Olijfje

We zijn in het gelukkige bezit van een aantal fruitbomen, als je van bezit mag spreken in deze. Laat ik zeggen we hebben het vruchtgebruik van deze bomen, ik vind dat je natuur niet echt bezit. Ik zie ze als kinderen, die heb je wel maar je bezit ze niet. Ik zie dan ook wel wat overeenkomsten je kan ze verwaarlozen of verwennen. Als je ze goed (op)voedt krijg je er ook wat van terug maar nooit zonder liefde, aandacht en arbeid. We hebben het gebruik van div. bomen zoals de tamme kastanje, pruimen, peren, appel, vijgen, manderijnen en olijven, deze laatste heeft nu onze aandacht nodig (November). Tien olijfbomen is niet bijzonder veel, net tussen mal en dwaas, eigenlijk te weinig voor olie en teveel voor de inmaak. Net als mijn kinderen net teveel voor één paar en zeker te weinig voor een elftal. De vorige keren heb ik me er van afgemaakt om een aantal olijven te plukken voor de inmaak en de rest laten hangen waar ze hingen.
Ik heb toch ook niet alle eitjes van mijn partner bevrucht.

Dat ging dit jaar niet op omdat de grote motivator (Ingrid) zich er mee ging bemoeien. We gaan ze gewoon allemaal plukken was haar mening. Ik stribbelde tegen met het argument dat het te weinig oplevert voor de olie en dan derhalve teveel werk voor niets is. De vrouwenslimmigheid komt dan om de hoek kijken "Ik doe het wel alleen hoor” was haar verweer. Nee ik vind de ingemaakte olijven prima en leuk om te doen dus ik wil wel plukken maar voor olie heb je er zoveel nodig!
Het weer is nog uitstekend wat de pluk een stuk aangenamer maakt. Het wordt een soort van gezellig om in een boom te hangen met het gevaar dat je zelf als een rijpe vrucht naar beneden lazert. Een gouden tip van iemand die ook veroordeeld is tot het leven in Portugal was het gebruik van een paraplu. De meeste bomen staan namelijk op een helling dus was het gebruik van netten onder de boom ook niet direct een uitkomst.
De paraplu werd uitgestoken om iets op te vangen in plaats van iets tegen te houden en het werkte als een speer. Boom na boom werd gestript en dat leverde veertig kilo olijven op, een schijntje te weten dat het minimum om te persen vijftig kilo moet zijn. Doch Ingrid was vastberaden om ze te laten persen. Zo de ton was gevuld en nu was het een zaak van laten persen in een olijvenpers-coöperatie die dienst deed voor diverse dorpen in onze buurt.
Ik had er geen hoge pet van op, ik had het gevoel dat ze ons zouden uitlachen en was derhalve niet zo kien om de olijven aan te bieden maar Ingrid had er maling aan "Als het niet goed is neem ik ze toch weer mee terug” was haar verweer en daar was niets tegen in te brengen.

Aangekomen bij het olijvenpersgebeuren bekroop mij toch weer het gevoel van wat komen we hier doen met ons tonnetje, temeer omdat dat beeld versterkt werd door een vrachtwagen die op het terrein stond geparkeerd met wel duizend kilo olijven en nog wat pick-ups waarvan de laadbak ook met vijftig kilo zakken uitpuilde.


Ik parkeerde mijn auto een beetje achteraf om zo snel mogelijk weg te kunnen rijden als die olijfpersmannen ons beginnen uit te lachen. Maar Ingrid had geen enkele gêne en stiefelde zo langs de wachtenden naar binnen. Schoorvoetend volgde ik haar, een man of vijf stonden te wachten en sigaretten te roken, één man was de pers aan het vullen met de vijftig kilo zakken. Toen hij ons binnen zag komen liet hij het werk in de steek en vroeg ons hoe hij van dienst kon zijn? Ingrid gaf hem te kennen dat ook wij een olijvenoogst hadden, die we in de auto hadden staan. Zonder te dralen ging hij met ons naar de auto, ik liet hem smalend de ton zien met zo’n gezicht van "ach man zij wilde het zo graag”. Hij gaf me het commando om mijn auto vooraan te zetten zodat we de ton niet zo ver moesten dragen en intussen ging hij terug aan het werk. Ik bleef nog voorzichtig om niet te gretig te reageren om met de ton naar binnen te gaan. Ik had het vermoeden dat hij die rokende vijf man had voorbereid met de woorden; "Als die Hollander zijn ton binnen zet moeten jullie gaan lachen".
Niets van dat alles was waar. Hij ging in overleg met Ingrid om te vertellen wat de procedure was en merkte dat we niet alles direct begrepen waarop hij iemand uit de perserij erbij riep om ons in het Engels te informeren. Het kwam er op neer dat vijftig kilo het minimum was. Ik trok een triomfantelijk gezicht naar Ingrid en dacht "Ik heb nog zo tegen je gezegd" maar de man vervolgde zijn betoog, als je minder aanbiedt dan het minimum voegen wij daar olijven van een ander aan toe en zo delen jullie het verschil later in olie. Onze olijven werden gewogen en de rest van de klanten moesten maar even wachten daar hebben ze hier geen moeite mee, vrachtwagen vol of niet. Naam en adres achterlaten en morgen konden we om onze olie komen!

De man die Engels sprak kreeg er plezier in om met ons Nederlanders een babbeltje te houden en vroeg ons het ei uit ons gat. De olieperserij werkt maar een paar maanden maar wel iedere dag, Het is een beetje zoals onze bietencampagne in Nederland.
Hij gaf te kennen dat hij in het zomerseizoen een café/bar uitbaatte in de kustplaats Figuero de Foz, tachtig kilometer bij ons vandaan en daar diverse soorten bier verkocht en dat is vrij uitzonderlijk hier in centraal Portugal. Jawel nu kwam hij op mijn terrein "bier" daar weet ik alles van daar ben ik vaak genoeg beschonken van geweest. Ik liet hem wat biermerken noemen, er waren merken bij die ik ook zo zou uitspreken als ik er eerst teveel van gedronken had maar het stemde mij tot tevredenheid ik moet hier in Portugal niet kieskeurig zijn. Ik beloofde hem een fles Belgisch bier als we om de olie zouden komen.

Het bleek een schot in de roos te zijn hij was de volgende dag verguld met zijn presentje en we kregen een hele tour en uitleg door de olieperserij.
Onze olijfolie stond klaar in een plastic kan met onze naam en adres er op.


