Hij is een vondeling, onze Scooby en in huis genomen om
toentertijd nog opgeleid te worden door onze Bimba (het gaat hier om honden).
Hij was de helft kleiner dan de Golden Retriever en derhalve voor mij niet zo
geschikt om aan een riempje te lopen, ik ben zelf bijna twee meter en voel me
lullig met dat hondje in het openbaar. Nu moet ik zeggen dat Scooby
klaarblijkelijk minder moeite heeft met maten en gewichten, het opjagen van
wilde zwijnen (liefst mijn kant op) en reeën of herten is zijn grootste
plezier. Het bos in met Scooby is voor een wildspotter een crime, hij verjaagt
en verraad alles wat er loopt, ik noem hem wel eens “ nsb hondje” wat Ingrid
als beledigend ervaart maar dan vertel ik haar dat het voor “niet snel bang”
staat.
Er zijn meer dingen waar hij totaal niet bang voor is; bussen, vrachtauto’s en jeeps verjaagt hij blaffend van straat, personenauto’s zijn te
min en draait hij zijn kop niet voor om.
Nu wonen wij in een streek in de
bergen waar je het verkeer op één hand kan tellen, om zeven uur de schoolbus en
de bakker en soms een verdwaalde auto…..
De weg door ons gehucht en het gehucht zelf ligt tegen een
berg, wij wonen in het dal en zien nooit verkeer we kunnen het af en toe horen.
Ingrid laat iedere ochtend het
mormel uit zo ook deze keer, gebruik maken van de weg is nooit echt nodig want we kunnen zo het bos in. Zo nu en dan
komt ze een stukje terug over de weg om het brood op te halen wat de bakker aan
een hek aan de weg ophangt voor zijn en ons gemak. Ook dit maal was brood
broodnodig en Ingrid trotseerde de weg, het is maar een paar meter en de kans
dat er iets langs komt is zeer klein.
Ik bevond me op het toilet met open raam
en hoorde boven op de weg naar het leek een sirene afgaan en een doodsgil
van ja welste. Wat zijn ze daar aan het uitvreten? was mijn eerste gedachte
maar de darmendrang liet het mij nog niet toe om te gaan kijken. Vijf minuten
later hoor ik Ingrid mijn naam roepen vanuit de kamer beneden en de wijze
waarop…deed mij koud worden, met half afgeveegde plakbillen stoof ik de trap
af……….
Daar zat ze op de bank met Scooby op haar schoot, wit als een
laken (Ingrid bedoel ik) “ Scooby is onder een auto gelopen!” snikte ze, Ik
vloekte en riep: “Hoe kan dat nou weer?”
Ze begon haar verhaal; de landrover van de boswachters passeerde net
toen ik het brood ging halen en ik maande Scooby te zitten! wat hij ook netjes
deed en hij liet de auto voorbij gaan, opeens besloot hij om hem toch maar te
verjagen en kwam onder het achterwiel terecht. Het aanblik van die twee op de
bank was niet om aan te zien, ze leken alle twee veel kleiner dan normaal en
zagen er verslagen uit. Ik schelde nog even door, of die rothond nergens geen
rekening mee houd, we hebben net Bimba begraven en nog nauwelijks verwerkt of
die moet ook zo nodig aandacht. Nou, die zal die nu wel hebben, nu kunnen wij er
mee naar de dierenarts. Na even snel gedoucht te hebben vanwege wat ongewenste
fecaliën resten tussen de billen was de gang naar Figueiro dos Vinhos om de dierenarts te bezoeken……
De dierenartspraktijk is ons bekend vanwege allerlei eerdere
bezoekjes zoals de jaarlijkse inentingen met Bimba en een keer met Scooby.
Het viel me op dat er vaak wisselingen van artsen zijn in de praktijk, het was alweer
een nieuwe. Dit keer een dierenartsvrouwtje van pocket formaat wat ons
verwelkomde en een assistente die direct vroeg hoe het hondje heette en de
computer indook om Scooby zijn medische geschiedenis boven water te halen
(staat ook zo betrokken).
