Conditie

Wie mij een beetje kent verwacht niet dat ik iemand ben met sportieve aspiraties, Ik heb me nooit verbonden gevoeld met sporten of om sportieve prestaties na te jagen. En zeker niet (wat tegenwoordig toch heel normaal is) om me te binden aan een sportschool. Het ligt aan mij, laat dat duidelijk zijn! Maar om nu tegen betaling spieren te gaan trainen die dan ook nog de volgende dag pijn doen en waarschijnlijk later helemaal niet ga gebruiken gaat mij te ver. Het idee van kom kameraden laten we samen moe worden stuit mij geheel tegen mijn ongetrainde borst. Een survival wet is het lichaam sparen hoe minder energie ik gebruik hoe minder voedsel ik tot me moet nemen dus dien ik met dit standpunt ook het wereldvoedsel- probleem. Ik voel me solidair met beroepen waar je lichamelijk moe van wordt. Vraag die mensen maar eens of ze het fijn vinden om vermoeid thuis te komen na een dag buffelen. Om deze mensen in gedachte te eren en respecteren doe ik het liefst zo min mogelijk………

Toch begin ik me wat zorgen te maken over mijn conditie met het verstrijken van de jaren.

Ik moet er iets aan gaan doen! Wandelen is iets wat ik graag doe en graag zou willen blijven doen. Mensen zijn ingesteld om te wandelen om te komen waar ze naar toe willen of moeten gaan. Zeker niet hardlopen daar hebben we benen te weinig voor en bijvoorbeeld oefenen voor een marathon lijkt mij niet zinnig. Stel dat ik maanden oefen om 42,195 km (marathon afstand) te lopen en ik kom later in een situatie dat ik 50 km naar huis moet lopen……dan kom ik nooit meer thuis!

Dus om mijn conditie op peil te houden en zo mijn wandelingen niet in gevaar te brengen zal ik toch eens wat moeten gaan sporten. Het is logisch dat een man als ik dan ook weinig sport vaardigheden bezit, wat het zoeken naar een geschikte sport moeilijk maakt. Het zal toch ook met meerdere personen moeten, ik heb niet het doorzettingsvermogen om het alleen te doen. Ik zou voor mezelf allerlei smoezen gaan verzinnen om te voorkomen dat ik te moe word. Het zal dus een sport moeten worden die geheel op mijn conditieloze lijf is geschreven.

Het antwoordt op mijn zoektocht komt uit een onverwachte hoek namelijk van mijn zoon. Nee niet de jongste want die heeft een “aardje naar zijn vaartje” hij heeft de volgende dag al spierpijn na een avondje dammen, het komt van de oudste. Het is bekend dat kinderen in hun pubertijd zich vaak afzetten tegen hun ouders, ook vaak zonder dat ze er zelf van bewust zijn. Ik predik altijd wel “van een appelboom vallen geen peren” maar het contrast tussen Wauter (zo heet de oudste) en mij is op dit punt behoorlijk groot. Het moet niet gekker worden maar deze man (want dat is hij inmiddels) is sportinstructeur bij defensie ofwel “drilsergeant”

met een tomeloze energie en een afgetraind lichaam: “de energieverspiller”.

En toch is hij het die mij op het spoor zet, hij is de hele week van huis en in het weekend heeft hij de behoefte om te ontspannen wat sommige sporten met zich mee brengt. Hij liet mij weten dat hij zijn golf (zeg kolf)attest had gehaald en zich ging bekwamen in die sport…. Zonder nog echt te weten wat de sport inhoud begin ik er over na te denken. Ja dat lijkt me ook wel wat. Hoe langer ik er over nadenk hoe meer ik denk dat dit het voor mij is !!

Ga maar na, het is een sport die allang niet meer elitair is dus ik moet me niet schamen om met de Porsche naar de golfbaan te gaan. Met het balletje wat gebruikt wordt heb ik al een band zijn pokdalig uiterlijk is gelijk aan het mijne, de green is netjes gemaaid dus vallen of struikelen wordt tot het minimum beperkt, de slagijzers die gebruikt worden heten clubs en zijn genummerd om vergissingen te voorkomen en je kan ze laten dragen door een caddie. De bedoeling om met zo weinig mogelijk slagen het balletje in een ingegraven koffiebekertje te slaan staat me ook erg aan “met minder doen” toch kunnen winnen. Je hebt geen broek aan maar een keurige geruite pantalon die in je kruis ruimte bied om je slag te maken. Ze hebben er zelfs een afwerkplek of was afslagplaats? Ik heb vernomen dat een handicap ook geen probleem is dus het moet daar rolstoel toegankelijk zijn. De eventuele contributie behelst ook maar een maandsalaris (van een minister). Het relaxt wandelen over de banen is een natuurevenement. Je kan je balletje in een bunker slaan in tegenstelling tot vroeger toen ze nog ballen uit een bunker schoten…..Jawel ik zie het helemaal zitten.
Ik denk dat ik me ga opgeven bij een golfclub of heet het dan golfstick zo’n club?

Ik ben dan ook gaan oefenen op ons eigen veld tussen de olijfbomen. Ik heb maar één golfclub en een balletje en het holletje was al door een konijn gegraven.

Uren ben ik bezig en dat viel toch niet
mee …..: ”wat een verrot klein balletje is dat"! Ik sloeg er dan ook tachtig keer overheen voordat het raak was.


Ik had liever een hockeystick gebruikt dan zo’n club. Ik kreeg dat balletje met geen mogelijkheid in dat konijnenhol. Normaal verliest een olijfboom geen blad in het najaar maar er zijn er nu een paar kaal. Het werd me echt teveel, ik heb het balletje met twee voeten tegelijk hard in dat hol gestamd en gezworen me echt nooit meer met golf bezig te houden.

Het enige bijkomende voordeel…. er stond die avond wildkonijn op het menu.

Kutsport!


Groet, Ferrie

Boetekleed ipv. Mijter

Zuid-Amerika was voor mij geen optie om naar toe te vluchten. Na de tweede wereldoorlog was het een toevluchtsoord voor SS’ers en Nazi’s, je kan van mij veel zeggen maar daar wil ik (nog) niet mee geassocieerd worden. Vluchten was voor mij toch de enige uitkomst.
Portugal heeft een uitleveringsverdrag met Nederland maar met de naamsverandering “Fernando” en mij terug te trekken in de bergen is er weinig kans om mij te vinden.