Op de vraag wat de kosten waren werd ik uiteindelijk toch uitgelachen "beschouw het maar als een presentje van mij" zei de oliepersman.


Gratis! dan is ook mijn olijfje weer tevreden met haar popeye.



Groetjes Ferrie

Balkon(ing)

Er worden tegenwoordig diverse soorten van therapieën, oefeningen en leefwijzes aangeboden om in deze drukke en hectische wereld (geestelijke)rust en voldoening te vinden. Naar rust en voldoening verlang ik uiteraard ook. De variant “rust in vrede” gaat me te ver, als ik rust, wil ik dat graag bewust doen. Als ik slaap vind ik het al jammer dat ik niet weet dat ik rust. Ik ben een doe-het-zelver, niet van nature maar financiële middelen ontbreken mij vaak om het een ander te laten doen. Ik moest dan ook een manier vinden om mijn bestaan voor mezelf zo aangenaam mogelijk te maken. Yoga en Zen is niets voor mij, ik ben daar te nuchter voor en hier in Portugal regelmatig te onnuchter.
De eerste overdenking die ik had om die drukke en hectische wereld aan te kunnen, is de wereld dan maar wat kleiner maken. Dat kan ik niet letterlijk maar figuurlijk heb ik door middel van een kreet daar een oplossing voor gevonden. Het credo is: De wereld is zo groot als de omgeving waarin je bent, beweegt en kan overzien. Niet alleen voor mij maar voor veel stresskippen/hanen kan het accepteren en naleven van dit credo hun de nodige rust brengen.
Hoe en wat betekent dat in de praktijk?
Voor de mensen die het niet weten, mijn huis hier in Portugal is uitgerust met een klein houten balkon wat uitkijkt op het terras van mijn gasten, het zwembadje, bos en berg. Dit balkon is sinds ik hier woon mijn belangrijkste wereld geworden. Op het balkon zitten is hier mijn favoriete bezigheid geworden. Ik heb er de term “balkoneren” aan gegeven. In alle vroegte kan het balkoneren mij al de nodige rust geven om de dag te trotseren. Het balkoneren past uitstekend bij het credo; ik ben, beweeg(shagje draaien) en overzie. Het ontbijt wordt er genuttigd, de lunch, de koffie en borrel. Deze vorm van therapie "Balkoneren" geeft mij veel voldoening en rust.

Op de website www.natuurlijkportugal.nl staat als ondertitel "bestemming bereikt" dat betekent niet dat de gasten nu ook maar allemaal massaal moeten gaan balkoneren. De rust-therapie behelst meerdere plaatsen zoals hier boven beschreven: De wereld is zo groot als de omgeving waar u bent, beweegt en u kan overzien. Uw therapie zou dus kunnen zijn: Terraseren, zwembaderen, zonnebaderen en last but not least dineren. Deze Therapie (ook wel vakantie genoemd) wordt u aangeboden en verzorgt door de balkon(ing) van Casa-Ribeira
Intussen verblijf ik in afwachting van uw boeking ………….op het Balkon!

Groet Ferrie

Waterval

Een waterval is voor mij synoniem van ”overvloed” (woordspelling) ik bedoel water is een element dat nodig is om de natuur te laten leven en overleven. Bijna een ieder die zich een waterval voorstelt heeft daar idyllische voorstellingen bij. Wat bijdraagt aan de schoonheid van ons stekje is een watervalletje met helder stromend fris water.

Het is dan geen waterval die een filmregisseur zal uitkiezen voor een natuurfilm maar toch één die je verbeelding aanspoort om lekker weg te dromen. Op heel veel mensen heeft het geluid van de constante waterstroom een rustgevende werking. Anderen merken wel eens op dat het geluid van de waterval hun hersens met een seintje stimuleert om de blaas de ledigen.
Het was voor mij in het begin wennen, het is een aantal keren voorgekomen dat ik in de nacht uit bed stapte om de ramen te sluiten omdat ik van mening was dat het regende. Alles went, nu hoor ik zelfs beginnende regen door het geluid van de waterval heen of als er iets of iemand verder stroomopwaarts doorheen loopt.

Kortom er valt wat te zeggen over een waterval. Nogal wat gasten kunnen het niet weerstaan om na ons watervalletje de stroom een andere richting te geven of tegen te houden, door middel van het bouwen van dammetjes (meestal Hollanders) met de aanwezige rotsen en keien. Ik persoonlijk vind dit gedrag zeer opvallend temeer omdat de Hollanders zich vaak verbazen over de kuilgravende Duitsers op hun stranden.

Dan de keren dat ze mij de raad gaven om toch vooral iets te doen met het stromend water. De één ziet een irrigatiesysteem om het land te bevloeien met de kracht van het water helemaal voor zich, de ander oppert om toch vooral een watermolen (turbine)te plaatsen om je eigen energie op te wekken. Het zijn fantastische ideeën, het enige dat opvalt, het zijn bijna altijd de “Hollanders” die de mogelijkheid zien om van iets wat de natuur hun gratis biedt, ten gelde te maken.

Ze hebben gelijk ik zou een watermolen kunnen plaatsen om energie op te wekken voor de verlichting van het huis en later voor ons hele dorp. Weer veel later Kabels laten trekken naar de omringende dorpen. Of de waterval een molen aan laten drijven zodat de boeren hun graan en olijven kunnen laten malen en persen die ze per vrachtwagen en tractoren moeten aanvoeren. Het vergt wat aanpassingen maar het zou opbrengen. Ik zou naast de molens (één is te weinig) bakkerijen en pasta fabrieken kunnen beginnen. Distributiecentra opzetten om de producten in het land te kunnen bezorgen bij de klanten, benzinestations om de vrachtwagens te kunnen laten rijden en garages om het onderhoud te waarborgen. De gemeente de wegen laten aanpassen om het verkeer in goede banen te lijden met verkeerslichten en plaatsen van slagbomen, treinrails aan laten leggen om de grondstoffen aan te voeren. Extra huizen laten bouwen om het personeel te bergen, scholen voor hun kinderen, winkels, kantoren. Niet te vergeten verbrandingsovens voor het afval, en net als in Nederland wildbruggen laten plaatsen om de natuur te ontlasten vanwege de talloos aangelegde wegen.

En als dat allemaal gerealiseerd is verhuis ik naar een ander land om een heerlijke plek te zoeken midden in de natuur met bossen, wilde dieren en rivieren en een …..waterval !