Ingrid gaf te kennen dat Scooby waarschijnlijk nog
onder een prototype naam stond omdat het een vondeling was en toen we hier met
hem voor het laatst geweest waren had hij nog geen naam. Ze vond hem onder onze familienaam en de nodige administratieve rompslomp werd verricht. We volgde het
artsenminiatuur naar de onderzoeksruimte waar Scooby voorzichtig werd
onderzocht, diverse röntgenfoto’s werden genomen en getoond zodat ik nu van de
binnen en buitenkant van Scooby kan houden……..
Zo op het eerste zicht wel een opdonder gehad maar niet echt
hele grote interne schade was de eerste diagnose van de arts. Zijn achterpoot
bleek wel uit de kom en om meer te onderzoeken moest hij een dag en nachtje blijven. In de loop van de
dag bleek dat de achterpoot niet in de kom bleef en een operatie moest volgen. Er volgde een opsomming van wat het zou gaan kosten, daar schrok ik wel van
maar Ingrid vond geld in dit geval niet belangrijk: “Het arme schaap” zei ze.
Ik wees haar er op dat als het een schaap was overkomen dat die dan na een
noodslachting als shoarma vlees in de diepvries was geëindigd. Ik ging nog even
door om te zeggen hoe hypocriet wij mensen konden zijn: “Ooit al eens een lammetje
op schoot gehad?”. Ze vond het geen vergelijk en ze had wel een punt.
Scooby
onderging zijn operatie en Ingrid kon hem de volgende dag ophalen.
Na haar
thuiskomst met Scooby schrok ik me dood het beestje was natuurlijk geschoren en
zijn hele achterlijf was opgezwollen en bont en blauw, hij mocht de eerste drie
weken niet lopen………
Na een zeer onrustige nacht van piepen en janken viel hij in
de ochtend in slaap.
We draaien een B&B en moeten er voor onze gasten
staan.
Met meer pillen dan hondenbrokken moet Scooby dit gaan
overleven en trotseren. Ook van ons word er natuurlijk inzet gevraagd, hij zal
zijn behoeftes bijna op commando moeten leren doen en na de drie weken zal er
eerst nog geoefend moeten worden met lopen enz.
Ingrid liet zich van haar
crea-bea kant zien en naaide van spijkerstof een draagzak met ruimte voor het
plas en poep gebeuren.
Na diverse pogingen om hem zijn behoefte te laten doen
wat hij niet deed op commando, werd het ons te gek, zijn buikje voelde zeer
gespannen aan en het moest vast pijnlijk zijn na olijfolie van eigen makelij
door zijn brokken hoopten we op een goed resultaat. Vergeet het maar! het lukte
niet en een laxeermiddel moest de oplossing bieden. De dierenartsrekening liep
lekker op (maar geld is niet belangrijk) en om de acht uur diende het spul
toegediend te worden. Na vier dagen nog geen resultaat stonden wij op het punt
om hem middels hulp van de dierenarts een klysma toe te dienen….
Voor vertrek probeerde Ingrid het nog een keer …en jawel, hondje
Scooby legde het ei van zijn leven. Wij zijn nog nooit zo blij geweest om een
hond te zien kakken zelfs de geur op dat moment kon niet op tegen de geur van
een vers gebakken appeltaart, zelfs in een hondendrol stappen zal nooit meer
het zelfde zijn! Nu wisten we dat alles nog werkte en dat gaf ons wat meer
vertrouwen in herstel.
We hebben nog een paar weken te gaan en dan volgt
volgens de dierenarts fysio therapie! En weer voelde ik me wat ongemakkelijk
gezien het feit dat er zoveel mensen zijn die dat ook nodig hebben maar niet
kunnen bekostigen. Ik denk dat een idee van een FB vriend, in dit geval Esmee
Beerenschot om hem als therapie te laten zwemmen wel eens uitkomst kan bieden. Ik
ben al wat poolshoogte gaan nemen, ons riviertje met de waterval en zwembad zal
te koud zijn, wij hebben wel een stuwmeer in de buurt waarvan het water meestal
lekker warm is……
Ik weet alleen niet hoe Scooby op een speedboot reageert!
Groet Ferrie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten