zondag 10 september 2017

Een schreeuw om aandacht

Hij is een vondeling, onze Scooby en in huis genomen om toentertijd nog opgeleid te worden door onze Bimba (het gaat hier om honden). Hij was de helft kleiner dan de Golden Retriever en derhalve voor mij niet zo geschikt om aan een riempje te lopen, ik ben zelf bijna twee meter en voel me lullig met dat hondje in het openbaar. Nu moet ik zeggen dat Scooby klaarblijkelijk minder moeite heeft met maten en gewichten, het opjagen van wilde zwijnen (liefst mijn kant op) en reeën of herten is zijn grootste plezier. Het bos in met Scooby is voor een wildspotter een crime, hij verjaagt en verraad alles wat er loopt, ik noem hem wel eens “ nsb hondje” wat Ingrid als beledigend ervaart maar dan vertel ik haar dat het voor “niet snel bang” staat.
Er zijn meer dingen waar hij totaal niet bang voor is; bussen, vrachtauto’s en jeeps verjaagt hij blaffend van straat, personenauto’s zijn te min en draait hij zijn kop niet voor om.
Nu wonen wij in een streek in de bergen waar je het verkeer op één hand kan tellen, om zeven uur de schoolbus en de bakker en soms een verdwaalde auto…..
De weg door ons gehucht en het gehucht zelf ligt tegen een berg, wij wonen in het dal en zien nooit verkeer we kunnen het af en toe horen. 
Ingrid laat iedere ochtend het mormel uit zo ook deze keer, gebruik maken van de weg is nooit echt  nodig want we kunnen zo het bos in. Zo nu en dan komt ze een stukje terug over de weg om het brood op te halen wat de bakker aan een hek aan de weg ophangt voor zijn en ons gemak. Ook dit maal was brood broodnodig en Ingrid trotseerde de weg, het is maar een paar meter en de kans dat er iets langs komt is zeer klein.
Ik bevond me op het toilet met open raam en hoorde boven op de weg naar het leek een sirene afgaan en een doodsgil van ja welste. Wat zijn ze daar aan het uitvreten? was mijn eerste gedachte maar de darmendrang liet het mij nog niet toe om te gaan kijken. Vijf minuten later hoor ik Ingrid mijn naam roepen vanuit de kamer beneden en de wijze waarop…deed mij koud worden, met half afgeveegde plakbillen stoof ik de trap af……….
Daar zat ze op de bank met Scooby op haar schoot, wit als een laken (Ingrid bedoel ik) “ Scooby is onder een auto gelopen!” snikte ze, Ik vloekte en riep: “Hoe kan dat nou weer?”  Ze begon haar verhaal; de landrover van de boswachters passeerde net toen ik het brood ging halen en ik maande Scooby te zitten! wat hij ook netjes deed en hij liet de auto voorbij gaan, opeens besloot hij om hem toch maar te verjagen en kwam onder het achterwiel terecht. Het aanblik van die twee op de bank was niet om aan te zien, ze leken alle twee veel kleiner dan normaal en zagen er verslagen uit. Ik schelde nog even door, of die rothond nergens geen rekening mee houd, we hebben net Bimba begraven en nog nauwelijks verwerkt of die moet ook zo nodig aandacht. Nou, die zal die nu wel hebben, nu kunnen wij er mee naar de dierenarts. Na even snel gedoucht te hebben vanwege wat ongewenste fecaliën resten tussen de billen was de gang naar Figueiro  dos Vinhos om de dierenarts te bezoeken……
De dierenartspraktijk is ons bekend vanwege allerlei eerdere bezoekjes zoals de jaarlijkse inentingen met Bimba en een keer met Scooby. Het viel me op dat er vaak wisselingen van artsen zijn in de praktijk, het was alweer een nieuwe. Dit keer een dierenartsvrouwtje van pocket formaat wat ons verwelkomde en een assistente die direct vroeg hoe het hondje heette en de computer indook om Scooby zijn medische geschiedenis boven water te halen (staat ook zo betrokken).
Ingrid gaf te kennen dat Scooby waarschijnlijk nog onder een prototype naam stond omdat het een vondeling was en toen we hier met hem voor het laatst geweest waren had hij nog geen naam. Ze vond hem onder onze familienaam en de nodige administratieve rompslomp werd verricht. We volgde het artsenminiatuur naar de onderzoeksruimte waar Scooby voorzichtig werd onderzocht, diverse röntgenfoto’s werden genomen en getoond zodat ik nu van de binnen en buitenkant van Scooby kan houden……..
Zo op het eerste zicht wel een opdonder gehad maar niet echt hele grote interne schade was de eerste diagnose van de arts. Zijn achterpoot bleek wel uit de kom en om meer te onderzoeken moest hij een dag en nachtje blijven. In de loop van de dag bleek dat de achterpoot niet in de kom bleef en een operatie moest volgen. Er volgde een opsomming van wat het zou gaan kosten, daar schrok ik wel van maar Ingrid vond geld in dit geval niet belangrijk: “Het arme schaap” zei ze. 
Ik wees haar er op dat als het een schaap was overkomen dat die dan na een noodslachting als shoarma vlees in de diepvries was geëindigd. Ik ging nog even door om te zeggen hoe hypocriet wij mensen konden zijn: “Ooit al eens een lammetje op schoot gehad?”. Ze vond het geen vergelijk en ze had wel een punt. 
Scooby onderging zijn operatie en Ingrid kon hem de volgende dag ophalen.
Na haar thuiskomst met Scooby schrok ik me dood het beestje was natuurlijk geschoren en zijn hele achterlijf was opgezwollen en bont en blauw, hij mocht de eerste drie weken niet lopen………
Na een zeer onrustige nacht van piepen en janken viel hij in de ochtend in slaap. 


