plakken; die familie is aardig, de ander lui, anderen werken hard weer anderen zijn zuipers, zeikers, klaplopers en geiten…hoeders (ze zijn niets anders dan dat we zelf zijn). Ik ken ze nu bijna allemaal. Nu komt er iets anders bij: ze gaan mij nu ook leren kennen. Ik heb het al eens op facebook als berichtje geplaatst dat het leven hier normaal goedkoper is dan in Nederland maar bv. aambeienzalf is hier een stuk duurder, je moet er voor naar de stad omdat als je het in de buurt zou kopen, het hele dorp naar je probleem gaat vragen. Zonder overdrijven weten ze wanneer je weg gaat, terug komt en vaak nog waar je geweest bent. Dit dorp is eigenlijk één gezin dat in aparte huizen woont, neem dat wonen in huizen niet letterlijk want ze leven meer buiten.

Sapateira is het dichtst bijzijnde dorp om onze
dagelijkse boodschappen te doen. Wat je ook in de
ochtend koopt het is meestal in de middag al bekend
in Sarnadas, zelfs als je een dorp verder gaat voor
je inkopen in Castanheira bv. ze weten het!

Het lenen van diverse producten van elkaar is hier ook nog de gewoonste zaak van de wereld. Je kan ook zomaar niet naar de winkel voor wat suiker want dat verkopen ze een dorp verder. Maar als je de ijdele moed hebt opgevat om wat te gaan lenen heb je de burgerplicht om te vertellen wat je er mee gaat doen.
In sommige gevallen is dat niet nodig zo kan het voorkomen dat als je een citroen gaat lenen, de buurvrouw in kwestie opmerkt dat ze dat ook zo lekker vind op forel…….who the fuck ?

Zo kennen ze mijn gasten, familie, vrienden enz. niet echt erg maar soms is het echt eng.
Dan te bedenken dat er mensen zijn die zich druk maken over een camera in een winkelstraat die hun privacy zou kunnen schenden.
Facebook bestond hier al voor er computers waren, met dit verschil dat je zelf niets moest posten. De positieve kant is natuurlijk de belangstelling voor je als persoon.
De mensen zijn ingegeven door hun nieuwsgierigheid zeer gastvrij.
Zelfs de gasten die hier tijdelijk in het dorp verblijven profiteren ervan ze worden uitgenodigd om hun wijn en eten te proeven en de dorpelingen vinden het prachtig om toeristen te ontmoeten. En als de eventuele gasten hun vakantie hier beëindigd hebben weten ze hier alles over hen.

Laat het u niet tegenhouden om hier uw vakantie door te brengen tegenwoordig zetten we meer op facebook dan wat ze ooit hier van u zullen horen. Heel de wereld kan zo familie worden.

Morgen ga ik weer naar de winkel en koop daar een pakje condooms ………XXL lekker phu.

Groet Ferrie

Rondje gezondheidszorg

Na twee jaar in Portugal maak ik nog steeds gebruik van mijn Hollandse medicijnen. In dit geval pillen tegen een hoge bloeddruk. Maar, de voorraad is geslonken en het wordt tijd voor een APK. 

Het is misschien wel eens slim om hier een arts te bezoeken om toch eens te weten hoe het hier werkt. En volgens de insiders moet ik me laten inschrijven bij het gezondheidscentrum. Het Centro Saúde is eigenlijk een mini ziekenhuis in “Castanheira de Pera”. "Saúde" betekent “gezondheid”. Altijd makkelijk om te weten want er wordt hier vaak getoast. Er wordt verpleegd op summiere schaal. Voor ernstige zaken wordt het toch een ziekenhuis in één van de grotere steden. De artsen hebben hun praktijk in het gezondheidscentrum en er is een heuse receptie, wachtlokaal, behandelkamers en enkele ziekenzalen.

Natuurlijk beschik ik over mijn eigen tolk in de persoon van een vriend op ons dorp. We spraken af om samen het artsenbezoek af te leggen. Het toeval wilde dat hij de avond vooraf door een bij in zijn wenkbrauw was gestoken en nauwelijks door zijn oog kon kijken, zo dik was die geworden. Hij bleek flink te reageren op de bijensteek en dat is niet handig; hij is nota bene hobby imker..!

De balie van de medisch secretaresse bevond zich in de zelfde ruimte als de wachtkamer, die overvol patiënten zat, hoofdzakelijk vrouwen. De mannen stonden op de gang die ze volgens mij als ontmoetingsruimte gebruikten. We moesten ons door de patiënten heen worstelen om de balie te bereiken . Het “Oe” en “Ai” was niet van de lucht bij de aanblik van mijn vriend de tolk. Mensen schoten hem aan om te vragen hoe het gekomen was. Er ontstond zichtbaar meeleven en de patiënten voor de balie weken uiteen als de rode zee voor Mozes . 

“Ik kom voor mijn vriend een afspraak maken voor de dokter “ waren zijn eerste woorden tegen de secretaresse, die hem met grote ogen aankeek (zij wel...). "Ik zal eerst iemand naar uw oog laten kijken “ was haar antwoord; “nemen jullie maar even plaats“. Even plaats nemen in Portugal; daar hadden we ervaring mee...

Daar zaten we dus tussen de vrouwen waarvan het overgrote deel boven de tachtig was. En wachten betekent ook wachten. Zelfs zolang dat ik verwachte dat mijn vriend zijn oog, tegen de tijd dat hij aan de beurt was, compleet genezen zou kunnen zijn. Ik begon medelijden te krijgen met de oude vrouwtjes. Zolang konden die eigenlijk niet meer wachten... Ik zag de traditionele zwarte kledij van de vrouwtjes al in witte gewaden veranderen toen mijn vriend bij Dr. Elvis werd geroepen (zo hete hij echt..!). 

Kort daarop was het ook mijn beurt . Dra. Regina werd mij als arts toegewezen. (Dra. is geen schrijffout want dat staat voor een vrouwelijke arts). Achteraf had ik de tolk niet nodig gehad. Ze sprak perfect Engels en genoot er ook van. Ze was een niet onaantrekkelijke vrouw en ik schatte haar en jaar of vijfendertig. Ik legde uit waar ik voor kwam; dat ik bijna door mijn pillen heen was en wat ik nu moest ondernemen. Ze begon met mijn bloeddruk op te meten die inderdaad te hoog bleek en stelde me de standaard vragen die bij een ieder bij een eerste bezoek gevraagd word. Ze vond het verstandig om maar de hele Apk toe te passen: röntgenfoto, bloed prikken, plasje inleveren, hartfilmpje laten maken enz. 

In Portugal staat een arts nog steeds op een voetstuk maar daar was bij haar weinig van te merken. Het werd zelfs een geanimeerd gesprek. Natuurlijk kwam de vraag of ik rookte en hoeveel? ik moest deze vraag met een ja bevestigen en noemde het aantal wat ik op een dag rookte. Ze zei: “Ik zal je nu niet vragen om te stoppen maar rook nu eens de sigaretten waar je echt van geniet. Bv. na je ontbijt, na de koffie, na de lunch, diner, en na de seks...". Mijn antwoord was zelfs in het Engels razend snel : “ Nou ik wou je eerst uitnodigen voor een diner maar als je het zo stelt..…”. Zelden heb ik iemand zo rood en hard horen lachen. Het was duidelijk… wij zijn vriendjes voor het leven.