Groetjes, Ferrie

Hereniging

Zoals velen weten hebben Ingrid en ik elkaar de afgelopen drie jaar moeten missen . Natuurlijk was het niet drie volle jaren omdat ze met regelmaat overkwam. Ook ik ben nog een aantal keren afgereisd naar mijn  voormalig “thuis”. Nu het er naar uitziet dat zij permanent zal blijven kunnen we ons volledig storten op het uitbaten van uw (eventuele) vakantie adres. Ik heb natuurlijk drie jaar lang gedeeltelijk mijn eigen boontjes moeten doppen. Vrijgezellen of alleenstaande zullen  me uitlachen omdat ze dat gewend zijn maar in een relatie worden de taken veelal naar ieders talent verdeeld. Het eerste waar ik achter kwam is dat Ingrid heel veel talenten heeft en dat ik haar ook veel talenten heb toebedeeld. Ik schuw het dagelijks huishoudelijk werk niet maar het is verdorie wel dagelijks. De vrouwen die wassen, schoonmaken, dweilen, zemen, boodschappen en financiële zaken regelen hebben een zware taak  die een maandelijkse ongesteldheid rechtvaardigen om nog maar te zwijgen over  het te vermoeid
zijn om ......

Nu ik al deze taken zelf heb moeten verrichten is het huishouden ook een beetje op mijn manier ingericht. Het is dan ook een vreemde gewaarwording als je eigen partner moet vragen waar ze de allesreiniger  of het wasmiddel kan vinden, een vraag die ik natuurlijk zonder aarzeling vreugdevol beantwoord. Anders zou het zijn wanneer zij zal zeggen ; ”Jij weet zelf toch wel waar hier de allesreiniger staat !“. Het geeft wel aan dat ze in haar eigen huis nog niet thuis is. Het eten bereiden heb ik altijd al gedaan en dat is iets wat ik nog steeds in eigen hand probeer te houden . Het is niet dat Ingrid het niet zou kunnen maar mijn angst is dat ze wat efficiënter met de tijd omspringt die daar voor nodig is. Ik hou er van om vroeg aan het eten te beginnen, het is wat ik leuk vind en moet intussen niets anders doen.

Ik heb in haar afwezigheid best het één en ander aan broodnodige werken verricht zoals verbouwen, schilderen, verzorgen van dier en plant, het onderhoud aan huis en de vakantiewoningen. Dit alles met een inmiddels “Portugees tempo”  ondanks dat ik de laatste tijd het idee heb dat de Portugezen best hard werken….. Je zal uit het bovenstaande kunnen opmaken dat ik wat lui ben ….. dat is niet waar! ik bespaar energie die te pas komt als er vraag is. En nu na drie jaar is de “vraag” gearriveerd met het vliegtuig.

Mijn liefste begon met te zeggen dat ze de eerste weken zelf vakantie wil gaan vieren. Dat deed ze ! maar op dezelfde manier  als de meeste mensen hun verjaardag vieren, je loopt je kapot om al je gasten te plezieren en te voorzien van drankjes en als dank blijf je zelf met de afwas en rotzooi achter. Ze begon met de tuin om te spitten om diverse groenten te verbouwen, terrassen te herstellen  en hout voor de winter te zoeken en zagen, het kippenhok renoveren om de nieuwe kippen een onderkomen te geven enz. Ze had het geluk dat er dan ook nog gasten waren anders had ze zich tussen de karweitjes nog gaan vervelen.

U begrijpt dat ik deze energieke partner node gemist heb al die tijd. Zij zal degene zijn die de goede oude tijden doen herleven, mijn “vrijdagen”zullen weer werkdagen worden . De korte broek zal weer de werkbroek zijn en mijn siësta zal tot na de pensioengerechtigde leeftijd verschoven worden.  Ik ga nu niet klagen mijn verbale bijdrage zal van substantieel significantie zijn om te komen tot een juiste werk en vrije tijd balans (geen idee wat het betekent maar het bekt lekker).  Ik laat me niet alles aanleunen, in dit geval bedoel ik tuinieren, het is niet mijn ding en een ieder die me dat wil laten doen

Kan de boom in.

   

Nu we samen zijn kunnen we ons gaan concentreren om uw toekomstige vakantie tot een belevenis te maken. De afgelopen drie jaar hebben diverse gasten met hun enthousiasme over de plek en de omgeving ons nog meer kunnen motiveren om die plannen te gaan ontwikkelen waarvan wij denken dat ze de vakantievreugde nog meer kunnen verhogen. Je kan hierbij denken aan; Natuurwandelingen, diverse workshops, excursies, safari’s, stedentrips, wijnproeverijen, bergritten en ezeltrips of terreinrijden.
Een aantal van deze plannen zijn al verwezenlijkt en ook op culinair gebied  kunnen we iets voor u betekenen.

Maar mijn grootste evenement is misschien wel de niet aflatende energie van Ingrid. 
Het moet het ultieme vakantiegevoel voor u zijn ...... naar iemand kijken die aan het werk is!


Groet Ferrie

Het slachtfeest

Het slachtfeest.

Een enkele gast die zijn vakantie hier heeft doorgebracht is op de hoogte van de dorpse geheimen. Een van de grootste is dat er nogal wat varkens worden gehouden  in hokjes her en der. Ik kan u verklappen dat er meer zijn dan bewoners. Je kan hier al wel jaren verblijven zonder één exemplaar  gezien te hebben. In tegenstelling tot wat de meesten van u zullen denken is voor de Portugees het meest populaire stukje vlees “het varken”. Het is zelfs zo populair dat we de bewoners hier porcogezen noemen. Zeker is dat het hier een walhalla is voor de vegetariër, nergens wordt op een zo’n duidelijke manier aangetoond dat ze een punt hebben. Gelijk hebben is één maar hier kunnen ze hun gelijk halen(casa ribeira)www.natuurlijkportugal.nl   Of het houden van varkens illegaal is weet ik niet maar de slacht vermoed ik wel.

De discussie over verdoofd slachten is hier niet aan de orde, verdoofd slachten gebeurt hier volop de eventuele slachter heeft meestal al genoeg gedronken voor hij er aan begint.
De hele familie en buren worden bij dit evenement uitgenodigd. Op  slachtingsdag zelf wordt er brood,  bloed en sardines gegeten. Je krijgt het gevoel dat je 50 jaar terug in de tijd bent aangeland en dat is leuk want ik heb dan die dag weer een heel leven voor me.