We draaien een B&B en moeten er voor onze gasten staan. 

We hadden het geluk dat onder de gasten drie dierenliefhebbers bij waren die nota bene nog verpleegkundige waren ook. Ze namen veel zorg op zich wat ons wat verlichting gaf om nog andere dingen te regelen. Scooby leek steeds iedereen te bedanken voor de knuffel want hij stak elke keer zijn voorpootje uit. Dat deed hij voor zijn ongeluk ook als hij iets tussen zijn pootje had om het er dan door ons uit te laten halen. We vertrouwden het niet en omdat hij na thuiskomst ook nog steeds niet geplast had ging Ingrid terug naar de dierenarts. Na weer wat foto’s bleek zijn voorpootje gebroken, en moest gespalkt worden. Hoeveel pech kon het hondje hebben. Weer thuis moest er op gelet worden dat hij niet ging lopen volgens de dierenarts, wellicht een wat overbodige opmerking gezien zijn verwondingen……….
Met meer pillen dan hondenbrokken moet Scooby dit gaan overleven en trotseren. Ook van ons word er natuurlijk inzet gevraagd, hij zal zijn behoeftes bijna op commando moeten leren doen en na de drie weken zal er eerst nog geoefend moeten worden met lopen enz. 
Ingrid liet zich van haar crea-bea kant zien en naaide van spijkerstof een draagzak met ruimte voor het plas en poep gebeuren.
 Na diverse pogingen om hem zijn behoefte te laten doen wat hij niet deed op commando, werd het ons te gek, zijn buikje voelde zeer gespannen aan en het moest vast pijnlijk zijn na olijfolie van eigen makelij door zijn brokken hoopten we op een goed resultaat. Vergeet het maar! het lukte niet en een laxeermiddel moest de oplossing bieden. De dierenartsrekening liep lekker op (maar geld is niet belangrijk) en om de acht uur diende het spul toegediend te worden. Na vier dagen nog geen resultaat stonden wij op het punt om hem middels hulp van de dierenarts een klysma toe te dienen….

Voor vertrek probeerde Ingrid het nog een keer …en jawel, hondje Scooby legde het ei van zijn leven. Wij zijn nog nooit zo blij geweest om een hond te zien kakken zelfs de geur op dat moment kon niet op tegen de geur van een vers gebakken appeltaart, zelfs in een hondendrol stappen zal nooit meer het zelfde zijn! Nu wisten we dat alles nog werkte en dat gaf ons wat meer vertrouwen in herstel. 
We hebben nog een paar weken te gaan en dan volgt volgens de dierenarts fysio therapie! En weer voelde ik me wat ongemakkelijk gezien het feit dat er zoveel mensen zijn die dat ook nodig hebben maar niet kunnen bekostigen. Ik denk dat een idee van een FB vriend, in dit geval Esmee Beerenschot om hem als therapie te laten zwemmen wel eens uitkomst kan bieden. Ik ben al wat poolshoogte gaan nemen, ons riviertje met de waterval en zwembad zal te koud zijn, wij hebben wel een stuwmeer in de buurt waarvan het water meestal lekker warm is……

Ik weet alleen niet hoe Scooby op een speedboot reageert!

Groet Ferrie


Geen opmerkingen:

Een reactie posten