Bij mijn terugkomst in de wachtkamer werd ik maar vreemd aangekeken. Zou iemand iets gehoord hebben? Dat was niet ondenkbaar getuige het volgende: Ik nam weer plaats om op mijn vriend te wachten naast me zat een jonge vent in de dertig met zijn arm in een mitella en een nekbrace om. Hij zat eigenlijk al verkeerd want mannen (behalve buitenlanders) stonden op de gang. Er kwam een verpleegster binnen die naar zijn toestand vroeg (hoe bedoel je privacy ?). Hij klaagde over pijn maar kreeg de wind van voren. Hij was te lui vond de verpleegster; hij moest maar eens wat meer oefenen en niet zo klagen. De rest van de vrouwen gingen zich er ook mee bemoeien. Ik eerbiedigde de privacy en ging bij de mannen op de gang staan wachten. Mijn vriend werd vrijgelaten met een recept om op te halen bij de farmacie in het dorp. Hij kreeg zoveel medicijnen dat ik hem vroeg of dat er ook een gedeelte voor de bij bij was...

Laat in de middag kwam ik thuis, maar diezelfde dag had ik nog een afspraak met de tandarts voor een wortelkanaal behandeling. De afspraak was om negen uur in de avond. Het was al zes keer uitgesteld (echt zes keer !) omdat de tandarts ziek was of te druk had. Ik had mijn siësta gemist dus kon wel even op de bank wat rust pakken. Ik schrok wakker van de telefoon…..

De tandartsassistente. Of ik terstond komen? Ik keek op de klok het was nog maar half vijf. ”Maar ik heb toch een afspraak om negen uur?“ vroeg ik.  “Ja, maar er was een gaatje gevallen”. leuk, nou kon ik en de tandarts een gaatje vullen... Binnen een kwartier was ik present. Dat was gek. Bij binnenkomst zaten er toch mensen in de wachtkamer!? Ik mocht gelijk door naar de praktijk. De tandarts vroeg of het geen probleem op had geleverd voor mij om gelijk te moeten komen. Ik antwoordde dat ik nu geen tijd om te bidden had gehad. Het zal allemaal wel meevallen beloofde hij.

Om zes uur wandelde ik buiten. Dezelfde mensen zaten nog netjes te wachten in de …….. wachtkamer.





Laat ik nog even een loftrompet schallen voor de mensen hier in Portugal die in de gezondheidzorg werken en voor je zorgen. Ze zijn allemaal hartstikke begaan met je lot en allemaal even aardig.

Maar voor ik ze dat zelf ga zeggen zullen ze even moeten wachten !!

Groet, Ferrie

Drankmisbruik...

Het beloofde een leuke avond te worden. Rodrigo, een buurjongen van zeventien, komt regelmatig, te pas en te onpas, mij verblijden met bezoekjes om even op de computer te spelen of om te kijken wat de pot schaft. Hij noemt mij zijn tweede vader en omwille van mijn goede invloed heeft hij de goedkeuring van zijn hele familie. 

Ook nu vereerde hij me met een bezoekje met 

de vraag of ik vanavond zin had om met hem de vrijdagavond in te vullen met darten en karaoke waarvan hij een fervent liefhebber is. Ik kon na weken verbouwd te hebben wel een verzetje gebruiken en stemde toe. Vanavond zullen we ons vertier zoeken in Castanheira op zeven km van ons dorpje Sarnadas. Castanheira heeft diverse cafeetjes en zelfs een Jongerenbar. Hoewel de titel 'Jongerenbar' alleen slaat op de muziek want jong en oud en zelfs hele gezinnen brengen daar tot diep in de nacht hun tijd door. Het is ook totaal geen probleem om je als oudere onder de jongeren te begeven of andersom. Je wordt door een ieder begroet en gefêteerd.

Na een aantal spelletjes darts te hebben gespeeld kreeg ik een compliment in onvervalst Engels met een Schots accent. En geloof het of niet, het leek of die gast uit een tekenfilm was gestapt. 

Een echte roodharige Schot met sik. We raakte aan de praat en.. aan het drinken. Drank, veel drank. De pullen bier vlogen over tafel en de matige zangers van de karaoke leken op wereldsterren. 

Hoe gezellig iets ook moge zijn er komt altijd weer een tijd om naar huis te gaan en ik stapte “schots" en scheef de bar uit. Dat stukje naar huis kon ik nog wel rijden, er is hier toch nooit geen kip op de weg. 

Ik overtuigde Rodrigo ervan dat het nog wel ging. Die zeven km rij ik als het moet nog achteruit naar huis..! Ik was nog niet vertrokken of er stond toch kip op de weg. Eentje met een uniform aan nota bene. Ik vroeg hem beleefd aan de kant te gaan om dat het gevaarlijk is om midden in de nacht op straat te staan (zeker vlakbij een café). De kip in uniform vroeg mij beleefd om uit de auto te komen. Nu had ik de Portugese kennis van Rodrigo nodig om voor mij het één en ander te vertalen. 

Of ik even op een apparaat wilde blazen, daar was ik niet te beroerd voor (of juist wel). Het ging me in ieder geval goed af en kreeg een goedkeurende klap op mijn schouder. Zo daar zou de kous wel mee af zijn. Maar daar dacht de kip anders over. Hij vroeg collega pluimvee om mijn auto aan de kant te zetten. Dat heb ik overigens nog verijdeld en zelf nog gedaan (volgens Rodrigo) omdat ik vond dat die vent niet kon rijden... 

Het kippenhok (Politiebureau) was vijftig meter verder en daar werd het geheel nog eens herhaald. Ik mocht nogmaals blazen. Over het alcoholpercentage wil ik het niet hebben, maar als ik de volgende dag op m'n tong had gebeten was ik spontaan weer dronken geweest. Er werden papieren ingevuld op zijn Portugees en Rodrigo deed zijn uiterste best om alles te vertalen. Ik vroeg hem hoe het er voorstond hij maakte een gebaar door zijn twee wijs en middelvingers te kruisen (tralieteken). Ik vond het overdreven, maar ik was dan ook niet toerekeningsvatbaar. Eindelijk, na uren en uren, waren de papieren ingevuld en ik kreeg een pak mee die de zaterdagkrant van het AD doet verbleken. Ik kreeg de mededeling om maandag om tien uur op het gerechtsgebouw in Figuiero de Vinhos voorkomen. In tegenstelling tot wat ik gewend ben in Portugal is dat wel heel snel... 

We werden naar huis gebracht achterin een landrover. Bergwegen en -bochten en dronken is geen goede combinatie om fris en monter te blijven... 

De volgende morgen drong tot me door wat er allemaal gebeurt was en natuurlijk hoe onverantwoord ik me had gedragen. Ook mijn rol als tweede vader zal nu wel gedaan zijn. Wat een voorbeeld was ik geweest... 

Eigenlijk begon ik hem al te knijpen voor de gevolgen. Ik moest voor de uitkomst in ieder geval niet lang wachten. Maandag zou ik het weten. Nigel, mijn Engelse vriend zal wel eens polshoogte nemen wat zoal de gangbare sancties zijn in Portugal op een misdrijf als dit. Want een misdrijf, dat stond wel vast met dat alcoholpercentage. Een half tot één jaar rijbewijs kwijt en zelfs gevangenisstraf was niet uitgesloten, had hij op internet uitgevogeld en met dat bericht kwam hij me die zaterdag opfleuren. Het hele gebeuren ging als een lopend vuurtje door het dorp en het dorp verderop. Die zaterdagnacht kwam Nigel me vertellen, voor het geval dat ik er niet van kon slapen, dat het ook kon aflopen met 1500 Euro boete en drie maanden rijbewijs kwijt. Dat werd in het café verteld. Nee nu kon ik wel slapen..! 