Jarenlang heb ik in mijn dorp in Nederland mij uitgegeven voor Sinterklaas. Een reden dus om nu te vluchten. De laatste jaren veranderden veel landgenoten van opinie, met name hebben ze moeite met het beeld van mijn medewerkers “de zwarte piet”. Ik heb me dan ook in de hoedanigheid van de Sint schuldig gemaakt aan de beeldvorming en de gevolgen daarvan in deze.
Ik wordt ervan beschuldigd om de beeldvorming van slavernij in stand te houden en te verheerlijken wat natuurlijk nooit mijn bedoeling is geweest, “Mea Culpa”.

Overigens blijken er veel blanke slavinnen naar het verre Midden-Oosten te zijn verkocht en getransporteerd maar ik kan me niet herinneren dat er ooit een miss verkiezing of seks film is afgeschaft vanwege die beeldvorming. Nogmaals als er ooit iemand aanstoot heeft genomen op de manier waarmee ik omging met zwarte pieten spijt me dat oprecht.

Sorry, landgenoten maar deze Sint heeft toch ook niet het plan om in de toekomst met gekleurde en op smarties gelijkende pieten op pad te gaan, of met de kleur van een Goudse kaas of geruite stroopwafel. De prachtige donkere kleur van mijn medewerkers ligt te nauw aan mijn hart om daar afstand van te doen.

Natuurlijk blijven tradities niet altijd bestaan daar moet de “zwarte piet” niet voor blijven. Het was voor een volk als de Papoeaas een traditie om koppen te snellen maar dat hebben ze gelukkig ook afgeschaft.

De beeldvorming van een hardwerkende, atletische, kindvriendelijke en sympathieke zwarte piet kan dan voor veel mensen een doorn in het oog zijn maar met minder doe ik het niet, wel eventueel met meer (in tegenstelling tot wat sommige politici vinden). Zie zwarte pieten-recordpoging Zaamslag.

Mochten de tegenstanders van de “Zwarte Piet” zich bedenken en alles in het licht willen zien waarin het Sinterklaas-feest zich werkelijk afspeelt bijvoorbeeld: kindervreugde en verdraagzaamheid, ben ik alsnog bereid om mijn asielaanvraag hier in Portugal (Spanje was geen optie want daar zoeken ze juist de Sint) op te schorten.

Vergeet niet Napoleon kwam na een verguisde periode ook terug, om maar eens een geestverwant te noemen.


Groetjes, Fernando.

Hondenleven 2

Ik ben het nog steeds niet gewend ons nieuw hondje (Scooby) hij is jong, ongeveer negen maanden en heeft dan ook veel aandacht nodig. Opvoeden van “Stinkie”(zie hondenleven 1) is een dagtaak geworden, slaan van een hond is voor mij uit den boze maar zo af en toe mijn stem verheffen is noodzakelijk. Ik heb al zo vaak hard geroepen dat de zwijnen en reeën in het bos op mijn commando gaan zitten en apporteren. Toch maak ik vorderingen of eigenlijk Scooby maakt vorderingen, hij gaat al zitten, liggen en in zijn mand op mijn verzoek. Ik begin te ontdekken hoe veelzijdig en slim het beestje is, jagen is helemaal zijn ding en van water is hij ook niet meer bang.
Tijdens de wandelingen (daar heb ik hem voor) gebruikt hij zijn neus goed en je ziet dat hij weet wat hij ruikt, de ene keer vangt hij een geur op die tot een daadwerkelijke vangst leid (bv een kikker zo groot als een vuist) de andere keer kruipt hij achter mij om bescherming te zoeken (waarschijnlijk zwijnen). Ik moet zeggen hij begint me te raken, nog maar licht …maar toch.

Ik ben iemand die vroeg op staat maar toch een half uurtje nodig heeft om te bekomen van de nacht. Koffie is mijn gangmaker en het ochtendnieuws. Scooby denkt daar anders over hij springt meters hoog en danst in het rond tot je hem aandacht geeft, en wil terstond uitgelaten worden. Ik geef er morrend gehoor aan omdat ik het knap vind dat hij de laatste tijd niets meer op het balkon doet, eigenlijk had ik liever even koffie gedronken.
Voor onze trouwe Bimba moet ik alleen de voordeur open doen en de rest doet ze zelf wel. Scooby moet eerst twee kilometer hard lopen voor hij er voor gaat zitten om wat te doen nou ja zitten? hij loopt dan nog half door.
Het is een nieuwe dag en tijd om te kakken is zonde, dat kan ik al lopend ook wel moet die hond volgens mij denken.

Er is één ding waar ik van gruwel en dat is als honden ontlasting eten.
En laat ik nu net zo’n hondje treffen. Hij kon in volle vaart spurten om vervolgens direct in de remmen te gaan als hij ontlasting ruikt (waarschijnlijk van een ree) om het vervolgens in zijn bek te nemen. “Foei” was mijn reactie dan gelijk met stemverheffing. Elke wandeling flikte hij het me wel een keer. Hij had wel voorkeur voor witte keutels waar hij mee in zijn bek liep. Verdorie hoe kon ik hem dat af leren.

Ik kon nu wel een hondenfluisteraar inschakelen maar nu Scooby aan mijn stemverheffingen gewend is zal die daar niet naar luisteren. De training was simpel maar uiteindelijk doeltreffend. Ik lijnde de hond tijdens de wandelingen weer aan en op het moment dat hij weer iets in de bek nam gaf ik een ferme ruk aan de riem, een enkele keer kwamen daar bij wel eens zijn pootjes van de grond maar het is ………over!! Ik heb gewonnen hij doet het niet en nooit meer.