De slachtdag (een zaterdag) begon als volgt; de buurjongens boven op de berg kwamen me met een bezoekje vereren. Ze rammelden op alle deuren om hun bezoek kenbaar te maken. Een voordeurbel

(is er iemand die een achterdeurbel heeft? ) kennen ze niet, in ons dorp staan alle deuren gewoonlijk open of een hond kondigt een bezoeker aan. Ik was de kamers aan het schoonmaken van gasten die ik die ochtend had uitgezwaaid.Ik werd verzocht om direct mee te gaan want er werd een varken geslacht en papa had zijn jongens erop uitgestuurd om die Hollander te gaan halen. Ik sputterde nog wat tegen, “ik moet nog dit en ik moet nog dat” daar hadden de jongens geen boodschap aan “Klets niet man het is nu feest” lieten ze weten “En je hebt nu toch geen gasten meer” werd er fijntjes aan toegevoegd.  

Het tafereel wat zich voor me ontvouwde toen ik het erf opkwam is één om niet te vergeten.

Het middelpunt was het al reeds geslachte varken wat op zijn rug op schuin staande plank was gebonden.
Om de plank heen stond de hele opgetrommelde familie van opa tot kleinkind. De buik was al opengesneden en een onvoorstelbaar zooi darmen bulkte er uit. Bij die aanblik dacht ik niet meteen aan een karbonaadje.
Drie mannen hadden het voortouw  één ervan graaide in de darmen om daarna heel precies de darmwand uit te pluizen en streng voor streng werd weggesneden het moet een delicatesse zijn. De ander verwijderde de rest van de organen en nummer drie spoelde met wijn de restanten bloed in een emmer. Niet echt een moment voor een fotoshoot om later op facebook te zetten. Met de wijn werd niet alleen het varken gespoeld maar zo ook de kelen.  De eerste producten werden me al aangeboden een soort bloedworstachtig iets met de nadruk op bloed. En ik kan je verzekeren dat ik heel wat wijn nodig had om het weg te krijgen. Het werd een jolige boel, een grote tafel was in de bodega gezet en al gedekt. Brood, soep, vis, vlees, groenten, pasta’s, cake en ga zo 
maar door was de maaltijd, met op de achtergrond (intussen naar binnen gehaald op de plank en rechtopgezet)
het varken als decor.

Vanaf de middag tot laat in de avond hebben we gegeten en vooral wijn drinken, dan moet je daar geen groot voorstellingsvermogen voor hebben  hoe zo”n dag eindigt…. Ik kan wel stellen dat ik mijn zakken vol had. Het was een zeer geslaagde avond. Ik wist nu hoe het er aan toeging op een slachtfeest .  

Het was tijd om afscheid te nemen en iedereen te bedanken voor de goede zorgen, het eten en de wijn. “Bedanken, bedanken “ nu al ? doe dat morgen maar” was de algemene verontwaardiging.  “Morgen “ was mijn verraste reactie:  “Waarom morgen?”.Ik had het niet zo goed begrepen volgens mijn gastheren:  “Morgen verwachten we je om twee uur voor het slachtfeest !! “ lieten ze me weten “Morgen gaan we lekker wijn drinken en van het varken eten “

Pffffffffffff …………wat een buren !!                                                                                                

Str.... aan de knikker

De nacht van 23 op 24 mei beloofde een rustige windstille nacht te worden vol verlicht door de maan. Dat heeft me doen besluiten vroeg naar bed te gaan om vervolgens extra vroeg de ochtend te gaan beleven in de prachtige omgeving hier. Het moest een wandeling worden die van de nacht overging op de dag. De afstand die ik wilde afleggen was te groot voor de hond en besloot alleen op pad te gaan. Gewapend met een camera en een pak vruchtensap ging ik in het donker op pad . Mijn doel was duidelijk; rustig en stil lopen om eventueel wild (zwijnen en herten) te verrassen voordat ze mij in de gaten krijgen. Het rook heerlijk in het bos, de eucalyptus bomen die hier weelderig groeien gaven een sterke geur af alsof je constant met een mentholstick in je neus loopt. Het is zo gaaf om plotseling een ree of zwijn te zien of horen weglopen als je hun gebied betreed. Voorzichtigheid is geboden zeker in het voorjaar wanneer de zwijnen jongen hebben . Meestal blazen ze de aftocht als ze je in de gaten krijgen de hoge varens belemmeren vaak goed zicht op deze dieren. Reeën zijn wat makkelijker te zien, ze springen en dansen sierlijk naar veiligere oorden . Mijn ochtendwandeling was goed begonnen na nog maar tien minuten te hebben gelopen kruiste een ree mijn pad

                                            

en mijn dag kon al niet meer stuk.
Ik probeerde me te gedragen als een Indiaan half sluipend en omzichtig lopend om de krakende takjes te ontwijken . Mijn normale ochtend ritueel was natuurlijk verstoord door zo vroeg op pad te gaan er ontstond een borrelend geluid in mijn buik. Ja hoor …ik moest toch even stil gaan zitten om deze zaak te onderdrukken.
Na een minuut of vijf leek de zaak weer gekalmeerd en kon ik weer op pad . Een plasje doen in het bos is niet zo bezwaarlijk maar het grotere toiletbezoek doe ik liever thuis. De kramp was verdwenen en de wereld lag weer voor me open . Ik besloot om mijn wandeling aan de situatie aan te passen om in een kleinere cirkel rond mijn huis te gaan wandelen. Het mocht niet baten de kramp kwam terug en ik zal het van ze leven niet halen. Het geborrel nam met iedere stap toe en ik had het idee dat het meer herrie maakte dan krakende takjes. Na wat sluitspieroefeningen waar Rambo jaloers op zou zijn moest het maar gebeuren . Tussen de varens ontwaarde ik een boomstam die mij de nodige steun zou kunnen verlenen want gehurkt was voor mij geen optie …ik ben geen Bosjesman.
Ik denk dat het mentaal van invloed is als je eenmaal het besluit genomen hebt om het tussen de varens te doen de kramp en het borrelen in de buik werd ondraaglijk en ik haalde maar net de omgevallen boomstam . Met mijn broek op de knieën zeeg ik neer op en iets over de boomstam .
Er lagen meer takken over de boomstam die door de varens aan mijn oog ontrokken waren en er ontstond een mikado effect.
Ik hoorde achter mij takken breken en schrok me dood.... zwijnen !! dacht ik en sprong op.