Die maandagochtend ging ik het bestelde brood ophalen op het pleintje net toen de bus arriveerde. De schoolkinderen zwaaiden naar me en staken een duim op. (De papa’s hadden geluld thuis in het weekend..).

Het moest, de gang naar het gerechtsgebouw... 

Nigel ging als morele steun mee en voor het geval dat ik m'n rijbewijs achter moest laten. Om tien uur precies meldden we ons bij de balie van het gerechtsgebouw. We mochten nog even wachten. Een half uur later vroeg de klerk of Nigel als vertaler op wou treden. Nigel weigerde dat omdat hij ook de taal niet goed genoeg sprak op dat (juridisch) niveau. Of we dan nog even wilde wachten. 

Weer een kwartier later werden we verzocht om ergens maar koffie te gaan drinken en over een uurtje terug te komen. 

Na een uurtje melde ik me weer gedwee aan de balie. Er was wel een vertaler beschikbaar maar pas om twee uur en of we dan terug wilden komen...

Om twee uur melde ik me alweer aan de balie. Of we maar even plaats wilden nemen. Na nog een half uurtje werd ik in een kantoortje ontboden (waar het nogal vreemd rook...). Nigel mocht niet mee naar binnen. Ik werd voorgesteld aan een advocaat, mij toegewezen door de staat Portugal en een vertaalster die ze voor de gelegenheid van school geplukt hadden (lerares Engels). De vertaalster merkte dat ik behoorlijk zenuwachtig was en stelde me gerust. Mijn burgerlijke staat en rechten werden voorgelezen en vervolgens de beschuldiging. De klerk typte met twee vingers mijn verklaringen zin voor zin uit nadat ze vertaald waen. De advocaat keek constant op zijn Gsm en gaf te kennen dat er een rookpauze ingelast moest worden. De vertaalster gaf aan dat ze toch ook nog op school verwacht werd. De klerk moest de boel gaan uitprinten in een andere ruimte. De advocaat vroeg of ik ook een roker was. Ik beaamde dat. Hij begon te lachen hij wees op drie grote plastic zakken die achter in het kantoor stonden. “Zullen we daar aan beginnen?”, zei hij. Het bleken zakken vol met wiet te zijn... 

De klerk kwam terug en het vonnis was geveld (zonder dat ik ooit een rechter gezien had). Hij moest alleen nog even vragen of ik het er mee eens was. Wat ik er van vond? 300 euro boete, "and keep your nose clean" voor drie maanden, dan volgt er ook geen strafblad. Alsof er nog te onderhandelen was... De advocaat gaf nog te kennen dat de boete pas over drie maanden betaald moest worden en dat hij het reçuutje wilde ontvangen. Ik was bedankt en kon wel gaan. Nog even een paar handtekeningen (wat nog een uur in beslag nam) en het zat er op. De vertaalster vroeg welke kant ik op moest en of ze misschien een lift kon krijgen naar school. Dat kon. Ik had het gevoel dat ik er goed vanaf gekomen was. Ik stelde voor om er één te gaan drinken op de redelijk goede afloop pas als ik thuis was dan. Ik was nog op tijd om Ingrid op te halen in Pombal van het treinstation. Ze was opgelucht dat ik mijn rijbewijs nog had en ik moest haar beloven zulke stunten niet meer uit te halen. 

Bij thuiskomst was het hele dorp verzameld op het plein om te horen hoe het was afgelopen. "Ik mocht me gelukkig prijzen" en dat doe ik ook. Het was een les die ik eigenlijk al kende...


Nooit meer doen; je zou er de “kippenkoorts” van krijgen...

Groet, Ferrie

Pleinvrees

Hier in Sarnadas is een pleintje en op dat pleintje bevinden zich de postbussen, de vuilcontainers, het bushokje en het dorpshuis /café. Twee keer per dag stopt er een lijnbus om de drie schoolkinderen op te halen en weer thuis te brengen. Elke ochtend laat de bakker op hetzelfde pleintje luid toeterend weten dat het brood in de mandjes en zakjes is gedumpt, die voor dat doel aan de tuinhekken en boomtakken zijn opgehangen.

Het bakkersritueel gaat als volgt:
Men kan ervoor kiezen de bakker in levenden lijve ontmoeten, door op hem te wachten, of men deponeert een bedrag in een mandje of zakje en de bakker vult dat zakje dan met brood dat gelijk is aan het gedeponeerde bedrag.

Mijn zakje hangt altijd aan de weg in een gedeeltelijk afgezaagde dode boom (en dat is beter dan andersom...). Vaak hang ik het de avond daarvoor op, om het de volgende ochtend weer te gaan halen wanneer het mij schikt.

Het moge duidelijk zijn dat het pleintje ook de ontmoetingsplaats is voor de bewoners van ons dorpje. Op het pleintje gebeurt een groot deel van het dorpsleven. In het bushokje bevinden zich altijd wel personen die niet met de bus mee willen, maar de schaduw opzoeken. Het bushokje is ook een soort informatiehokje. Als er feesten zijn worden ze daar aangemeld en als iemand overleden is wordt het daar aangeplakt. Ook gemeentelijke informatie wordt daar verstrekt. Als je de post gaat halen uit de postbus geef je iedere bewoner die je tegenkomt een hand en je vraagt hoe het met ze gaat.

Het Cafeetje met terras geeft door zijn hoger gelegen locatie prima zicht op het kleine pleintje. Het wordt uitgebaat door de “Antunes-maffia “. Zo genoemd vanwege hun monopolistische positie in het dorp. Een uitermate ongezellig café vanwege het schaarse interieur. Een paar aluminiumstoelen en tafels,  TL verlichting en een stinkende houtkachel die in de wintermaanden wordt gestookt maar tot laat in de zomer ruikt (en dat is eigenlijk wel goed het maskeert de geur van de toiletten). Het is dan ook op het terras te doen (wij leven buiten!). Je moet wel zelf de tafel en stoelen buiten zetten als je er wat wil gebruiken. De koffie is, zoals ik al eerder ergens heb vermeld, heerlijk, maar de uitbaatster Cecilia Antunes moet je wel even thuis ophalen. Ze woont in het huis naast het cafe. Een bord met de vermelding “Aberto” (open) en een bord met “fechado’ (gesloten) hangen dag en nacht aan de deur van het café dus... je hebt de keus.

Het seizoen is weer begonnen en er waren gasten. Mensen die in dit geval voor hun rust kwamen. Maar, na een paar dagen rustig zijn moet er voor een Hollander wat gebeuren. Het zit in onze genen. Er werd dus besloten om zich hier in het bruisend dorpsleven te storten en het café te vereren met een bezoek. ”Ik ga naar Aberto”, stelde de gast vast. “Zin om mee te gaan?“, voegde hij er aan toe. Ik wilde een opmerking maken dat Aberto niet de naam van het café is, maar slikte mijn woorden in. Hij was iemand die, om het uitspreken ervan te vergemakkelijken, elke Portugese naam verbasterde. Coimbra werd Combria en ga zo maar door. Hij creëerde in een paar minuten tijd een heel nieuw land.

Op het plein aangekomen moesten we eerst zelf het terras inrichten. Waarna de gast “doos koffie” bij Cecilia bestelde... Bescheiden en behulpzaam als ik ben heb ik er “dois café” van gemaakt, maar ze had het wel verstaan en ze maakte van de gelegenheid gebruik om ons haar eigen gebrouwen “aquardente“ * te verkopen. Maar, dat was ons te vroeg en daarbij komt: koffie smaakt heel anders nadat je tong verminkt is met 50% alcohol..!

De beweging op het terras/plein trok natuurlijk de "locals" aan. Een kind met een fietsje dat met gevaar voor eigen leven en dat van ons het terras had uitgekozen als parcours; twee oude mannen (Joachim en José) waarvan één een schoffel droeg (of kapper op zijn Zeeuws) - niet om te gebruiken maar om op te leunen trouwens... -. Verder nog de bijslaap van José, Alinda en tenslotte Cecilia. Allemaal namen ze rondom plaats om mijn nieuwe gast eens goed te kunnen observeren.

"Wat een ledig zooitje" moet de gast gedacht hebben en begon aan zijn ontwikkelingswerk. Met zijn Hollandse werkinslag liet hij de oude Joachim zien hoe je een kapper moest gebruiken (of hij dat niet wist..!) Het gras tussen de stenen op het terras werd aangevallen en hij spoorde het clubje "locals" aan om in navolging van hem het werkje over te nemen. En…… ze gingen ervoor, maar alleen maar om mijn gast een plezier te doen.

Zij wisten heel goed, wat de gast zich niet realiseerde, dat het een totaal overbodige actie was. Een paar dagen later zou je niet eens meer blootsvoet op het terras kunnen staan want dan verbrand je tot je enkels. Gras verdort binnen een paar uur tot hooi wat dan vanzelf wegwaait...

Maar, ze hadden duidelijk schik in mijn gast die hen in het Nederlands bleef toespreken en hen een drankje aanbood. Hoe langer we er zaten hoe drukker het werd. De zonen van Cecilia: Vitor en Rodrigo en de maffia papa dienden zich aan.

De gesprekken gingen gewoon in het Nederlands/Engels en Portugees door. Papa maffia Antunes vond het tijd worden dat we zijn eigen gemaakte chorizo worst gingen proeven. Iets waar mijn gast normaal van griezelde. De worst wordt in een speciaal daar voor gemaakt aardewerken schaaltje overgoten met aquardente en in de fik gestoken tot 'ie zwart ziet.… De worst smaakte mijn gast uitstekend, maar ik noem dat de bekende "vakantiepretsmaak"... Best kans dat bij thuiskomst van mijn gast hij de worst weer verfoeit. Ik zal het hem over een paar weken eens vragen...

Het terras trok nog drie buitenlanders aan (Engelsen) hier woonachtig en het werd een waar drinkfeestje. Ietwat beneveld van zon, drank en worst moest ik aan het diner van mijn gasten gaan werken. Lasagne stond op het menu en het is mijn eer te na om het uit een pakje te doen. Nog nooit tevoren heb ik de deegvellen, tomatengehaktsaus en bechamelsaus zo snel gemaakt. De eerste beste vrouw die beweert dat wij mannen niet kunnen multi-tasken moet maar eens wat Sagres-bier in een kerel gieten...

Mijn volgende gasten dienen zich eind van de week al weer aan, ik heb er al zin in. Nu maar hopen dat ze geen “ Pleinvrees” hebben.

Groetjes,
Ferrie

*aquardente -vergiste vruchten, gedistilleerd tot sterke drank (In Frankrijk -eau de vie).

OISA

Het heeft voordelen om de taal (Portugees) niet goed te spreken, het geeft een bepaalde mate van rust.
Ik ben iemand die graag praat en zichzelf graag hoort praten. Ik kan erg genieten van discussies of mijn mening verkondigen en soms zelfs meningen aanhoren. Dus daar blijven de Portugezen even van verschoond.
Maar ik heb het idee dat het met mijn (ex)landgenoten steeds moeilijker word om eens lekker uit de nek te kletsen. De geestelijk bagage van mensen wordt ondersteund door directe toegang op internet, sociaal media waar ze zich ook
maar bevinden. Het moment dat je een feit wat zou willen verdraaien om een discussie levendig te houden of omdat je het niet (precies) weet, wordt er rondom je gegoocheld en je stelling word gecontroleerd, verworpen en met een beetje pech word je uitgelachen.

Iedereen heeft tegenwoordig overal verstand van, het je afvragen of over mijmeren hoe het zit is niet meer nodig. Het moment dat ik een foto van een voor mij vreemde vogel op facebook plaats omdat ik het een mooi plaatje vind,is er wel iemand die even uit de doeken doet om wat voor exemplaar het gaat en daarbij zijn hele habitat vermeldt, alsof diegene zich dagelijks met vreemde vogels bezig houdt.

Dan is er weer iemand die een bakje koffie in een cafeetje in Portugal drinkt en dan niets meer aan het toeval overlaat en er een heel artikel op mijn blog aan wijd. Kennis is macht, straks kom je niemand meer tegen die het niet weet zolang ze maar ontvangst hebben op hun IPod, GSM, laptop en O wee als de ontvangst weg valt! Er bestaat een goede kans dat in de toekomst therapieën ontwikkeld moeten worden (geestelijke verzorgers u bent gewaarschuwd) tegen de “ontvangstindicatiestreepjesangst” ofwel “OISA “ in de volksmond.
OISA is nu al iets waar ik hier op uw vakantieadres voor moet waken. Het bereik hier is niet op alle plaatsen
goed en ik ga proberen voor mijn gasten de beste plekken aan te merken. Mijn plan is om op diverse plaatsen
cirkels te schilderen met een Hoofdletter B van bereik, afgekeken van de H voor landingsplaats Helikopters.
U ziet ik doe er alles aan om het mijn gasten naar de zin te maken. Bijkomend voordeel is dat toegang tot hun
kennis blijft behouden en zij mijn beweringen kunnen blijven controleren.

Nu u begrijpt dat de communicatie tussen mij en de Portugezen nog niet van dien aard is dat ze moeten aanhoren waar ik ergens iets van vind, dus ze moeten nog niets van mij controleren of aannemen. Het is dat wat voor mij een bepaalde rust brengt, er is geen geldingsdrang of “ ik weet het beter houding”. Diezelfde rust kunt u in de toekomst hier ook ervaren door zich buiten de B cirkel te begeven en door bos en berg te dwalen.
Mocht die rust u verontrusten omdat er een aanval van OISA zich aandient, zal u door plaats te nemen in de cirkel B dan weer de nodige gemoedsrust brengen.

Voor die gasten die nog van een ouderwetse “klets uit je nek sessie“ houden blijf ik beschikbaar.

Ferrie

Um Café Portugues...

Nu ik een paar keer in Portugal ben geweest en daar heb genoten van de gastvrijheid en de goede zorgen in de gastenverblijven van Casa Ribeira, kan ik inmiddels met enig kennis van zaken iets op papier zetten over mijn favoriete bezigheid in dit verrukkelijke land. Namelijk het genieten van een heerlijk kopje versgezette Portugese koffie in één of ander achteraf caffeetje in een piepklein dorpje, of op een zonovergoten terrasje in een historische buurt van een grotere stad..!