Ik moest oppassen om Bimba (de oude hond) niet te verwaarlozen en ga wel eens apart met haar wandelen. Dat gaat allemaal lekker rustig en relaxt ze kan niet meer zo ver en goed lopen. De oude dame neemt haar tijd sinds ze in Portugal woont. Het was op één van die wandelingen dat ik een medewandelaar trof weliswaar zonder hond en in tegengestelde richting. Hij was Portugees en dat komt hier vaak voor maar hij sprak redelijk Engels en ik kende hem van een dorp verder op.
Hij sprak me aan over Bimba: "Gaat niet zo snel meer hé" en wees op Bimba mijn antwoordt was ontkennend en legde hem uit dat Bimba ook al dertien jaar was. "Hoe is het met je andere hond vroeg hij" echt ze weten hier zelfs een dorp verder alles van je. Ik vertelde hem dat er veel werk in zit om hem op te voeden. Hij vond het een leuk hondje "ze gebruiken zulke hondjes om truffels te zoeken" zij hij en vertelde me dat de zwijnen de vruchten van de kurkeik eten en dat is een goede voedingsbodem voor truffels Truffels leveren veel geld op. "Ik dacht dat ze alleen truffels in Frankrijk en Italië zochten” zei ik “Ja dat klopt” zei de man “Dat zijn zwarte truffels maar hier gaat het om de “witte truffel” !!

Potverdorie het is geen waar hé,

Groet Ferrie.

Hondenleven

Mijn trouwe metgezel “Bimba”onze Golden Retriever begint op leeftijd te raken en verdiend haar hondenpensioen. Ze moet niets en mag bijna alles. Wandelen met haar zit er niet meer in. Ik heb er vrede mee maar mijn conditie lijdt er onder, wandelingen maken in je eentje is minder leuk dan met gezelschap. Een nieuwe kompaan zal uitkomst bieden en volgens de kenners kan Bimba de "nieuwe" nog wat opvoeden.

Er verscheen op FB een filmpje van een hondje dat in “Serta” een stadje verderop was komen aanlopen, en aangemeld was bij het honden opvangcentrum. Er zijn hier veel Engelsen en Nederlanders die begaan zijn met het dierenleed wat hier in Portugal nog al eens voorkomt. En aangezien sinds kort het Chinese Restaurant in Serta gesloten is zal het aanbod van honden wel groter worden. We maakten een afspraak om het hondje te gaan bekijken. Het bleek een Bimba in pocket formaat te zijn een zeer vriendelijk en hartelijk beestje. Ik vond hem wat klein maar misschien vond hij mij wat groot want hij stiefelde gelijk achter Ingrid aan. We besloten om het beestje een nieuw onderkomen te geven.

Ik ben niet in staat gelijk van deze of een andere hond te houden het voelt een beetje als verraad naar Bimba toe. En ik vond dat ik wat beschermend moest optreden daar het hondje direct aanstalten maakte om Bimba te bespringen (waar ze overigens niet van gediend was). Ik vermaande hem met luide stem maar het liefst had ik zijn noten gekraakt wat me direct op het idee bracht om het maar professioneel te laten doen. 

De volgende dag de dierenarts het knipje laten verrichten. Na thuiskomst likte het beest alsmaar aan zijn "pis"tooltje waarop Ingrid hem een luier aanmat met uitsparingen op die plekken waar het afval het hondenlichaam verlaat. 

Als ze nu dacht dat ik met die aangeklede hond hier in Portugal ga wandelen kon ze dat mooi vergeten. Trouwens ik vond dat de hond stonk ondanks de wasbeurten die hij op zijn opvangadres had ondergaan. Jawel ik vind dat iedere hond stinkt ook mijn Bimba. Kom maar eens ergens nieuw binnen en je weet direct dat er een hond in huis is. Bimba heeft mij zoveel goeds gebracht dat ik haar reuk als "compensatieknuffelgeur" aanduid.

 Ook een naam geven aan een hond vind ik niet makkelijk, Bimba heette al zo voor ze bij ons kwam maar hoe de nieuwe moest gaan heten wist ik niet.

Nadat de wond was genezen moest de proef op de som genomen worden en een wandeling voor mijn conditie was aanstaande. Ik nam de hond mee de natuur in en de berg op, het beestje liep constant voor mijn voeten om me te verleiden nog meer ribben te breken. Het was weer even wennen zo'n grote wandeling.

Op de terugweg kwam hij los van mijn voeten en spurtte met honderd kilometer per uur honderd meter voor mij uit om vervolgens met dezelfde snelheid weer terug te komen en dat tien en half keer te herhalen. Het bleek dan ook een wegloper te zijn. Na fluiten en roepen geen hond… stik dan, ik geef je onderdak en eten als je dat niet waardeert zoek dan maar een beter adres. Op dat moment vond ik helemaal dat hij toch te veel stonk. 

Na thuiskomst bleek die stinkerd al op het balkon te zitten om mij met enorm enthousiasme te onthalen alsof ik een jaar weg geweest was.

Het weglopen krijg ik er vooralsnog niet uit maar hij komt even enthousiast weer thuis en weet dus waar hij woont. Hij slaapt op een deken, onderdak op het balkon buiten, volgens het opvangcentrum is hij dat gewend. Ik heb al twee maal in de ochtend een bolus gevonden, als je hem dan vermanend aanspreekt is hij heel nederig en gaat op zijn rug voor je voeten liggen, Ik weet dat het natuurlijk gedrag is om zich over te geven en me als roedelleider te erkennen. Ik heb me voorgenomen om de volgende keer eens een bolus op zijn deken te draaien.

Ik moet echt mijn best doen om het hondje toe te laten in mijn leven misschien dat een naam uitkomst kan bieden. 

Ingrid kwam met de naam Bogy maar gezien het aantal Engelstalige vrienden is dat niet zo gelukkig gekozen, de naam is synoniem voor iets uit je neus. Mijn oudste zoon stelde voor om hem Scooby te noemen en dat zal het wel worden. Ik heb hem nu al zo vaak moeten roepen dat het er in middels wel in zit.

En wat is Bimba toch een geweldige lieve hond, Ik hoop dat zij achtentachtig wordt!!

Groet Ferrie

Ribstuk deel 4 en einde

Op maandagmorgen kwam de arts me vertellen (ze waren maar met hun drieën) dat ik naar huis mocht, er moesten nog wat formulieren ingevuld worden en dan kon ik gaan. Dol van blijdschap belde ik Ingrid: ”Kom me maar halen” was mijn verzoek. 

Ik ga deze dag niet meer beschrijven maar Ingrid arriveerde om 12.30 uur en we waren pas om 18.30 thuis. (een paar formulieren zei hij).