                                        


Of het was de schrik of de sluitspieroefeningen hadden niet geholpen maar het liep als een gesmolten chocoladestraal langs mijn benen ….   En staande “diareren” kan ik niemand aanraden.
Vloekend en beschaamd omdat het maar een tak betrof in plaats van een zwijn stond ik daar
midden in het bos met de hele zooi langs mijn benen en in mijn broek.
De mentholgeur van het bos was teniet gedaan in nog geen vier seconden. Walgend trok ik mijn kleding weer aan en liep mankend terug naar huis. Het is een vreemd fenomeen om dan opeens te gaan manken met een broek vol. Ik liep alsof ik in mijn achterwerk was geschoten terwijl het uit mijn achterwerk was geschoten. Je kan net zo goed normaal lopen.
Na een flinke wasbeurt thuis was ik weer het mannetje ….


Volgende keer volg ik eerst mijn ochtend ritueel.

Groet Ferrie

Paspoort

Verlopen dat was hij….. mijn paspoort bedoel ik. Dat werd een trip naar Lissabon om me te vervoegen bij de Nederlandse ambassade. Dat is mooi temeer omdat Ingrid er ook was en een dagje uit is nooit weg. Het leek  ons wel aardig omdat er nog twee plaatsen over waren in de auto om kennissen  uit te nodigen.
We plaatsten een contactadvertentie op Facebook zodat onze vrienden het lekker zelf uit konden knokken wie er mee wilde. Helen en Peter (Engelse vrienden) van een dorp verderop waren de “winners” en hadden er veel zin in.
De trip van dik twee en een half uur rijden werd dus opgeleukt met goed gezelschap.
Goed voorbereid (Peter had heerlijke sandwiches gemaakt) en zonder enige haast vertrokken we in alle vroegte om wat aan de dag te hebben. Peter was geïnteresseerd om het één en ander aan oosterse specerijen en producten te scoren die in Lissabon voorhanden zijn. En we wilden dan gelijk nog maar weer eens wat van de stad zien.

Allereerst was er een gang naar de fotograaf (aanbevolen door de ambassade) om pasfoto’s te laten maken. Het opgegeven adres had Peter in zijn navigatiesysteem, die op “wandelmode” was ingesteld.

Lissabon is een stad aan de kust en de stad ligt tegen een berghelling dus reken op dikke kuiten aan het 

einde van een stadswandeling

                                       .

Na de fotosessie leek het ons verstandig om maar gelijk naar de ambassade te wandelen om daar mijn aanvraag te gaan doen. Het was nog even zoeken, berg op berg af vooraleer we de ambassade hadden gevonden. Met dat gegeven dacht ik al “Oei” het zal toch niet leuk zijn voor ons reisgezelschap als die aanvraag lang gaat duren. We kwamen overeen dat het misschien slimmer was dat zij maar alvast de stad onveilig gingen maken en Ingrid en ik de aanvraag gaan doen.

De vraag waar vinden we elkaar dan terug? is ouderwets in deze tijd van Gsm’s en Ipods . En zo geschiedde. Wij vervoegden ons aan een loket,  gelukkig was er niemand voor ons. We hadden het aanvraagformulier al via internet ingevuld. Kwestie van foto’s overhandigen, vingerafdrukken maken en het was gepiept. Die snelheid was ik niet meer gewend sinds ik in Portugal woon.

Terwijl ik nog doende was om mijn vingerafdrukken te laten afnemen middels een miniscanner vroeg ik Ingrid om vlug onze vrienden te bellen, misschien waren ze nog in de buurt zodat we samen de stad in konden. Ingrid gaf te kennen dat ze geen bereik had en het buiten zou proberen. Ze kwam terug met een verontschuldigd gezicht en de mededeling “ Ik denk dat mijn batterij leeg is”.

Mijn antwoord had moeten zijn “Liefje dat kan de beste overkomen” maar door de teleurstelling gooide ik weer alle woorden door elkaar “ dat kan alleen een trut overkomen”.  En wat nu ? Heel die stad aflopen om dat stel te vinden is geen optie. Na een prettige conversatie besloten we om een telefoonshop te zoeken. Het plan was om een batterijoplader voor in de auto te kopen en al rondrijdend de gsm op te laden. We hadden een telefoonwinkel gezien onderweg maar die is altijd verder weg dan je denkt. Uiteindelijk was het gelukt een oplader voor zeven euro en de problemen waren de wereld uit.

Heel Lissabon doorkruist maar het enige wat oplaadde was mijn driftbui “dat fuck ding doet geen moer” was mijn constatering. De gsm ging even aan en dan weer uit.. je kon er niets mee. Ingrid had nog even het voornemen om een foto te nemen van een prachtige beeldengroep onderweg maar ik bedreigde haar met een echtscheiding  als ze ook maar één vinger naar de gsm uit zou steken. Uren hebben we nog rondgereden maar er kwam geen leven in de gsm. Potverdorie wat moeten we nu ? Een oude survivalwet is; als je  elkaar kwijt raakt, ga terug naar de plek waar je elkaar het laatst gezien hebt.  Het was het enige wat ik nog kon bedenken.
Laat in de middag was de gang terug naar de ambassade en ik zou daar blijven, al was het tot de volgende dag. Ingrid had zoiets van ik ga naar de telefoonwinkel terug misschien was het geen goede oplader was haar redenering. Ik had het gehad met de techniek.  Ik had de ambassade bezet en zal wachten op de Engelse invasie. Na drie kwartier  kwam Ingrid terug.

 Op haar gezicht was te lezen dat er een blijde gebeurtenis had plaatsgevonden

                                 "Alles is in orde" was haar mededeling de batterij was stuk en met een nieuwe was het opgelost. Ze had onze vrienden al gebeld en wist waar ze waren. 

Eindelijk we waren weer herenigd. We hebben er een paar op gedronken en nog wat gewinkeld en de terugweg was beregezellig .

Ik had me weer fijn druk gemaakt die dag en moet voor Ingrid zeker geen prettig gezelschap zijn geweest. Had haar weer van alles verweten natuurlijk. Op tafel in huis lag mijn splinternieuwe gsm.
Ze heeft me nooit de vraag gesteld die dag “En waar is jou telefoon dan? ” Ik heb de beste vrouw van de wereld !

Groet Ferrie

De Bustrip

We hadden er ons op verheugd!
Na een tip van één onzer dorpsgenoten “ Er was een bustrip aanstaande “ en zulk één kans laat ik me niet ontlopen. Ik ben niet iemand die vooraan staat bij bustripjes, maar de kennis die ik er mee vergaar zal ten dienste kunnen zijn van mijn toekomstige gasten.