Koffie 'um café' is in Portugal een alledaagse, maar niettemin heerlijk speciale belevenis. In welk cafeetje je ook komt, er staat steevast een enorme, van allerlei buizen en knoppen voorziene, glimmende, sissende en stampende koffiemachine achter de bar. Als een soort 19e eeuwse stoommachine bediend door een café-baas die de hendels bedient en het apparaat voedt met aangestampte versgemalen koffie...

Wat er uiteindelijk uit komt en je in een miniem espressokopje krijgt voorgezegt, is niet minder dan onvervalste en heerlijk puur koffie-genot..!

Maar hoe bestel je nu zo'n heerlijk kopje koffie-nektar?

In Portugal wordt de koffie, net zoals in andere zuid-europese landen, in diverse variaties gedronken die qua bereiding, samenstelling, smaak en benaming ook nog eens van plaats tot plaats kunnen verschillen.

Hieronder dus een paar algemene richtlijnen.

Onthoudt: geen twee kopjes koffie zijn gelijk (ondanks wat Ferrie hierover zal zeggen...). Maar wat je ook in je kopje krijgt; Geniet! Het is en blijft een bijzonder kopje koffie...

De meest populaire koffie is wat de Italianen en wij een "espresso" zouden noemen. In Lissabon bestel je 'um bica' en in Porto 'um cimbalinho'.

'Cheia' is een volle espresso cup, 'tres-quartas' is voor 3/4 vol, een ristretto heet 'um italiano' (klein, sterk, de eerste paar seconden uit de koffiemachine). Je zou kunnen vragen om 'não quente' (niet heet), dan zal de cafébaas er een scheutje koud water voor je in doen.

In Portugal is een 'cortado' de standaard maat van de koffiemachine, (niet te verwarren met een Spaanse cortado, die met melk wordt geserveerd).

Om bij de kleine espressokopjes te blijven, kun je ook vragen om 'um pingo' ook wel 'um pingado', een espresso met een druppeltje melk (soms verwarmd, soms niet). 'Um Garoto' heeft meer melk, ongeveer 50/50, maar nog steeds in een klein kopje. (In Spanje staat dit bekend als een 'corto' of een 'cortado'). 'Uma Carioca' is het tegenovergestelde van een ristretto - een volledig klein kopje minus de sterkste eerste twee seconden van een espresso.

Wil je een grotere kop zwarte koffie, dan bestel je 'um abatanado' of een 'cafe americano'. Maar in sommige café's krijg je dan kop instant koffie, ofwel 'um Nescafe'. Als je een dubbele espresso wilt, dan vraag je om 'um cafe duplo'.

Ga je voor een grotere kop koffie met melk, dan wordt 'um galão' geserveerd in een hoog glas en met ongeveer 3/4 melk. Traditioneel is een galão gemaakt met de tweede verloop van de koffie uit de machine en daarom is in onze beleving vaak maar een 'slappe bak'...

Als je iets wilt dat meer lijkt op een caffe latte bestel dan 'um galão Directo'. Je kunt ook vragen om een donkerdere- 'escuro' of een lichtere 'claro' variant.

Het bestellen van een galão na de middag zal je trouwens (net als in Italie een capucino) de nodige verbaasde en geamuseerde reacties opleveren (tenzij je ouder dan 80 bent...). Galão is namelijk bedoeld voor bij het ontbijt of als oma-drankje. Je zou je gezicht nog kunnen redden door het bestellen van 'uma meia de leite', dat is half melk, half koffie in een gewone beker (onze koffie verkeerd...).

Een Gastblogger...

De slachter

In Castanheira de Pera, een dorpje op zeven kilometer van ons Sarnadas, bevindt zich een slager waarvan ik vind dat hij de beste saucissen van Portugal heeft. De slagerij is niet moeilijk te vinden. Een groot vliegengordijn en zes straathonden voor de deur maakt een uithangbord overbodig...

Of ik alle worst in Portugal al geproefd heb..? Dat is echt na deze saucissen niet meer nodig. Er is echter één probleem. Hij maakt ze niet iedere dag en je moet vroeg zijn om ze te bekomen. Regelmatig grijp ik er naast en zoek dan mijn toevlucht tot ander vlees.

De ”lachende slager“, zo wordt hij genoemd (en ook om die reden), is zo behulpzaam dat het soms eng is. Hij opereert als ware hij een chirurg en er dwarrelt constant een assistente om hem heen.

Hij begroet je als je de slagerij betreedt alsof je rechtstreekse familie bent en blijft tegen je praten tot je weer buiten staat. De klanten worden één voor één geholpen, ondanks de aanwezigheid van een assistente, die echter niet de klant bedient, maar de slager...

De vitrine is niet uitbundig dus vragen naar de producten is een must. De klant vraagt en de slager snijdt en hakt het vlees op de spot. De bediening gaat als volgt: een klant wil twee karbonaadjes en richt zich tot de slager, dus niet naar de assistent. De slager trekt een half varken uit de koeling en begint te hakken om aan de bestelling te voldoen. Alles in het zicht van de klant. Gehakt wordt gemaakt waar je bij staat; soepvlees moet nog geneden worden;  filet, koteletten, wat je maar wil moet nog eerst gesneden worden.

De rol van de assistent is zeer summier.  Eens een pakpapier klaarleggen; eens wat wegen; het bestelde en gesneden vlees verpakken (waar ze genoeg tijd voor krijgt omdat de slager het volgende gevraagde alweer moet snijden) en bij uitzondering afrekenen, want dat vind de lachende slager zelf ook leuk...

Na deze lachende slager op deze manier bij jullie voorgesteld te hebben zal ik één van mijn recente bezoekjes beschrijven, dat ik samen met een gast onlangs aan hem bracht...

Bij het binnenstappen van de slagerij werden we natuurlijk uitgebreid begroet. Ook door de aanwezige klanten. Uiteraard ging ik voor de saucissen en het geluk (en de slager) lachte me toe. Er was een bak vol en er waren drie klanten vóór me. Om een tijdsindicatie te geven: toen ik binnenstapte het was half elf (onbelangrijk*). De slager was bezig met een bestelling en praatte en lachte aan één stuk door en sneed met grote vaardigheid het vlees, waarbij hij om de tien seconden zijn mes aanzette. (Ik vermoed dat hij per maand net zo veel messen verslijt als ik op een dag shagjes rook...)

De klant had een behoorlijke bestelling en intussen konden wij van het snij- en hakspektakel genieten. Ook deze klant kon de slagersworst waarderen en een halve bak ging in de tas. De volgende klant bestelde diverse soorten vlees en ook hij moest worst..! De bak begon schrikbarend te slinken en ik hoopte dat het slagerstrutje de bak ging bijvullen...

Intussen gebeurde er van alles in de slagerij. De postbode viel binnen en had een uitgebreid gesprek met de slager die echt wel doorwerkte. Een leverancier met div. goederen werd vlot naar achter verwezen alwaar seniorslager (de vader) zwaar hinkend de waren in ontvangst nam. (Ik fantaseerde ondertussen dat senior in het verleden door een stier op de horens was genomen...)

De laatste klant voor mij was aan de beurt. Een heel oud vrouwtje en zij bestelde voor mijn gevoel van elk vleesartikel één stuks, Ik denk dat haar laatste wens was om zich dood te eten aan worst want de resterende hoeveelheid (ik schat drie kilo), ging ook nog in haar tas.