Aanbod  Casa Ribeira

Na deze beschrijving van mijn avontuurtje / ongelukje besef ik maar al te goed dat ik in de gelukkige omstandigheid ben om mensen om me heen te hebben die op dat moment troost, zorg en belangstelling bieden. Niet alleen persoonlijke aandacht doet mij beseffen hoeveel geluk ik heb, ook de omgeving hier met zijn prachtige natuur en rust levert zijn bijdrage aan herstel of biedt tenminste afleiding.

Ieder huisje heeft zijn kruisje is een bekende kreet en of het nu ziekte of geestelijk ongemak betreft, het zou voor sommigen een troostende en helende werking kunnen hebben om even op een plek als deze te vertoeven.

De mooie natuur en vaak heerlijk weer kan een klein drama even doen vergeten. In de zon liggen en / of wandelen in de mooie natuur, lekker eten en drinken. Casa Ribeira heeft wel iets te bieden om misfortuin toch aangenamer te maken. Ondanks mijn ongelukje blijf ik dus een bofkont.

Dit alles heeft ons nu doen besluiten als oud Zeeuws-Vlamingen voor Zeeuws-Vlamingen om eens per jaar een aantal mensen met wat onfortuin of een minder leuke episode in hun leven, een aanbod te doen om
(in overleg ) een periode gebruik te maken van één van onze appartementen op basis van half pension, inclusief het vervoer van en naar het vliegveld hier in Portugal.

De kosten om naar Portugal te reizen dienen zelf gefinancierd te worden of je kunt denken aan sponsoring door bijvoorbeeld ; een familielid, een vriend, instantie of een club.
Het enige wat ik van jullie vraag is om iemand (met partner, gezinsleden of dergelijke tot maximaal vier personen) te nomineren waarvan jij denkt dat ze het verdienen om eens in het zonnetje gezet te worden, (letterlijk en figuurlijk). Geef daarbij ook aan wat voor jou de reden is om hem / haar te nomineren. Let op! ook een klein drama kan voor iemand als groot drama gevoeld worden.
Een jury bestaande uit dikke vrienden (Ook letterlijk en figuurlijk) Herman Kruithof, Boudewijn Slager en Henri Moget zullen uit de nominaties iemand selecteren voor dit jaar. Rekening houdend met mogelijk en onmogelijkheden van de genomineerde. De jury zal na de verkiezing contact leggen met die persoon die iemand voorgedragen heeft.

Uw nominatie stuurt u naar : ferriewestphaal@gmail.com

Voor degene die zelf een periode in ons appartement wil boeken ga naar www.natuurlijkportugal.nl
  

Ribstuk deel 3

In de loop van de dag verscheen er uit het niets een arts aan mijn bed hij was niet alleen, waarschijnlijk met een verpleger, verantwoordelijk voor mijn zorg en een vertaler in het Engels. Hoe gaat het met Ferdinand? Was de eerste vraag.  Zonder het antwoord af te wachten (hij wist in welke toestand ik verkeerde) ging hij door, hij stelde vast dat ik een flinke smak gemaakt had. Vier gebroken ribben was de schade Ik moest er maar alvast op rekenen dat ik nog veel pijn zou hebben de komende weken. En dat ik maar niet moest denken dat het flauwe kul  was, Je kan niet alles weglachen stelde hij vast.

Ik wist niet dat je op röntgenfoto’s ook een deel van je karakter kon waarnemen of was de Phillips MRI tunnel al zover? 

Ze hadden ook iets op mijn “lever” gevonden!! Ho,ho zoveel klachten had ik niet op mijn verzorging…..! Een plekje zei hij en vervolgde met de mededeling dat ze daar nog onderzoek naar moesten verrichten, wenste me beterschap met een bemoedigend klopje op mijn borst, natuurlijk aan de kant die het meeste pijn deed en ze verdwenen weer net zo snel als dat ze verschenen waren.

Het besef over wat de arts nu gezegd had kwam pas later ….wat potverdomme een plekje op mijn lever? Mijn ribben breken vind ik wel genoeg hoor! Van alles spookte door mijn hoofd, het ene moment dacht ik nou dit was het dan! En het andere moment dat ik niet vooruit moest lopen op wat er gaat komen of wat er aan de hand is.

Het bezoekuur liet op zich wachten. Ik wilde mijn verontrusting met Ingrid delen of eigenlijk nog liever dat zij het maar overnam. Ik weet tenslotte niet of ik er morgen nog zou zijn. Ingrid kwam natuurlijk op tijd en probeerde me gerust te stellen "het kan van alles zijn stelde ze vast". Ja dat is precies waar ik bang voor ben. Ze had gelijk ik moest me maar niet zo druk maken. En ons gesprek ging verder over schaapjes en geitjes het is tenslotte Portugal hier praat je niet over koetjes en kalfjes.

Die avond rond 10 uur zag ik dat de ene patiënt na de ander van de afdeling werd gereden. Kleding en persoonlijke dingen op het voeteinde van het bed en weg waren ze. Ik dacht even aan een bommelding of een virus uitbraak, diverse lieden van de Coimbra bombeiros reden bedden van de afdeling. Ik was de laatste die aan de beurt was, alles werd op mijn bed gestald en vastgebonden Infuus, zuurstof, kleding,medicijnen en  mijn uittocht begon. Ik heb geen idee waarom ik me slapende hield ik had beter even gevraagd wat er aan de hand was. Ik werd de afdeling afgereden en vervolgens in een lift geplaatst die zich piepend en krakend in beweging zette richting kelder. De kelder leek met fietslampjes verlicht de gangen nauw en vol leidingen en losse kabels voor de elektriciteit die als guirlandes langs de muren hingen. Het tochtte er als een idioot en het was er berenkoud en riekte er vreemd naar olie en rubber. Ik had het gevoel dat ze me onder de hele stad Coimbra aan het rondrijden waren. Ik gaf een paar maal blijk van leven door mijn hoofd op te tillen en rond te kijken, je weet nooit dacht ik straks hangen ze een label aan mijn grote teen met het opschrift “Ferdinand”, om mij vervolgens achter te laten in één van deze sinistere gangen. Dat gebeurde gelukkig niet en uiteindelijk kwam ik op een echt ziekenhuiszaaltje terecht, alsof de tijd hier had stilgestaan.