Voor wat we er van wisten ging het om een trip naar de stad Viseu. Een stad met een mooie kathedraal en een museum met schilderijen uit de 16^de eeuw uit de “ Viseu school”.  Kosten: 15 euro inclusief ontbijt en lunch. Dat is niet veel, maar in Portugal niet ongewoon. Gepland op een zondag in Maart. Opstappen op het plein in ons dorp. Tijd, 06.15 uur. De afstand was niet bijster groot. 117 km. Dat moet te doen zijn. Samen met twee vrienden, Peter en Nigel, moest het een onvergetelijke dag worden.

Vroeg naar bed om de volgende dag fris en monter de trip aan te gaan. De bus arriveerde exact op tijd en vreugdevol constateerde ik dat we de eersten waren. Konden we lekker ons plekje uitkiezen. Maar, dat was niet zo... We werden door een hostess van in de zeventig op een plek gewezen “en gordel vastmaken!“ werd ons nog toegesproken.

De volgende stop was in een gehucht 3 km verder. De bus stopt waar het mogelijk is en dat is midden op straat. U moet zich indenken dat de meeste verbindingswegen vroeger ezelpaden waren.

De personen in kwestie waren nog niet gereed; dat was vanuit de bus te zien..: de badkamer was nog bezet...

Om 6.30 pm vervolgden we onze weg. Kortom we deden 6 a7 dorpen en gehuchten aan waar een enkeling of een cluster personen werd opgepikt en in de bus gehesen.

Dit laatste vanwege het hoge tena-lady en tena-men gehalte. De gemiddelde leeftijd lag ver boven 70+ en derhalve werd mijn jonge vriend van 44 ingeschakeld om de oudere medereizigers vast te snoeren in hun veiligheidsgordel.

Eindelijk rond 8.30 uur werd de grote weg ingeslagen richting, naar wij dachten, Viseu . En toen werd het pas echt gezellig. Een ieder was gecontroleerd als in een vliegtuig op het dragen van de gordel, maar warempel, er was er één aan ontsnapt. Die trakteerde ons op een geweldig staaltje accordeon muziek en was niet van plan het eerste uur te stoppen. De deun was voor ons drieën alsmaar hetzelfde, echter onze medereizigers leefden helemaal op. Klappend en zingend dweepten zij de muzikant op om het er voorlopig niet bij te laten zitten.

God heeft er voor gezorgd dat onze blazen op oudere leeftijd verschrompelen en om 9.30 uur volgde er een plaspauze. Een wegrestaurant werd aangedaan alwaar we een versnapering konden gebruiken. De eigenaar en bedienend personeel zorgden voor een hartelijk onthaal. De geluidsinstallatie ging vol open met jawel hoor… accordeon muziek! We trokken het niet meer en half tien of niet, Peter en ik bestelden een bica (espresso koffie) met een dubbele brandy. Nigel, niet zo een groot koffiedrinker al wij, bestelde ook twee koffie met de vermelding dat hij nu toch al pijn in zijn buik had.

Nadat alle wijsheid en ervaring  had geplast en weer in de bus was getakeld en gekneveld vervolgden wij de rit. We hebben er niet aan gedacht maar ik had die trekzak lek moeten prikken want wederom was het genieten geblazen tot de volgende halte.

Het moet rond 10.45 geweest zijn toen we bij een armetierig hotel stopten in de buitenwijk van weet ik veel waar. En zo zag de omgeving er ook uit: hoe hadden ze het kunnen vinden?! Het personeel stond ons buiten op te wachten en verwelkomde een ieder hartelijk met een hand en de vraag hoe het met je ging. Hier en daar moesten zij hand- en spandiensten verrichten vanwege de uitstap, opstap en instap... 

Ik vond het meteen een vreemd stel. Het waren twee mannen van rond de vijfendertig en een jonge meid. Eén van de mannen leek alsof hij zo uit een gangsterfilm was weggelopen en zijn bodyguard had meegenomen. De jonge meid had een mantelpak aan wat toch niet verhulde dat het een meid was. Ze vergezelde het gezelschap naar de ontbijtzaal. 

Toen een ieder binnen was, wat toch even mocht duren vanwege alweer een plasmoment, werden de toegangsdeuren gesloten en de body-aap posteerde zichzelf voor de deur. Ik verwachte ieder moment dat hij zijn hand aan het oor zou houden om eventuele berichten op zijn oortje van the Godfather op te vangen.

De ontbijtzaal was een ongezellige met tl verlichte ruimte waarvan leek dat ze de helft van het meubilair aan de kant geschoven hadden en die hadden afgedekt met lakens. Het ontbijt stond klaar: koffie, broodjes, plakje kaas en een plakje ham. Liefst had ik een plak ham gehad wat bedolven was onder de smaak- en kleurstof. Dan was het nog een presentatie geweest. Nu leek het of er de vorige week ook een ontbijt geweest was en nog niet was afgeruimd. Afijn, snel ontbijten en aftaaien want Viseu en een heerlijke lunch wachtten op ons.

Niets was minder waar. Nadat we de kleffe broodjes hadden genuttigd kwam één der gangstertjes  ten tonele met een microfoon en ik verwachtte dat deze, naar we nog steeds dachten ” de ober “, ons ging vertellen dat we in een programma van de verborgen camera zaten en dat het echte ontbijt nu ging beginnen.

Vergeet het maar, de lakens werden van het vermeende opzij geschoven meubilair gerukt en er bleek een schatkamer van tell en sell producten onder te staan. Matrassen , bestek, pannen, voetbaden  dekbedden, elektragrillpannen en ga zo maar door. We waren verrast en voelden ons genaaid. Een ordinaire verkoopdemonstratie. Dát hadden we even niet verwacht………

We willen naar Viseu!!  Dit soort verkooppraktijken stuitte ons tegen de borst en we verlieten gedrieën de ontbijtzaal. Ik keek de body-aap vernietigend aan met een blik van dit kan wel eens je laatste verkoopstunt geweest zijn! Hij voelde het feilloos aan en liet ons passeren...

Na het verlaten van de zaal zochten we iemand van de organisatie die ons zou kunnen vertellen wanneer de bus vertrok. Die was echter niet te vinden. Dan maar de chauffeur aangeschoten.  “Vertrekken..? Zeker niet tot na de lunch, want die wordt ook hier geserveerd”, was zijn antwoord. We keken elkaar aan en als uit één mond kwam het woord….zuipen!!

Onze missie was “ het café”, maar dat viel nog niet mee... We moesten een flink stuk lopen. We bevonden ons in en rond een industriegebied. Het enige wat daar leuk aan is, is dat je anderen ziet werken maar zelfs die pech hadden we omdat het zondag was. Eindelijk hadden we een café gevonden en daar gingen we voorlopig blijven en nieuwe plannen smeden.