De slager wende zich lachend tot mij en vroeg wat ik wenste. Ik verdacht hem er even van dat hij lachte omdat 'ie wist waarvoor ik kwam, maar daar was hij te aardig voor. Ik vroeg toch nog even om worst. Het speet hem, er was niet meer, maar hij gaf me de tip om vroeger te komen en of ik iets anders wilde...

In tegenstelling tot wat je zou denken in een Zuid-Europees land word hier ontzettend veel varkensvlees gegeten. De Engelsen hier noemen de Portugezen wel eens gekscherend Porcogezen. Ik daartegen pest de Engelsen weer omdat ze het lef niet hebben om hun pic op te eten en het daarom maar pork noemen nadat die geslacht is. Ik kocht een kilo Bifanas (varkensfilet) en verliet de slagerij om elf uur. Weer niet gelukt...

Wonder boven wonder liep ik de slager daags na mijn bezoek om één uur in de nacht bij een café bezoek tegen het lijf. Ik vroeg hem om twee kilo saucissen met de mededeling dat ik nu toch wel op tijd was. Hij lachte zoals altijd en maakte in het Portugees een opmerking over worst die mij ontging maar het café in lachen deed uitbarsten...

Ik verliet opgelaten het café met de gedachte dat ik toch nog altijd de grapjas was.

De (gehakt)ballen!!
Ferrie

( * zie verhaaltje “Geen tijd”)

Buitenlanders...

Het grootste gedeelte van mijn leven ben ik een autochtoon geweest en dat beviel wel. Ook gezien het feit dat allochtonen niet altijd even prettig behandeld worden. Raar als je bedenkt dat ze als gelukzoekers worden betitelt. Wat kan er nu op tegen zijn als iemand zijn geluk zoekt? Een ongelukzoeker, dat zou vreemd zijn..! Maar wel makkelijker. Ga maar eens op een voetzoeker zitten...

Nu ik woon in het buitenland en ben inderdaad zelf letterlijk vaker buiten dan vroeger. Ik probeer zo snel mogelijk te integreren maar dat valt taaltechnisch toch lelijk tegen. Ik had er ook een beetje op gerekend dat ik wat meer tijd had gehad. Als mijn bouwactiviteiten achter de rug zijn zal ik mezelf verplichten naar school te gaan.

Het gekke is dat ik me hier dus absoluut geen buitenlander voel. De Portugezen zijn een heel aardig voor mij en toch zeker als het ons dorp betreft. Het leuke is dat zij dus wel met een buitenlander te maken hebben en dat er steeds meer buitenlanders zijn die zich in het dorp of omringende dorpen vestigen. Meestal gaat dat om Engelsen of anderen die ook genoeg geld hebben om in een lekker klimaat verder hun leven te leiden. Deze mensen kom je natuurlijk bij allerlei gelegenheden tegen en je kunt dan eens wat ervaringen uitwisselen. Het communiceren verloopt wat makkelijker; tenslotte ken ik genoeg tv Engels om me verstaanbaar te maken. Je wordt eens uitgenodigd voor een borrel of Diner, B&B, avondje stappen enz.

Op een dag werd ik voorgesteld aan een groep “De vrienden van Portugal”. Onder het genot van een borrel tesamen gekomen om hun aanwezigheid in Portugal te vieren. Dat waren best een hoop mensen bij elkaar en natuurlijk voor de Portugezen is dat economisch niet slecht. In plaats van uitvreters, zoals je buitenlanders in Nederland noemt, zijn het vretenbrengers... Het gezelschap bestond uit Engelsen, Zuid-Afrikanen en Amerikanen. Deze laatsten hadden op mij nogal wat bizarre aantrekkingskracht. Ik heb over het algemeen niet zo’n hoge pet van ze op. Individueel valt het meestal mee, maar als volk…..

Afijn, ik liet me niet door mijn vooroordeel afschrikken en stapte op één van de Amerikanen af voor “A social talk”. Hij stelde zich voor als “John” en ik vroeg hem wat de reden was voor zijn verblijf in Portugal. Daarop antwoordde hij dat zijn vrouw kunstenares was en in Portugal haar muze had gevonden. Met wat doorvragen om er achter te komen wat hij dan gedaan had, vertelde hij dat hij in het leger gediend had en of ik nog een borrel lustte. Later hoorde ik van anderen dat hij voor de inlichtingendienst had gewerkt als spion en heel het platte land van Portugal wist dat. Typisch natuurlijk. Miljoenen Amerikanen en ik loop tegen een medewerker van de CIA aan. Waarom kan die gozer nou niet gewoon schoenmaker zijn...

Nee dan zijn maat, Het was weken later dat ik de "spy"  weer tegen kwam in mijn dorpj . Met een naar zijn zeggen een vriend die hij aan mij voorstelde. Deze vriend had in ons dorpje een huis gekocht en had het plan om over een paar jaar hier van zijn Pensioen te gaan genieten. Nu was het de bedoeling dat eerst het huis verbouwd werd, met wat meer Amerikaanse luxe onder de kap, onder leiding van John. zodat onze nieuwe Amerikaanse vriend, genaamd Tom, rustig zijn werk kon overdragen.

Ik zal Tom even beschrijven zodat je een wat beter beeld krijgt van wat er komen gaat. Tom is 210 cm lang 120 kg en 57 jaar . En hier komt het ……….. Tom is professor in de Engelse taal! Doceert aan de Woodsong Language Institute and University in Jayang-Dong South Korea...

Professor mijn laars..!

Als er één het prototype van een spion is dan is het Tom en niet John! Een leraar Engels is de ideale dekmantel en op een universiteit is het goed inlichtingen vergaren. En met zijn lengte kan hij zo vanuit Zuid Korea heel Noord Korea in de gaten houden! Zijn postuur zal ongenadig opvallen tussen de Koreanen die over het algemeen maar 160 cm lang (kort) zijn. Derhalve zal ieder ander mens nooit geloven dat hij een spion is...

Nee voor mij is het wel duidelijk. Als er mensen in Nederland zijn die buitenlanders lastig vinden of de Polen die de baantjes afpikken en zich asociaal gedragen, dan weet je waar je mee te dealen hebt.

Maar als hier een buitenlander vertelt wat ie doet …………..???!!

Zo raak ik nooit van dat Hollywoodsyndroom af !!!!

Verkeerde zuinigheid...

Na een aantal weken terug in Nederland te zijn geweest, om met familie en vrienden de feestdagen en de jaarwisseling te vieren, werd het weer tijd om koers te zetten naar mijn geliefde stekje in Portugal.

Ik had het goed geregeld, ik was naar Nederland gekomen met de auto en aanhanger en had die gevuld met wijn om de kosten van de reis terug te verdienen. De reis terug naar Portugal moest ook op een slimme en budgettair neutrale manier gaan verlopen. De aanhanger werd gevuld met goederen die ik in Portugal aan de man kon brengen: pindakaas, Belgisch bier, ketjap manis enz. En diverse meubels voor mijn B&B.

Economisch als we zijn kon Ingrid een vliegticket uitsparen door haar verlof samen te laten lopen met mijn terugreis en later per enkele reis terug te vliegen. De auto, een flinke “stationwagen”,  werd ingericht met een matras, dekbed, kussens, eten, drinken, een hond en ziedaar... een camper was geboren!