De volgende dag ontwaakte ik met stevige borstpijn, er werd door een klein verpleegstertje een nieuw infuus aangelegd met wat meer verdoving. De hoofdsteun van mijn bed werd omhoog gezet en ik kreeg zicht op mijn twee medepatiënten die aan mijn overkant lagen. Beide waren zeker in de tachtig de man recht over mij lag in dezelfde positie als ik en hij keek me recht in de snufferd.

Op het moment dat hij zijn ogen af wilde wenden bleef één van zijn ogen staan, het was mij gelijk duidelijk het betrof een glazen oog. Ik dacht gelijk aan een raadseltje dat ze tijdens mijn jeugd  vertelde “ Waarom een nepoog van glas was?” het antwoord luidde: “Anders kun je er niet door kijken!”.

De buurman daarnaast  lag in mijn populaire foetushouding met één hand aan het bed-rek alsof hij er elk moment met één zwaai uit zou springen. Hij geeuwde elke keer met zoveel kabaal alsof hij er iedereen op attent wou maken dat hij zich verveelde. Praten deden ze niet. Af en toe een rochel of een boer, misschien dat ze  op die manier met elkaar communiceerden.

Ik werd een beetje kriegelig, vond dat eenoog mijn 

privacy schond of toch zeker mijn comfortzone, 

hij keek heel de kamer rond maar 

dat glazen oog hield mij maar in de gaten. 

Uiteindelijk was ik blij dat de mannen naar de badkamer werden getransporteerd. 

Jullie zullen het wel kennen, denk niet dat je rust krijgt in een ziekenhuis de hele dag gebeurt er van alles; Wassen, eten, verzorgen, schoonmaak, koffie, bezoek en ga zo maar door. En natuurlijk het bekende artsenrondje mag zeker niet ontbreken, ook ik onderging een bezoek. En zo verscheen aan het voeteneind van mijn bed zoals ik ze zelf indeel: (omdat ze zich niet voorstelde) de geneesheer-directeur, een arts, anesthesiearts  een doktersassistent, diëtiste, fysiotherapeut, verpleger, verpleegster, een kok, spelletjesmedewerker, quizmaster, en tenslotte een medisch student uit Angola. Het ongelooflijk aantal van twaalf personen installeerden zich rond mijn bed. Ik kreeg het gevoel dat ik een nieuw ontdekt specimen was, ah vandaar eenoog aan de overkant hij was waarnemer, dat was vast geen glazen oog maar een camera. 

De geneesheer nam als enige het woord. Hij vroeg hoe het met me ging? en voegde er aan toe dat het een lastige blessure was en goed de instructies van het verplegend personeel moest volgen. Ik moest van hem in de loop van de dag uit bed want anders zou trombose op de loer kunnen liggen doe maar een wasbeurt voegde hij er aan toe. Hij had gelijk je hoeft niet te stinken ook al heb je pijn. “Beterschap! en tot de volgende keer, meer woorden werden er niet aan vuil gemaakt en de hele stoet verplaatsten zich weer naar de deur om ergens anders een opvoering te geven.

Na mijn nachtelijk tochtje heb ik er flink over in gezeten of Ingrid me nog zou kunnen vinden, die zorg was overbodig ze vind altijd haar weg. Zo ook die dag  ze verscheen netjes op het bezoekuur. Ze had nog even een mededeling aangaande mijn lever: ” Dat plekje op je lever was niet meer dan een cyste die door de smak een bloeding had veroorzaakt” zei ze. Ze was er dus zelf even achteraan gegaan en ik vroeg me af waarom de twaalf apostelen me vanmorgen die informatie niet hadden gegeven.

Ik voelde me gelijk veel beter ondanks de pijn en wilde weer naar huis. Dat liet nog een paar dagen op zich wachten.

Lees spoedig het einde van Ribstuk

Ferrie

Ribstuk deel 2

Kermend van pijn en absoluut niet meer willen bewegen, zo lag ik in een foetus houding op het warme leistenen terras. Ik wist dat het mis was en verwachtte een plas bloed. Zo theatraal was het nu ook weer niet, er kwam geen bloed, wel Ingrid die inmiddels Nigel onze huisvriend en de bombeiros had gemobiliseerd. “Ach mannetje ze komen er aan hoor” stelde ze me gerust.

Ik vroeg haar om een sigaret “Ben je betoeterd je gaat nu niet roken hoor”. “Geef mij nu een sigaret je denkt toch niet dat ik in een ambulance mag roken”  was mijn kermend en overtuigend antwoord, en zo geschiedde, een sigaret smaakt altijd beter na heftige momenten zoals bijvoorbeeld na de maaltijd en seks, op dat moment kwamen onze vrienden om ons de nodige steun en hulp te verlenen.

De bombeiros arriveerde op het dorp en manoeuvreerde ons steegje in met in hun slipstream …. de bewoners van het dorp zelf. 

Later hoorde ik van Rodrigo onze buurjongen dat de ambulance bij het huis van zijn Oma was gestopt maar dat hij pas echt schrok toen hij verder naar mijn huis reed, dat is pas buurtvriendschap! ( zegt veel over de relatie Rodrigo en zijn Oma).

De boys van de bombeiros drie man sterk kwamen eerst poolshoogte nemen. Er knielde er één naast me neer en sprak me aan : “Hé vriend wat is er gebeurd?” Ik kende hem het was Ricardo een jonge gast  van even in de twintig die ik gedurende mijn “vrijgezellentijd” nogal eens tegenkwam bij een avondje uit. Vorig jaar had hij zijn pols gebroken tijdens het uitoefenen van zijn werk als bombeiros en dat schept nu gelijk een band. Er werd geantwoord door iemand wat er gebeurd was maar dat was natuurlijk niet zijn opzet. Ik moest antwoorden om het voor hem mogelijk te maken om het één en ander te diagnotiseren.

De brancard kwam er aan te pas maar ik weigerde mijn foetushouding op te geven. Daar was begrip voor en zo goed en kwaad werd ik op de brancard gelegd en in de ambulance gestald ik zeg gestald omdat er toen nog overleg was waar ik naar toe gebracht zou worden. De chauffeur pleegde het overleg met de meldkamer, in welk ziekenhuis was er ruimte? En welke weg was geschikt om mij daar te krijgen, in Lousa was plek maar te veel bochten dan maar naar Coimbra daar zijn drie ziekenhuizen. Na een minuut of tien waren de partijen er uit en de caravan kon vertrekken. Ingrid zal met Nigel volgen.