Na onze bestelde biertjes te hebben opgedronken begon men echter de zaak te sluiten, tafels en stoelen werden binnen gehaald. Ik vreesde de rekening want als je na drie consumpties je café op de middag kan sluiten dan moet er flink aan verdiend worden... Het ging toch maar om 2,40 euro maar de zaak ging evengoed dicht.  Nigel stelde voor om dan toch maar die vermaledijde lunch te gaan gebruiken en we liepen het hele pest eind weer terug.  We waren op tijd en werden weer netjes in dezelfde ruimte toegelaten, die per gelegenheid nu dienst deed als lunchroom.

Een droge kippenpoot wat aardappels en kale (met iets olijfolie) sla was het gerecht. Culinaire hoogstandjes moet je over het algemeen in Portugal niet verwachten, maar wat ze koken is doorgaans smakelijk en met liefde bereid. Deze lunch was op zijn Hollands gezegd niet te vreten. Er werd ook wijn geschonken en daar heb ik me volledig op gestort. Met maten (vrienden). Het maakte de middag wat draaglijker… Tot dat ene moment...

Men vond het nodig om nog tijdens de lunch die gangstervriendin in het mantelpakje een verkooppraatje te laten houden en ze legde uit en demonstreerde hoe je een ei kon bakken in een non-stick-pan. We werden wat luidruchtiger omdat Nigel ons toefluisterde dat hij een ei drijvend in boter lekkerder vond. De body-aap kwam in beweging en posteerde zichzelf achter Peter en Nigel met de mededeling dat ze hun mond moesten houden tijdens de demonstratie. Toen was de boot aan..!

Nigel gaf te kennen dat hij zou praten wanneer hij wilde en zo hard als hij wilde..! Er ontstond een woordenwisseling en de sfeer was om te snijden. We verlieten wederom de zaal, maar sleepten de body-aap mee om hem buiten de zaal haarfijn te vertellen dat we niet van deze praktijken gediend waren om weerloze mensen (wij niet natuurlijk) onder valse voorwendselen naar een verkoopdemonstratie te lokken! Mijn Portugees is niet goed genoeg maar ik deed toch ook nog een duit in het zakje: “Steek dat toetje ook maar in je @#%&!!!”

En wederom vertrokken we weer. Nu hadden we in het hotel een barretje ontdekt waar we onze wonden en bier zouden likken. We hielden de bus in de gaten want we wisten niet wanneer de koopgegijzelden vrijgelaten zouden worden. Eindelijk was het zover, de bus mocht vertrekken. Een enkeling had zich toch wat aangeschaft als een soort traumaverwerkingsobject.

De Brazilianen, want daar bestond het trio “verkoop-gangsters” uit, wuifden de oldtimers uit en gunden ons geen blik waardig… "En dat is maar goed ook merkte Nigel op, "Pff, Buitenlanders..! “


Viseu hebben we nooit gezien, we zijn nog wel een aantal keren gestopt en hebben zelfs nog een plaats aangedaan die bekend stond om zijn thermobaden. 

de man met de accordeon was ook op de terugweg weer niet te houden.  


Rond 21.00 uur sloot ik de voordeur achter me...                                                              

                                                                   

                                                                   




Nu gaan we het er niet bij laten zitten natuurlijk. We gaan ons eigen reisje organiseren .

De prijs zal wel iets hoger zijn, maar we zullen er voor zorgen dat we dit trauma-reisje snel zullen vergeten!

Ik zie Rio de Janeiro wel zitten; ze spreken er tenslotte Portugees...

Groet Ferrie

Evenementen

In de nabije en wat verderaf gelegen omgeving van Casa Ribeira (de Beiras) vind je een keur aan religieuze (katholieke) als traditionele feesten en studenten festiviteiten. 

Ieder dorp en iedere stad heeft hier zijn eigen feesten en evenementen. Van mei tot september zijn er iedere dag wel één of meerdere "Festas" in de omgeving te vinden. Ieder met zijn eigen sfeer, thema of aanleiding.

Hieronder vind je vast een globale opsomming en info over (de grotere) feesten en evenementen bij ons in de Beiras.

Het beste informeer je als je bij ons bent of ter plekke in de stad of het dorp naar exacte locaties en data.

• Queima das Fitas. In Coimbra wordt het einde van het academisch jaar groots gevierd met een feest dat een hele week duurt. Op de agenda staan onder meer sportevenementen, avondconcerten en een parade (start eerste vrijdag mei)
• Festas da Cidade. Figueira da Foz. Een stadsfestival met volksmuziek, parades en concerten (laatste twee weken juni)
• Santos Populares no Piódão. In Piódão in de Serra da Estrela. Met een Heilige mis, processie, markt en bal eert het dorp de plaatselijke heilige, São Pedro do Açor (laatste weekend juni)
• Fado en volksmuziek. In Coimbra kun je op vele plekken genieten van ‘fado' in de open lucht en volksmuziek. Op dinsdag en donderdag onder meer bij Arco de Almedina en langs Rua Quebra Costas (eind juni - half september)
• Festa da Rainha Santa. Coimbra. In de even jaren wordt dit feest gevierd met een processie, volksmuziek, dansen en vuurwerk (rond 4 juli)
• Festa da Ria. In Aveiro vieren ze ter ere van de kanalen en ‘moliceiros' (traditionele rivierboten) jaarlijks feest. Er zijn onder meer bootraces en volksmuziek (half juli - eind augustus)
• Mercado. Een van de grootste markten van Portugal vindt plaats in Espinho, 20 km. onder Porto (maandagmorgen)
• Feira de São Mateus. Viseu. Dit eeuwenoude feest wordt gevierd met volksmuziek, traditionele Portugese gerechten, amusement en vuurwerk. Het speelt zich af op het in 1510 speciaal hiervoor opgerichte plein (half augustus-half september)
• Festa das Cruzes. In Monsanto wordt binnen de kasteelmuren een legende uit de Middeleeuwen herdacht en sfeervol gevierd (3 mei)

Portugese Muziek en Muziekfestivals

Portugese muziek omvat een breed scala aan genres. Het bekendst is fado, een melancholische muziek, meestal geassocieerd met de Portugese gitaar ensaudade (verlangen). Coimbra fado, een uniek opmerkelijk type fado. Internationaal opvallende artiesten zijn onder andere Amália Rodrigues, Carlos Paredes en Jose Afonso.