De trip neemt bij goed weer ongeveer twintig uur in beslag, maar met wat rusten onderweg kan het aantal uren iets uitlopen. We vertrokken op maandag rond 18.00 uur, om die avond tot in de nacht door te rijden en in het zuiden van Frankrijk een tukje te doen. De reis verliep voorspoedig. Het was bitter koud maar daar had je in de auto geen last van, ondanks dat de temperatuurmeter onderweg soms -15 aangaf.

Na vaker getankt te hebben dan normaal door die windvanger achter de auto,  besloten we om rond 3 uur in de nacht een tukje te doen. Parkeerterrein gevonden en geheel gekleed (dus geen hanky panky, hoe romantisch dat ook kan zijn) kropen we dicht bij elkaar onder het dekbed.  De temperatuur op dat moment -10. Het was te doen. De hond verwarmde ons, maar verhaarde zo veel dat ik dacht dat die naakt in Portugal aan wou komen...

Met een golden Retrieverkapsel en -baard en -kleren vervolgden we om 7 uur in de ochtend onze reis. Ik reed door tot de middag en Ingrid gaf aan dat ze nu beter ook een stuk kon rijden om het stuur in de avond dan weer aan mij over te geven. Bij het eerste beste tankstation in noord Spanje kunnen we wisselen. De brandstof in Spanje is namelijk veel goedkoper en we haalden het net. Ingrid tankte en rekende af. Ik nestelde me achterin om nog een tukje te doen...

Mijn auto is een vlotte starter, maar na twee langdurige pogingen van Ingrid kreeg ik een kriebel in mijn nek. Ik vroeg wat ze getankt had? ze sputterde wat: “ Diesel.. denk ik“.  "Dat is dan goed" zei ik, "maar kijk eens op je bonnetje...". Ze keek op het bonnetje en zei:  “O, nee ..loodvrije benzine”. Natuurlijk zei ik toen ook nog wat….. Zo iets van: “potjandrie liefje, dat kan toch een ieder overkomen...”  Oké, misschien iéts anders geformuleerd, maar volgens mij was het wel zo iets...

Wat nu? Het tankstation werd bemand ( of bevrouwd) door twee jonge meiden; daar moest ik niet veel van verwachten. Ingrid wilde de ANWB bellen maar ze kwam er met geen mogelijkheid door. Alsmaar werd ze in de wacht gezet. Andere oplossing! Vraag die pompzus of ze de assistencia wil bellen.

En zo geschiede. Na een uur in de kou (-5 gr). staan wachten, kwam er een autoambulance met een oude Spanjaard voorrijden. Hij gaf ons een hand en zonder wat te vragen werd mijn auto op de vrachtwagen getrokken en de aanhangwagen er achter gehangen. Hij nodigde ons uit om in de cabine plaats te nemen, nadat ik de hond op zijn aanwijzing in mijn auto moest steken. En zo vertrok de caravan naar weet ik veel waar...

We probeerden nog wat te converseren met de man, maar de taalbarrière ontnam ons de lust. Ingrid merkte nog even op dat we nu geen brandstof verbruikten, maar mijn lachspieren hadden een vrije middag...

Na een half uur kwamen we op een enorm autokerkhof aan waar smoezelige Spanjaarden in een grote loods auto’s aan het “repareren” waren, onder leiding van een soort zigeuner madam die schreeuwend commando’s gaf aan het werkvolk. De auto werd af geladen en in de loods geduwd.

We werden op kantoor ontboden. Zelden zo een bende gezien maar hier kan dat kennelijk nog. We begrijpen dat een monteur zich zal ontfermen over de auto. Intussen zullen we wat gegevens uitwisselen. Ingrid probeerde toch nog even de ANWB alarmcentrale en kreeg waarachtig contact. Ik had het wel gezien en ging de monteur wat op zijn vingers kijken.

De beste man - ik schatte hem op één meter vijftig en ruim zestig jaar oud - trachtte met een rubber slang mijn dieseltank te penetreren. Dat mislukte omdat de auto met een antidiefstalklep is voorzien. Er werden andere middelen ingezet namelijk: een elektrisch pompje dat door middel van een accu gevoed werd. De accu werd geplaatst voor de auto en met grote krokodilklemmen werd het pompje aangesloten. De brandstofleiding werd gevonden en verbonden met een slang die wat te ruim was. De schakelaar ging om en de benzine vloeide met een pisstraaltje over de accu op de vloer van de loods. Arbotechnisch had die smurfmonteur in Nederland de doodstraf kunnen krijgen. Het leek hem verstandiger het pisstraaltje maar in een jerrycan op te vangen. Ingrid had de toezegging van de ANWB dat ze de takelkosten van de auto vergoed zou krijgen, maar helaas niet de garagekosten.

Na ruim drie uur en evenzoveel jerrycans was de tank leeg. De auto kreeg de juiste brandstof en startte meteen. Het smurfmonteurtje wou nog even proefrijden en dekte de bestuurdersstoel af met een beschermhoes - waarschijnlijk tegen het hondenhaar...

De auto werd goedgekeurd en er kon afgerekend worden: 70 euro takel auto, 70 euro takel aanhanger, 90 euro arbeid, 22 euro diesel. Ik zei nog dat de brandstof in Spanje is niet duur was, maar nu waren de lachspieren van Ingrid op vakantie...

Maar, de rit kon voort en we hebben daarna nog tweemaal moeten tanken. Ik vertrouwde Ingrid in deze nu blindelings. Dodelijk vermoeid en met een fikse hoofdpijn kwamen we om drie uur in de nacht bij ons stekje in Sarnadas aan. Eindelijk thuis. Naar binnen en naar bed, dat was alles wat we nog wilden. Bij binnenkomst wilde ik het licht aandoen maar... de Energiemaatschappij had waarschijnlijk verkeerde brandstof getankt..!!!

Toen heb ik echt gevloekt maar.., Ingrid kon het lekker niet zien.

Tot gauw, Ferrie

Moed en Angst(en)...

Moed en durf werd mij toegedicht toen ik mijn vaste baan opgaf om in Portugal een nieuw leven te beginnen

En het klinkt ook best romantisch en avontuurlijk. Menigeen dacht misschien: "de idioot..." maar zeiden dat niet. Tenminste niet tegen mij...  Wel of ik er goed over nagedacht had en zeker wist of deze onderneming wel zou slagen? Ja ik had er over nagedacht maar of ik er “goed’ over nagedacht had kan ik zelf niet beoordelen, daar ik van te voren mijn IQ niet heb laten meten en dat eigenlijk ook niet durf omwille van een eventueel lage score. Wat niet weet wat niet deert is de uitspraak, maar het deert wel degelijk als je het niet weet...

Het woord deren (in het woordenboek omschreven als schade; leed aan doen) zou ook voor pijn kunnen staan en dat is iets waar de meesten van ons bang voor zijn. Als je van te voren niet weet dat een trein hard kan aankomen moet je jezelf niet druk maken over een wandeling op het spoor...

Om mij een moedige durfal te noemen als je het geluk gaat beproeven in een ander land gaat mij te ver. Natuurlijk heb ik ook angsten. Ik schijt bijvoorbeeld dunne peuken op een hangtoilet! Ik vertrouw die dingen niet. En bij het kleinste pijntje dicht ik mezelf allerlei enge ziektes toe. Zo zelfs dat het soms hypochondrische vormen aanneemt. Elke dag mankeer ik wel wat..!