De rit was dat kunt u zich voorstellen lang, het kost normaal een klein uur om naar Coimbra te rijden het leek nu wel een halve dag  en een etappe uit de Dakar-race.

                                               

Volgens Ingrid die er achter reed werd er uiterst omzichtig gereden. Ik heb me aan alle kastjes achterin moeten vasthouden. Ricardo zat dicht tegen me aan om mij in balans te houden. Hij had me namelijk niet al te strak  ingesnoerd  vanwege mijn zijdelingse houding op de brancard. Regelmatig sprak hij op me in met vragen als; “heb je nog veel pijn, of gaat het nog?” dan kwam van mij het oubollige antwoord; ”alleen als ik lach”. Hij zelf was origineler; “dan ga je later nog veel pijn krijgen vriend als we samen weer een biertje gaan drinken”.

Eindelijk arriveerden we in het ziekenhuis bij een ingang waar het bordje spoedopname hing, dat was bemoedigend. Ik werd binnen gezwierd in een ruimte waar wel 50 mensen in een wachtkamer zaten. 

Het was er een drukte van belang en dat om 5 uur in de middag! Werd vervolgens in een gang gereden waar meer brancards en bedden stonden. Hier nam Ricardo afscheid en beloofde het eerste drankje te betalen als ik weer thuis kwam. 

Ik begon mijn interesse in de echte wereld te verliezen laat me maar met rust, de pijn werd alleen maar erger. Ik werd aangesproken met : “ Ferdinand” we gaan foto’s en een MRI scan maken”. Ferdinand? ach wat kan mij het schelen hoe ze me noemen haal in godsnaam die pijn weg, dat was mijn prioriteit. Het ziekenhuis zelf was er één van voor de oorlog je zal zo iets eerder in Roemenie verwachten. Het deed dan ook vreemd aan om een moderne MRI tunnel van Phillips te zien in een ruimte die wij Nederlanders nog niet als kelder gebruiken. Het had mij niet verbaasd als men eerst een nest muizen of ratten uit de MRI tunnel had moeten jagen. Het was tijdens de fotosessie een drukte van belang rond mij 5 a 6 mensen sleepten me van de ene brancard op de ander. Na dit alles werd ik naar de afdeling serviço urgéncia gebracht.

Na een verdoving via infuus en zuurstof werd ik eindelijk met rust gelaten.

Na één nacht te zijn verzorgd en gepamperd was daar Ingrid! Ze vroeg mij of de pijn al wat gezakt was? Dat kon ik nou niet echt zeggen maar als ze me nu maar met rust laten komt het wel goed. Daar nam ze geen genoegen mee ze controleerde het infuus, het slangetje met de verdoving had zich gevuld met bloed: “Dat is niet goed” zei ze en ging op zoek naar een verpleger/ster. Ze sprak iemand aan die centraal op die afdeling zat, in een soort enclave gevormd door bureaus en kastjes : ”Het infuus van mijn man werkt niet, wil je even komen kijken” daar had die persoon geen oren naar ze gaf Ingrid te verstaan dat op deze afdeling ieder zijn eigen patiënten had. En dat kon Ingrid nu weer niet schelen en drong er op aan er toch maar even naar te kijken. Er werd een ander bij geroepen en inderdaad het infuus werd nu op de juiste manier aangelegd zodat ik eindelijk verdoving kreeg. 

Dus zoals altijd het was Ingrid weer die mijn pijn verlichtte………!

Lees spoedig het vervolg. 

Groet Ferrie 

Ribstuk deel 1

Eindelijk  was er een einde gekomen aan een moessonachtige twee maanden, de heerlijke Portugese zon diende zich aan. Dat was het moment om de geleden waterschade te lijf te gaan en gelijk te genieten van de weldadige warmte. 

Een dakpan moest vernieuwd worden en een voeg tussen twee muren die verouderd was uitgekapt en opnieuw gevoegd.

Mijn ladder was hiervoor ontoereikend en de oplossing was een combinatie van klimwerktuigen. Arbo-technisch  onverantwoord maar met een buurman en buurman oplossing zou het zo gepiept zijn “Hajetoo”. 

Ik begon met een steiger op te bouwen die de dakrand lang niet haalde, een ladder erop en wat steigerplanken zou mij verder wel op hoogte brengen. De hulp van Ingrid was hierbij onontbeerlijk zij zou als tegenwicht dienst doen (dat is haar nooit vreemd geweest) ze sputterde wat tegen bij het zien van de stellage maar zeuren doen die vrouwen toch.

“Als je nu hier gaat zitten op de rand van de steiger “ en ik plaatste haar op een strategische plek op de steiger “ kan er niets gebeuren” was mijn stellige overtuiging.

De try-out verliep vlekkeloos en ik kon vervolgens aan het uitkappen van de voeg beginnen. Het wiebelde wel wat maar wat wiebelt en buigt breekt niet is mijn stelling. Al spoedig was het grootste gedeelte gedaan en kon mijn stelling verlaten. “Ingrid ga maar alvast wat cement aanmaken om de dilatatievoeg opnieuw te voegen” Ik gebruikte het woord “dilatatievoeg” om nog even extra indruk te maken zodat met mijn bouwkunde niet te spotten valt.

Bij het verzetten van de trap op de steiger ontwaarde ik boven toch nog een plekje wat niet ver genoeg was uitgekapt. Als een volleerde-bouwkundige-aap heb ik in no-time de trap weer beklommen om het laatste restje voeg even weg te kappen.

Zo een pijnlijk moment had ik nog niet eerder meegemaakt, op één keer na! Toen ik na verveling en lang wachten net iets uit mijn neus had gevist wat nog aan een vinger hing en de burgemeester van Terneuzen een hand moest geven, maar dat terzijde. 

De steiger begon te wiebelen en de trap schoof tergend langzaam onderuit, mijn handen op zoek naar houvast maar de zwaartekracht kreeg steeds meer vat op mij en dwong me naar de aarde, met een klap van jewelste kwakte ik zijdelings op een grote lege terracotta bloempot.                             