Naast de fado en volksmuziek, zoals Madredeus luisteren de Portugesen naar pop en andere vormen van moderne muziek, met name uit Noord-Amerika en het Verenigd Koninkrijk, evenals een breed scala van Portugese en Braziliaanse artiesten en bands. Artiesten met internationale erkenning zijn onder andere Moonspell, Buraka Som Sistema, Blasted Mechanism en The Gift, waarbij de laatste twee zijn genomineerd voor een MTV Europe Music Award.

Portugal heeft een aantal zomermuziekfestivals, zoals Festival Sudoeste in Zambujeira do Mar, Festival de Paredes de Coura in Paredes de Coura, Festival Vilar de Mouros nabij Caminha en Optimus Alive!, Rock in Rio Lisboa en Super Bock Super Rock in Groot-Lissabon. Buiten het zomerseizoen heeft Portugal een groot aantal festivals meer bedoeld voor een stedelijk publiek, zoals Flowfest of Hip Hop Porto. Verder vindt om de twee jaar één van de grootste internationale Goa trancefestivals plaats in het centrum van Portugal, het Boom Festival.

Fandango is een van de meest populaire regionale dansen.

In het klassieke muziekdomein wordt Portugal vertegenwoordigd door namen als de pianist Artur Pizarro, Maria João Pires, Sequeira Costa, de violist Gerardo Ribeiro en in het verleden door de grote cellist Guilhermina Suggia. Opmerkelijke componisten zijn onder andere Jose Vianna da Motta, Carlos Seixas, João Domingos Bomtempo, João de Sousa Carvalho, Luís de Freitas Branco en zijn leerlingen Joly Braga Santos, Fernando Lopes-Graça, Emmanuel Nunes en Sergio Azevedo.


Hieronder een kleine selectie uit het brede scala van Portugese muziek:

Portugees voor Dummies + CD-ROM

Met deze toegankelijke gids leer je snel Portugees spreken. Je kunt meteen aan de slag! Of je nu voor je werk het Portugees onder de
knie moet krijgen, of je student of toerist bent, er is voor ieder wat wils: van praktische lessen, culturele weetjes en een Portugees- Nederlands miniwoordenboek tot een audio-cd met dialogen,werkwoordlijsten, n nog veel meer! Dit boek gaat uit van het Portugees zoals het in Portugal wordt gesproken, maar er zijn ook vele verwijzingen naar het Braziliaanse Portugees, aangegeven met handige icoontjes. Karen Keller is journaliste. Ze spreekt vloeiend Portugees en heeft voor verschillende onderwijsintelligen als taaldocente gewerkt.

Liefdesblik

Mijn oude Mercedes “combi” uit de vorige eeuw heeft na twee seizoenen studeren in Portugal voor 4x4 zijn diploma niet gehaald. Veel (sentimentele) mensen kweken een persoonlijke band met een auto of geven hem een naam.

Er zijn er die het dashboard aaien
na een in hun ogen bijzondere prestatie. Bv. het halen van Zuid Frankrijk op vakantie. Mijn auto viel in de categorie werkpaard en had een sterk dienstverlenend karakter. Verschillende taken waren de auto dan ook toebedeeld zoals daar zijn: Materiaal en houtvervoer, hondenkar, picknickplek, slaapvertrek, taxi-taken, rooksalon en ga zo maar door.

Menigmaal zette ik hem in voor de nachtsafari’s op zoek naar wild en gevogelte. De onverharde wegen in mijn omgeving beleefde de auto als een buitensportevenement maar hij was er geen liefhebber van. Krakend en piepend in kuilen en putten duikend verrichtte de auto zijn opdracht. Met zijn 400.000 kilometer op de km.teller (die het ook nog eens een half jaar niet gedaan had) moest ik toch maar naar een vervanger uit gaan kijken die alle taken aankon.

Budgettair gezien moest ik eigenlijk niet gaan zoeken; had er eigenlijk geen geld voor. Een leuk seizoen met gasten levert nog geen nieuwe (lees andere) auto op. Soms moet er tegen wil en dank geïnvesteerd worden om de volgende vakantiegasten op hun wenken te bedienen. De omgeving hier is om van te smullen en de natuur vraagt om het juiste materiaal hiervoor.Voor enkelen volstaat misschien een ezel of paard, maar ga daar maar eens mee tanken of naar de APK.

Ik had een wensenlijstje gemaakt: een auto geschikt voor terrein en normale weg en liefst ook nog topless voor in de zon en een trekhaak voor de kantinekar. Ga er maar aan staan met deze wensen en geen geld Mijn inventiviteit en creativiteit werden op de proef gesteld.

Autotrader, Marktplaats, Autoscout en diverse prikborden konden zich dagelijks verheugen op honderden hits. Mocht u zelf een andere auto zoeken, lijkt het me verstandig mij te bellen, ik weet ze te staan...

Een hekel heb ik aan onderhandelen, marchanderen en handje klap maar, je zal wel moeten met tweedehands auto’s. Elke keer dezelfde riedel : “Wat kost die & Wat krijg ik terug” Ik had die tekst op mijn T-shirt kunnen laten borduren en voor verkopers had de het antwoord: “Veel & Niets” minder borduurgaren gekost. Goed, het is niet anders. Het is voor een goede zaak: ons “Vakantie Paradijsje”.

Na bezoekjes aan een tig-aantal autobedrijven en even zoveel halve deals afgesloten te hebben viel mijn oog op een advertentie van een particulier die de rest van het aanbod deed verbleken.

De prijs was niet te hoog en alle wensen van het lijstje werden vervuld.

“Ik kom kijken” was mijn reactie op de informatie (telefonisch) verkregen van de aanbieder.

Na wat heen en weer gepraat en gehandel vond ik het best: “We nemen hem!”.

Overschrijven, betalen en wegwezen. Dat laatste ging niet zomaar, onze oude Mercedes waarin mijn vrouw terug moest rijden en nooit dienst heeft geweigerd weigerde nu te starten!! Het was alsof hij het afdanken voelde aankomen, het is maar ijzer en blik………dit geloof je toch niet!

De verkoop van mijn oude Mercedes ging vlot ik was hem in no time kwijt tegen een mooie prijs.

Zo eindelijk een meevaller… maar daar dacht mijn nieuw vehikel anders over, die schakelde de dag daarop niet meer.

Ik mocht hem naar de autodokter brengen. Een zorgpremie was er niet voor betaald, dus ………de meevaller ging op aan de tegenvaller...


Met weemoed dacht ik terug aan mijn oude vertrouwde.. niet 4x4 !

Schaam je niet mensen! aai dat dashboard maar en kus het stuur!!
Het helpt echt...


Groet Ferrie.