Oké ik heb de sprong gewaagd en probeer voor mijn gasten een heerlijke vakantieplek te creëren. De plek was er al, maar het gaat om de randvoorwaarden... Lekker eten, slapen , rusten, zonnebaden en gezelligheid zijn belangrijke zaken op een vakantie. Als ik er nu ook nog in slaag om voor mijn gasten voor wat avontuur te zorgen, met een gezonde dosis romantische angst, dan  is een deel van mijn missie geslaagd.

Hoe ik het avontuur creëer is afhankelijk van wat men gewend is. Een voettocht door een donker bos kan voor velen al een spannende aangelegenheid zijn. Diezelfde voettocht maar dan door water is voor anderen een ultieme uitdaging. Bergwandelingen of droppingen zijn ook populaire avonturen, vooral in de avonduren.
Voor de romantische angsten staan meestal Ryanair of Easy jet borg, of het overig verkeer in- van- of naar Portugal...

Een vakantie bij ons benutten om van enkele angstfobieën af te komen hoort eveneens tot de mogelijkheden:
Angst voor slangen,spinnen of ander soort insecten zal bij thuiskomst bijna over zijn, gezien het beperkte formaat van deze diertjes dat in Nederland voorkomt. Koudwatervrees is meestal op de eerste dag al verdwenen...Vliegangst is ook alleen maar een probleem bij komst en vertrek;  daar tussenin bijna nooit. Voor hoogtevrees hebben we een speciaal plan van aanpak ontwikkeld dat u in staat stelt om bij toenemende angst, zo snel mogelijk weer beneden te zijn...

Al uw angsten genezen en voorkomen kan ik niet (en dat is soms maar goed ook). U zult hoe dan ook angsten blijven houden.  Denk alleen maar aan een glas dat leeg raakt of de vakantie die voorbij gaat...

Mocht u de moed hebben om toch naar Portugal te komen en te willen zien wat ik hier allemaal voor angsten en ellende moet doorstaan, dan bent u van harte welkom. Misschien slim om op tijd te boeken want anders vrees ik voor u dat u de angst moet doorstaan om bang te zijn dat u wel eens te laat kunt zijn...

Ik ga na een lang kerstreces in Nederland weer terug naar Portugal. Met de auto en een volle aanhang(wagen) om voorbereidingen te treffen voor UW stressloze Vakantie.

Adeus e boas férias

www.natuurlijkportugal.nl

Capitool Reisgids Portugal

Beschrijving
De reisgidsen van Capitool zijn een van de best verkochte reisgidsen in ons land. Dit komt door de unieke samenwerking tussen gerenommeerde internationale uitgeverijen die kosten noch moeite sparen om deze reisgids-serie steeds uit te breiden. Deze gids laat je op alle mogelijke gebieden kennis maken met dit land. Met aanvullende informatie over Madeira en de Azoren.

NBD|Biblion recensie
Zeer beknopte, handzame reisgids in een nieuwe serie die sterk lijkt op de bekende Marco Polo gidsjes en op de onlangs op de markt gebrachte ANWB-Extra gidsjes. Ze bieden een aardige introductie op het beschreven gebied. Naarmate het gebied kleiner is, is de geboden informatie vollediger, maar deze is steeds uitgebreider dan je zou verwachten aan te treffen in zo'n klein boekje. Ze zijn allemaal op dezelfde wijze opgezet: eerst een overzicht van het gebied, dan de Top-tien (bij steden Top-vijftien) aan toeristische gebieden, vervolgens komen de bezienswaardigheden aan bod en daarna Eten en drinken, accommodatie, winkelen, uit met de kinderen en Amusement. Het boekje wordt afgesloten met Praktische informatie en een register. Door het gidsje heen staan veel kleurenfoto's en enkele kaarten/plattegronden. Typisch een uitgave voor de toerist die op een georganiseerde reis gaat en weinig behoefte heeft aan gedetailleerder informatie. Bevat advertenties voor Holland International.

Weer al Krak !?

Ik heb er al eerder een verhaaltje aan gewijd. Mijn tanden zijn versleten voor dat ik echt bejaard ben. Een gegeven wat ik bijzonder jammer vind. Het eerste jaar van mijn leven had ik er ook al geen. Jammer dat ik hier geen creditnota van heb gekregen. Oké voor degene die mijn gebitstoestand kent (zie verhaaltje "Krak") zal hetgeen wat nu volgt geen verrassing zijn. Vanwege de kerst en oud en nieuw ben ik naar Nederland gekomen om de dagen met familie door te brengen. Ik ben hier voor een aantal weken en lekker eten en drinken is tijdens deze dagen een aardig tijdverdrijf.

Mijn ondergebit bestaat nog uit de restjes tanden vanaf mijn wisselperiode. Tandartsen hebben in de loop van de jaren diverse reddingspogingen verricht. Ik heb ook het idee dat elke keer na een behandeling de tandarts en zijn assistent mij van achter een raam proestend van het lachen hebben nagekeken. Een bekende uitspraak is “Ik ben zo oud als mijn handen maar niet als mijn tanden...” Ik kan er bijna één aan toevoegen “Hij werd zo oud als zijn handen maar niet als zijn tanden...”.

Het was dit keer een stukje brie wat mij verraste. Wie verwacht er nu een keihard stukje in zijn brie? Nadat ik die plakroomkaas uit mijn mond had gepulkt en uitgesmeerd had op het aanrecht, ontdekte ik wat het harde stuk was...
Een behoorlijk stuk afgebroken kies!
Toen ik mijn mond geheel had geledigd had ik het gevoel dat er een mes in mijn tong stak. Er waren twee ontzettend scherpe resten van de kies in mijn mond blijven staan. Mijn tong werd het lijdend voorwerp en al spoedig verdreef de zoete smaak van bloed de briesmaak.

Natuurlijk gebeurt zo iets op een vrijdagavond laat en derhalve moest ik een eventueel bezoek aan een (proestende) tandarts uistellen tot de volgende dag.
Die nacht hebben de resten kies nog heerlijk voor perforator gespeeld met mijn tong. In de ochtend stelde mijn vrouw voor om op die vlijmscherpe punten een tampon te drukken. Slecht idee achteraf de tampon kreeg van mijn speeksel een erectie en ik kon hem nog ternauwernood voor ik stikte, met het touwtje wat uit mijn mondhoek hing, verwijderen.

De tandarts was onbereikbaar en ik was inmiddels in alle staten. Ik besloot de hulp van mijn oudste zoon, die aan de overkant van ons woont, in te roepen. Die is toch al niet zo gauw onder de indruk van een crisissituatie...

“Ik zal er wel een stukje afvijlen” was zijn oplossing. En zo werd ik voor het raam geplaatst voor beter licht. Hij begon met een nagelveil mijn kiespunten te bewerken maar kwam er al gauw achter dat het te lang ging duren. Met een grotere vijl werden bijna alle resterende tanden bewerkt en dat was niet de bedoeling.

Hij riep een huisgenoot er bij om mijn hoofd vast te houden en kwam met een zijkniptang af. Zonder aarzelen knipte hij de twee scherpe punten weg en met een hobby multitool freesde hij de resterende kies weer glad. Wat een opluchting! Mijn tong kon weer vrij bewegen en mijn humeur was ook gered.

We dronken een flesje bier op de goede afloop en mijn zoon vroeg: “ is moeders thuis “. Ik antwoordde bevestigend “goed zo ! kan ze even mijn haar knippen”.

Eigenlijk kan mijn familie best veel !!!