                                                            

Of mijn val nu door de bloempot werd gebroken of de bloempot door mijn val was op dat moment niet interessant……………Ik schreeuwde het uit……, Ingrid was net getuige van de val en riep de belangstellende woorden ;  

“Wat doe je nu?”

“Ik ga dood ! ” schreeuwde ik met stellige overtuiging.                                   

“Wacht !”  riep ze in lichte paniek (wat moest ik anders?)   “Ik bel de Bombeiros" (Brandweer, hebben hier in Portugal ook het ambulance vervoer in beheer). 

Daar lag ik dan met een helse pijn in borst en zij, tussen de niet geluk brengende terracottascherven in afwachting van………….?

Lees spoedig het vervolg.    

                                                                              

Ferrie

Verbonden

Het is tegenwoordig de normaalste zaak van de wereld om overal bereikbaar te zijn en iedereen te bereiken. Internet was dan ook mijn eerste vereiste toen ik me hier in Portugal vestigde. Mijn website moet bereikbaar zijn, mijn mails wil ik kunnen lezen en ik wil zo af en toe een bijdrage aan facebook leveren. Het gebruik van het net in Portugal is niet zo dicht als in Nederland maar ik heb ook maar één verbinding nodig. Hier in ons dorp zijn er nog een aantal verbindingen in totaal welgeteld drie. Er zijn nog anderen die als ze geluk hebben ook verbinding kunnen maken met hun smartphone, niet direct een optie voor mij gezien het slechte signaal voor telefonisch bereik waar ik woon. We zitten voor het bereik in een hoek waar zelfs nog geen klappen vallen. Ik ben dus aangewezen op een kabeltje dat acht kilometer is verwijderd van de server. Het gevolg is een zeer langzame verbinding. 

                                        

Op de vraag; hoe langzaam? is voor mij moeilijk, ik kan het niet in MB of hoe het ook heet uitdrukken maar het downloaden gaat zo langzaam dat mocht je hier proberen kinderporno te downloaden dan zit je uiteindelijk naar bejaardenseks te kijken. 

(dat is dan weer het positieve).

Het is ergerlijk maar er valt mee te leven ware het niet dat de verbinding regelmatig wegvalt, niet voor een uurtje maar een aantal dagen en niet alleen de internetverbinding maar ook gelijk de telefoonlijn wat het telefoneren naar de provider om het te melden bemoeilijkt. En met mijn GSM hoef ik het ook niet te proberen gezien het slechte signaal.

Regelmatig is de gang dan ook naar de buren op de berg om daar gebruik te maken van hun telefoon om melding te maken van mijn signaalgemis. Ik zal u een beschrijving besparen van hoe lang het duurt voor ik de juiste persoon aan de lijn heb maar als ik rond koffietijd in de ochtend bij mijn buurtjes aankom kan ik meestal de lunch daar  ook gebruiken. Het komt er bijna altijd op neer dat men een monteur zal sturen om de zaak op te lossen.

Gedeelde smart is halve smart, niet alleen ik ook mijn buren hebben dezelfde ervaring. Ook bij hen vallen de verbindingen regelmatig weg en zij gebruiken dan de lunch bij mij. Heel opvallend is dat we het probleem nooit tegelijk hebben.  Vlak bij de buren staan twee stalen kasten buiten, één voor de Electric en één voor de telefoon en internet. Het moment dat er een monteur wordt waargenomen in het dorp is er iemand zijn internet en telefoonverbinding kwijt! Wat die monteur uitvreet in die kasten is ons een raadsel

                                          

Zeker is, als hij uit de kast komt er iemand een verbindingsprobleem heeft. Huisbezoek om de zaak op te lossen is bijna nooit nodig bijna altijd ligt het probleem in die bewuste kast.

Ik  heb er geen verstand van maar ik denk dat het een capaciteit probleem is en heb dan ook de volgende theorie ontwikkeld: In het dorp zijn 12 telefoonaansluitingen en 3 internetaansluitingen. Ik vermoed dat in de kast 11 telefoondraadjes binnenkomen op een schakelbord en 2 internetdraadjes. Ten elke male als er een klacht binnenkomt gaat de monteur de bewuste draden omzetten en aansluiten naar de klager. En de volgende maal herhaalt dat ritueel zich weer als er een nieuwe klacht komt.

Na weer eens een uitval van internet en ik mijn beklag weer deed werd mij gevraagd of ik het een oplossing vond om een glasvezelkabel aansluiting te krijgen?                                   

In het dorp Pera een paar kilometer verderop was er reeds zo een kabel voorhanden voor de T.V, internet etc. Mijn hart maakte een sprongetje:  “Ja natuurlijk mevrouw graag zelfs” merkte ik op en vroeg: ”Wanneer kan die aangesloten worden?” Haar antwoord was teleurstellend “Nee meneer, het kan nu nog niet aangesloten worden we moeten eerst de aanvraag invullen”. Prima ik liet er geen gras over groeien en bij deze deed ik de aanvraag. De aanvraag werd voorgelezen en een eventueel contract uitgespeld, dat heeft me zeggen en schrijven 60 (zestig) minuten gekost. 
Na de aanvraag telefonisch te hebben ingevuld was mijn vraag  op welk termijn ik mijn nieuwe aansluiting kon verwachten? Het antwoord was duidelijk: Eerst moeten er genoeg gegadigden een aanvraag ingediend hebben, dan moesten ze een kosten/winst berekening maken en als er dan wat op te verdienen valt, dan zullen ze de kabel van Pera doortrekken naar ons dorp……Ik moet er niet voor rekenen hoor, daar komt dus helemaal niets van!
Ik heb ze gevraagd om de kasten dan maar van een venster te voorzien en vlaggetjes te plaatsen bij de aansluitingen zodat we zelf kunnen zien welke dagen we Internet hebben en welke dagen niet!

Mocht u om één of andere reden ons willen bereiken is het goed om rekening te houden met een wachttijd van 48 uur.

Ik  ga nu even een site zoeken met plaatjes van nieuwe auto’s want ik ben gek op oldtimers……

Groetjes, Ferrie

Autootje

Op het moment maak ik gebruik van een vierwiel aangedreven auto die geschikt is voor de weg alsmede voor het terrein. Het voordeel is dat als je een ritje gaat maken je niet direct bang moet zijn als een stuk onverharde weg je pad kruist. Een nadeel is als je eenmaal over het onverharde pad kruist je er zo weinig benzinestations tegenkomt.
U begrijpt het al, hij zuipt als een tempelier.

Als dat het enige was maar nee, ik heb elk foutlampje op het dashboard zien branden sinds ik de eigenaar ben van deze land(geld)rover zelfs in de avond rijd ik met een zonnebril.
Tijd voor actie en ideeën! Verkopen is geen optie in deze haat liefde verhouding wint de liefde, de auto is te goed bruikbaar en leuk voor onze omgeving. Als ik er nu eens een klein beschaafd autootje bijneem die goed op het asfalt te hanteren is en een bescheiden aantal liters benzine verbruikt en toch een berg op kan. De zoektocht kon beginnen…….

Auto’s zijn niet goedkoop in Portugal maar voor de “homens” zeer belangrijk! Een dikke Mercedes of BMW op de oprit van een huisje waar wij de hond nog niet willen laten slapen is geen uitzondering maar meer een regel. Natuurlijk zijn er ook veel kleinere auto’s en daar wil ik wel eens naar gaan kijken. In Nederland start je internet en je neust online wat er te koop is. Dat kan hier (in Portugal) ook maar jullie zullen ook wel eens de ervaring hebben gehad dat als je wat vindt waar je in geïnteresseerd bent, dat het meestal in de verste uithoek van het land is.
In de meer afgelegen gebieden hebben de Portugezen de gewoonte om hun auto op de daarvoor bekende plaatsen te stallen om hem te verkopen, tel-nr op het raam en voila. In de loop van de tijd dat ik hier woon ken ik een aantal van die plekken en ging een kijkje nemen. En jawel er staat altijd wel iets waar je meer van wilt weten. Het karretje beantwoordde aan mijn wensen dus maar eens bellen. De communicatie via de telefoon is niet gemakkelijk maar het telnr stond niet op een kudde schapen en geiten dus men wist waar het over zou gaan. De eigenaar zal er terstond aankomen en jawel na vijf minuten was hij daar, aan de auto mankeerde natuurlijk niets naar zijn zeggen. Of ik dan niet even een proefritje kon maken was mijn vraag, dat kon “maar dan moet ik wel even naar huis om een accu” was het antwoord. “doe dat dan maar“ was mijn antwoord en calculeerde alvast een uur wachten in. Ik posteerde me in de berm (meeste zijn dergelijke verkoopplaatsen buiten de bebouwde kom) in afwachting van.
Het viel mee na een kwartier stond de man terug en plaatste de accu.

Ik kon aan de proefrit beginnen en die kon nooit lang duren want de benzinetank was nagenoeg leeg, na een test met remmen en berg oprijden enz. vond ik het toch maar niks. Geen probleem vond de eigenaar haalde de accu er weer uit en vertrok.
Een dag erna ging ik eens naar een andere plaats en jawel daar stond een soortgelijk karretje ik moest niet eens bellen de eigenaar had vast achter een boom gezeten om zijn koopwaar te beschermen want hij stond opeens naast me. De vraag of ik interesse had negeerde ik maar of de man moet het normaal vinden dat iedereen maar onder en in zijn auto keek. Op de vraag van mijn kant of een proefrit toegestaan was kreeg ik een bevestigend antwoord maar.. “dan moet ik wel even om een accu” voegde hij er aan toe met déjà vu gevoelens antwoordde ik; “dat moet dan maar”. En weer was er van een flinke proefrit geen sprake vanwege een brandstof tekort. Ook dit exemplaar ging het niet worden van binnen zag hij er afgetrapt uit en als ik als testje het stuur losliet sloeg hij vanzelf linksaf zonder richting aan te geven.
Na een ochtendje boodschappen doen in de stad werd op de terugweg mijn oog getrokken door een leuk uitziend exemplaar, waarschijnlijk door zijn felle kleur, dat te koop stond langs de weg. Na een rondje erom heen lopen kwam een wat oudere man (mijn leeftijd) rustig op mij toelopen “mooi autootje hè” zei de man en stak zijn hand uit “alles goed met u” vroeg hij. Kijk dat is zaken doen dacht ik eerst naar iemand zijn gesteldheid vragen. “U komt van Nederland” wijzend op mijn nummerplaat. “Jazeker maar ik woon nu in Portugal en zoek een klein autootje”. Het was een diesel verzekerde de man mij, hij had nog maar 250.000 km. gereden. Op de vraag of een proefrit mogelijk was werd wederom positief geantwoord ik moest dan wel later terug komen want de accu was leeg, en de auto was niet gekeurd. Morgen zal hij alles in orde brengen zodat ik overmorgen een proefrit kon maken….

Ik had er een beetje genoeg van en bedacht als alle particuliere aanbieders morgen hun auto kunnen verkopen dan doen de benzinestations en accu aanbieders goede zaken. Het zou Portugal uit de crises kunnen helpen hierbij denkend aan Mark Rutte.
Het leek me beter om maar eens een reguliere garage met een bezoekje te vereren. Dat was niet zo’n gekke gedachte bij de eerste beste garage stond exact wat ik zocht. Hij stond keurig tussen nieuwe grote auto’s in te glimmen of dat die nog moest concurreren met de BMW’s en Mercedessen, zoveel verstand had ik er nog wel van dat het autootje het daar tegen aflegt.
De verkoper een goedlachse man (waarom niet) gaf me de volgende informatie: Het autootje is gekeurd tot volgend jaar Dec. Staat op goede banden, distributieriem pas vernieuwd, lak uitstekend, pas zijn beurt gehad alle boekjes aanwezig als bewijs, nooit in gerookt, bekleding als nieuw, altijd in de garage gestaan, en heeft maar één eigenaar gehad, een oud vrouwtje die er mee naar de kerk ging. Ik heb een proefrit gemaakt (moest wel even tanken) en dat beviel wel.

Ja wat denken jullie nou eigenlijk! een autootje van een oud vrouwtje! ik ben toch niet gek… gelijk gekocht natuurlijk.


Groet Ferrie

www.natuurlijkportugal.nl